Արմեն Գյուլբուդաղյանցն այլևս Հայաստանի ազգային հավաքականի գլխավոր մարզիչը չէ: Լիխտենշտեյնի և Ֆինլանդիայի դեմ խայտառակ հանդիպումներից հետո Գյուլբուդաղյանցը հրաժարական տվեց՝ ձախողման ողջ պատասխանատվությունը վերցնելով իր վրա:
«Մեկ տարի է՝ զբաղեցնում եմ Հայաստանի հավաքականի գլխավոր մարզչի պաշտոնը։ Այս ընթացքում եղել են թե՛ ուրախության, թե՛ տխրության պահեր՝ կապված հավաքականի ելույթների հետ։ Ընտրական փուլը դեռ չի ավարտվել, բայց հավաքականի գլխավոր մարզչի պաշտոնից հեռանալու բարդ որոշում եմ կայացրել, քանի որ չեմ կարողացել արդարացնել Հայաստանի հավաքականի երկրպագուների հույսերը՝ թիմին դուրս բերել Եվրոպայի առաջնության եզրափակիչ փուլ։ Այժմ մեր հնարավորությունները միայն տեսական են, և չնայած իմ առջև ի սկզբանե նման խնդիր չէր դրվել, միշտ զգացել եմ պատասխանատվությունը։ Ցանկանում եմ շնորհակալություն հայտնել ինձ հետ այս հետաքրքիր ու բարդ ճանապարհն անցած մարզչական շտաբի ներկայացուցիչներին, բժշկական և սպասարկող անձնակազմին, ֆուտբոլիստներին, Հայաստանի ֆուտբոլի ֆեդերացիայի նախագահին և ողջ աշխատակազմին, որոնք միշտ աջակցել և աշխատանքային լավ պայմաններ են ստեղծել։ Շնորհակալ եմ բոլոր այն երկրպագուներին, որոնք մեզ աջակցել են ամենաբարդ պահերին»,- հայտարարել է մեր հավաքականի արդեն նախկին գլխավոր մարզիչը:
Գյուլբուդաղյանցի որոշումը կարելի է որակել ընդամենը մեկ բառով՝ տղամարդկային: Մեր ազգային հավաքականը դեռ երկու հանդիպում պետք է անցկացնի 2020 թվականի Եվրոպայի առաջնության ընտրական փուլում՝ նոյեմբերին մրցելով Հունաստանի և Իտալիայի հետ: Գյուլբուդաղյանցը կարող էր սպասել և ընտրական փուլի ավարտից հետո ներկայացնել հրաժարականի դիմումը: Մեր մարզիչը, սակայն, գնաց կտրուկ որոշման, որը միայն ու միայն հարգանքի է արժանի: Նա ավարտված համարեց իր առաքելությունը, քանզի ազգային թիմն այլևս հնարավորություն չունի հայտնվելու Եվրո-2020-ում:
Այս քայլով Գյուլբուդաղյանցը թանկ ամիսներ նվիրեց ՀՖՖ-ին և ազգային հավաքականին նոր գլխավոր մարզիչ գտնելու և ժամանակ չկորցնելու համար: Եվս մեկ կարևոր գործոն: Իր հրաժարականով Գյուլբուդաղյանցը ազգային կտրվածքով սահմանեց հստակ մի նշաձող: Այն է՝ եթե հավաքականը չի հաղթահարում ընտրական փուլը, ուրեմն մեղավորը մարզիչն է, որը պետք է իր վրա վերցնի պատասխանատվությունը և հեռանա:
Վստահ ենք, որ Գյուլբուդաղյանցի մասնագիտական որակները թույլ են տվել հասկանալու, որ մեր հավաքականը կարող էր հաղթահարել ընտրական փուլի արգելքը: Մինչև վերջին պահը բոլորս հավատում էինք, որ մեր հավաքականը գոնե 4 միավորով կվերադառնա Լիխտենշտեյնի և Ֆինլանդիայի հետ հանդիպումներից: Այո, այդ հանդիպումները անցկացրինք առանց առաջատարների, բայց դա արդարացում չէր: Եթե թիմն ունի գլխավոր մարզիչ, ապա նրա առաքելությունն է ցանկացած «եղանակային պայմաններում» բարձր պահել ֆուտբոլիստների մարտական ոգին և մղել դեպի հաղթանակ: Կրկին պնդում ենք, որ վերջին հանդիպումների անհաջողության գլխավոր մեղավորը հենց Գյուլբուդաղյանցն էր:
Չմոռանանք, սակայն, որ այս մասնագետի գլխավորությամբ մերոնք անցկացրել են փայլուն հանդիպումներ, և մենք բոլորս ապրել ենք հպարտության և ցնծության բացառիկ վայրկյաններ: Գնահատելով Գյուլբուդաղյանցի բարձր մարդկային և պրոֆեսիոնալ որակները՝ հարկ ենք համարում շնորհակալություն հայտնել նրան կատարած աշխատանքի համար:
Եվս մեկ դիտարկում, որը օրակարգային լինելուց բացի՝ պետք է դառնա հասարակական պահանջ: Գյուլբուդաղյանցի հրաժարականից րոպե առաջ պետք է հրաժարականի դիմում ներկայացներ ՀՖՖ նախագահ Արթուր Վանեցյանը, որը, սակայն, դա չարեց: Ժողովրդի կողմից ընտրված պետության ղեկավարի հետ սպառնալիքի կամ շանտաժի լեզվով խոսող անձը բարոյական իրավունք չունի ղեկավարելու հասարակական կառույց: Այսքանից նետո Նիկոլ Փաշինյանը պետական մակարդակի կարևորություն տալով մեր հավաքականի Եվրո-2020-ի հնարավոր հայտնվելուն՝ հույս հայտնեց, որ Վանեցյանը լուրջ քայլեր կանի բոլորիս երազանքն իրականացնելու գործում: Սա Փաշինյանի կողմից կարելի էր որակել մեսիջ հասարակությանը, որպեսզի խիստ կարևոր հանդիպումներից առաջ ֆուտբոլային կառույցի վրա ճնշումներ չլինեն:
Վանեցյանը տապալվեց նաև ֆուտբոլում, և ժամանակն է, որ հասարակությունը հստակ գնահատական տա այս անձի քայլերին և գործունեությանը: Երբ ղեկավար պաշտոնյան անցնում է կարմիր գծերը, անմիջապես երկրորդ պլանում են հայտնվում նրա կողմից կատարված թեկուզ դրական աշխատանքները: Հիմա արդեն էական չէ, թե որքան խաղադաշտ է կառուցվել կամ որքան գնդակ է երեխաներին բաժանվել Վանեցյանի՝ ՀՖՖ նախագահի պաշտոնում եղած ժամանակ: Նա պետք է հետևի Գյուլբուդաղյանցի բարոյական և տղամարդկային քայլին և հեռանա, ասել է թե՝ տարոսը Արթուր Վանեցյանին:
