Ֆուտբոլում և ընդհանրապես սպորտում պարտվելն ամենևին էլ ամոթ չէ: Պարտությունից ոչ-ոք ապահովագրված չէ: Ամոթ է թերևս ծաղրի առարկա դառնալը: Շատ ավելի ամոթալի է, երբ ծաղրի առարկա ես դառնում սեփական երկրպագուների կողմից: Այն, որ մեր համաերկրացիները ծաղրում են մեր ազգային հավաքականի ֆուտբոլիստներին անընդունելի է և դատապարտելի: Ֆուտբոլիստները, մեղավոր չեն: Այո, եթե Իտալիային պարտվեինք նույնիսկ 15:0 հաշվով միևնույնն է կպնդեինք, որ ազգային թիմի մարզաշապիկով խաղադաշտ դուրս եկած տղաները մեղավոր չեն: Այսօր սակայն միայն հավաքականի տղաներն են ներողություն խնդրում երկրպագուներից: Բազմաթիվ երկրպագուներ և մասնագետներ խայտառակության մեղավոր են համարում հավաքականի գլխավոր մարզիչ Աբրահամ Խաշմանյանին:
Մասնավորապես, նշվում է, որ այս պահին չէր կարելի փոխել թիմի մարտավարությունը և խաղալ 5 պաշտպանով: Այո, համաձայն ենք, որ Խաշմանյանը ձախողեց հավաքականը: Այն, որ Խաշմանյանն այլևս չի կարող շարունակել աշխատանքը ազգային թիմում պարզ է: Սպասվում էր, որ նման հաշվից հետո այս մասնագետը հրաժարական կտա մամուլի ասուլիսի ժամանակ, բայց զարմանալիորեն դա տեղի չունեցավ: Կատարվածից հետո, իսկապես դժվար է պատկերացնել ինչպես հավաքականի գլխավոր մարզիչը կարող է մարզում անցկացնել նույն տղաների հետ, երկրպագուների հետ շփվել: Խաշմանյանի անունը կգրվի պատմության էջերում, որպես ազգային թիմի ամենախայտառակ պարտության գլխավոր հրամանատար: Ցավալի է, բայց տարիներ անց սերունդները լսելով Խաշմանյան անունը, պետք է ասեն, «նա այն մարզիչն է, ում գլխավորությամբ Հայաստանն Իտալիային պարտվեց 9:1 հաշվով»: Ցավոք սա է կյանքը, սա է իրականությունը: Կարող է շատերը չհամաձայնվեն, բայց Խաշմանյանին ևս չի կարելի համարել տեղի ունեցածի գլխավոր մեղավոր: Ֆուտբոլային որոշ շրջանակներում բարձրացվել է ՀՖՖ-ի գործկոմի հրաժարականի հարցը: Բայց թե ինչ կապ ունի գործկոմը հավաքականի տապալման հետ՝ դժվար է ասել:
Հիշեցնենք, որ գործկոմի անդամների զգալի մասը ազգային հավաքականի գլխավոր մարզիչ նշանակվելու մասին տեղեկացել էին ՀՖՖ-ի պաշտոնական կայքից: Հիմա ամանակարևորի մասին: Ով և ինչ պայմաններում ինքնագլուխ մարզիչ նշանակեց ազգային հավաքականի մարզչին: Հունաստանի հավաքականի հանդիպումից մի քանի օր առաջ «ափալ-թափալ» առանց գործկոմին տեղյակ պահելու, կանոնակարգային և ընթացակարգային խախտումներով Խաշմանյանին ազգային թիմի գլխավոր մարզչի պաշտոնում նշանակեց Արթուր Վանեցյանը, ըստ էության փաստի առաջ կանգնեցնելով գործադիր կոմիտեին: Վերջինս ուղղակի չէր կարող չհաստատել Վանեցյանի առաջադրած թեկնածուին, քանզի մեր ազգային թիմը կմնար առանց մարզիչ: Դե հիմա եկեք ասենք գործկոմը մեղավոր է, իսկ Վանեցյանը մեղավոր չէ: Վանեցյանը ժամանակից շուտ քաղեց իր ցանածի պտուղները: Աշնանացանի պտուղը, երբ աշնանն է հասնում չի կարող թունավոր չլինել: Այն բնականաբար տոքսիկ է և տոքսիկացիա առաջացրեց ոչ միայն ֆուտբոլիստների, այլև երկրպագուների, ինչու չէ ֆուտբոլին ոչ այնքան մոտ կանգնած մարդկանց շարքերում: Խոսքը մեր երկրի ներկայացուցչի մասին է: Այսօր Եվրոպայում և աշխարհում խոսում են երեկ Սիցիլիայում գրանցված արդյունքի մասին, իսկ մեր թշնամիներն ուղղակի հրճվում են ու ծաղրում մեզ: Ու հիմա ի՞նչ պետք է անի Վանեցյանը:
Հարցի պատասխանն այս անգամ թողնում ենք ընթերցողի հայեցողությանը: Նշենք միայն, որ նման գերխայտառակ պարտություններից հետո թասիբ ունեցող ղեկավարները սովորաբար հրաժարական են տալիս: Արձանագրենք սակայն, որ Վանեցյանը ևս իր «ուրույն» տեղը գտավ պատմության էջերում: Ֆուտբոլային սերունդները նրան փողոցում տեսնելիս անպայման կասեն, սա ՀՖՖ-ի այն նախագահն է, ում օրոք Հայաստանը Իտալիային պարտվեց 9:1 հաշվով: Խորեն Հովհաննիսյանը մեծագույն ֆուտբոլիստ է, ում անունը հայկական ֆուտբոլի պատմության մեջ գրված է ոսկե տառերով: Բայց միևնույնն է նրան տեսնելիս կամ հիշելիս, անմիջապես հիշում ենք նաև Վրաստանից և Չիլիից 7:0 հաշվով կրած պարտությունը: Խորեն Հովհաննիսյանի ցուցանիշը այլևս խամրած կարելի է համարել: Վրաստանից կրած պարտությունից անցել է 22 տարի: Այս ընթացքում եղել էին պարտություններ, բայց Պալերմոյում տեղի ունեցածը դժվար կլինի մոռանալ: Անկախ ամեն ինչից յուրաքանչյուրիս պարտքը պետք է լինի մեր ֆուտբոլիստներին ոգեշնչելը: 9:1 հաշվով պարտությունով կյանքը չի ավարտվում և վաղը մեր ֆուտբոլիստները նորից են դուրս գալու պայքարի:
Չմոռանանք, որ ամիսներ առաջ խոսում էինք մեր հավաքականի Եվրոպայի առաջնության եզրափակիչ փուլ դուրս գալու մասին, հպարտանում էինք մեր հավաքականով: Շատ է խոսվում այն մասին, որ հաղթանակը բոլորինն է, իսկ պարտությունն անտեր է: Երեկվա պարտությունը սակայն ունի հստակ տեր և նա պետք է պատասխան տա տեղի ունեցածի համար:
