2020 թվականին կայանալիք միակ պաշտոնական մրցաշարի՝ Ազգերի լիգայի խաղարկությանն ընդառաջ Հայաստանի ֆուտբոլի ֆեդերացիան լուծեց մեր ազգային թիմի առաջ ծառացած գլխավոր խնդիրներից մեկը։ Նախօրեին հայտնի դարձավ, որ ՀՖՖ-ն և դարպասապահ Դավիթ Յուրչենկոն եկել են համաձայնության, ըստ որի՝ 33-ամյա հայազգի դարպասապահը հանդես կգա Հայաստանի ազգային հավաքականում:
«Անչափ ուրախ եմ, որ հանդես եմ գալու Հայաստանի ազգային հավաքականում: Կարծում եմ՝ հավաքականում խաղալը ցանկացած մարզիկի կարիերայի գագաթնակետն է, մանկական երազանքի իրականացում: Դա նոր հորիզոն է, որը հնարավորություն է տալիս հասնելու այնպիսի բարձունքների, որոնց անհնար է հասնել ակումբային մակարդակում: Ցանկանում եմ շնորհակալություն հայտնել ՀՖՖ նոր ղեկավարությանը, մասնավորապես նախագահին և փոխնախագահին՝ ինձ հանդիպելու, ճիշտ բառեր գտնելու, մոտիվացնելու համար: Շնորհակալ եմ նաև այն մարդկանց, որոնք ինձ գրում և քաջալերում էին, հարցնում՝ երբ եմ պատրաստվում միանալ Հայաստանի ազգային հավաքականին: Ես դարձել եմ շատ ջերմ ընտանիքի մի մասնիկը և գիտակցում եմ ողջ պատասխանատվությունը: Մարդիկ վստահել են ինձ, և ես կաշխատեմ արդարացնել բոլորի հույսերը»,- ՀՖՖ պաշտոնական կայքից տված հարցազրույցում ասել էր Յուրչենկոն: Վերջինիս խոսքերը վկայում են, որ հայազգի դարպասապահը տարիներ շարունակ երազել է կրել մեր հավաքականի մարզաշապիկը։ Տարիներ շարունակ ՀՖՖ նախկին ղեկավարությունը՝ ի դեմս Ռուբեն Հայրապետյանի, իբև փորձում էր Յուրչենկոյին դարձնել Հայաստանի հավաքականի ֆուտբոլիստ, բայց․․․
Այո, Յուրչենկոն խաղում էր Ռուսաստանում, և կային խոչընդոտներ՝ կապված լեգեոների կարգավիճակի հետ։ Հիմա արդեն պարզ է, որ Յուրչեկոն իր երազանքն իրականություն չի դարձրել ՀՖՖ-ի ոչ այնքան ճիշտ մոտեցման պատճառով։ Այս պահին պատեհ չենք համարում անդրադառնալ նախկինում տեղի ունեցած նեգատիվ զարգացումներին։ Ի դեմս Յուրչենկոյի՝ Հայաստանի ազգային հավաքականն ունի դարպասապահ, և դա ամենակարևորն է։ Այս տարվա հունվարի սկզբին Դավիթ Յուրչենկոն պայմանագիր էր կնքել Կարագանդայի «Շախտյորի» հետ։ Մինչ այդ Յուրչենկոն հանդես էր գալիս ռուսական «Ենիսեյ» ակումբում։ 33-ամյա դարպասապահը ելույթ է ունեցել նաև լատվիական «Մետալուրգում», Մինսկի «Դինամոյում», ռուսական «Կռիլյա Սովետով», «Վոլգար», «Մորդովիա», «Ուֆա», «Անժի» և «Տոսնո» թիմերում: Ինչևէ, Ռոման Բերեզովսկու հեռանալուց հետո շուրջ 5 տարի մեր հավաքականի դարպասը պաշտպանել են բազմաթիվ դարպասապահներ. Արսեն Բեգլարյան, Գրիգոր Մելիքսեթյան, Հենրի Ավագյան և վերջապես՝ Արամ Հայրապետյան։ Նրանցից յուրաքանչյուրի հետ հույսեր ենք կապել՝ մեզ համոզելով, որ այնուամենայնիվ ունենք դարպասապահ։ Եղել են հանդիպումներ, երբ թվարկված դարպասապահները փրկել են մեր ազգային թիմին, և բոլորս ոգևորվել ենք։ Իրավիճակը սթափ գնահատելու պարագայում, սակայն, պետք է արձանագրենք, որ վերջին չորս տարում Հայաստանի ազգային թիմը խաղացել է գլխավոր հենասյան բացակայությամբ, առանց թիմի կեսի։ Վերջին 5 տարիներին Հայաստանի հավաքականի ելույթները ընտրական շրջափուլերում կարելի է որակել մեկ բառով՝ վատ։
Անդրադառնանք թերևս 2020 թվականի Եվրոպայի առաջնության ընտրական փուլին, որտեղ մեր ազգային թիմի ձախողման գլխավոր մեղավորներից էր նաև դարպասապահը։ Հոկտեմբերին Լիխտենշտեյնի և Ֆինլանդիայի հետ արտագնա հանդիպումներից հետո, երբ վերջնականապես ձախողվեցինք, տեղի ունեցածի ողջ պատասխանատվությունն իր վրա վերցնելով՝ գլխավոր մարզիչ Արմեն Գյուլբուդաղյանցը հեռացավ: Սա միանգամայն տրամաբանական և սպասելի որոշում էր: Երկրպագուների մի մասը վերոնշյալ հավաքականների հետ անհաջող ելույթների գլխավոր մեղավոր էր համարում հենց ազգային թիմի գլխավոր մարզչին, մյուս հատվածն էլ կատարվածի մեջ այլ օբյեկտիվ գործոններ էր տեսնում: Մասնավորապես, այդ երկու հանդիպումներում ընդամենը մեկ միավոր վաստակելը ոմանք կապում էին թիմի առաջատար խաղացողներ Հենրիխ Մխիթարյանի, Կամո Հովհաննիսյանի և Կառլեն Մկրտչյանի բացակայության հետ: Ինչ խոսք, նշված ֆուտբոլիստների բացակայությունը էապես ազդեց մեր հավաքականի խաղի վրա, բայց այն որևէ կեպ չի կարող արդարացման վեկտոր հանդիսանալ: Բացակա ֆուտբոլիստների բացը պետք է լրացներ գլխավոր մարզիչը, որը չհաջողվեց անել: Ձախողումը վերլուծելով կամ անհաջողության հետքերով գնալով՝ հարկ ենք համարում խոսել սուբյեկտիվ մի գործոնի մասին, որը, կարծում ենք, «նպաստեց» միավորների կորստին կամ, այլ կերպ ասած, «քաշեց» թե ազգային հավաքականին և թե Արմեն Գյուլբուդաղյանցին: Խոսքը հենց Արամ Հայրապետյանի մասին է: Դարպասում կանգնած մարդուն, ընդունեք, դժվար է անվանել դարպասապահ, եթե նա չի տիրապետում իր մասնագիտության ամենատարրական նորմերին։
Հասկանալի է, որ ֆուտբոլը թիմային խաղ է, և սխալներից ոչ ոք ապահովագրված չէ, բայց․․․ Բայց ինչքա՞ն։ Նշենք, որ Հայրապետյանից ամենևին էլ լավը չեն մյուս դարպասապահները, որոնք հրավիրվում էին հավաքական: Ժամանակը ցույց տվեց, որ հայկական ֆուտբոլն ուղղակի ի զորու չէ պատրաստելու գոնե միջին կարգի դարպասապահների: Դարպասապահների «շկոլա» չունենք և դա պետք է ընդունենք: Բայց դա ամենևին էլ չի նշանակում, որ ազգային հավաքականը միջազգային ասպարեզ պետք է դուրս գա կես թիմով: Այո, Յուրչենկոն 33 տարեկան է, բայց նրան հրավիրելով՝ ՀՖՖ-ն գոնե մի քանի տարով որոշակիորեն փակեց այն բացը, որը պատուհաս է դարձել ազգային թիմի համար։
