«Փետրվարի 24-ին և մարտի 1-ին ադրբեջանական կողմի հետ հումանիտար և ենթակառուցվածքային հարցերի շուրջ կազմակերպված հանդիպումներն արդյունք չեն տվել: Ավելին, դրանից հետո ադրբեջանական կողմը իր խողովակներով փոխանցել է մեզ, որ կամ պետք է ընդունենք ինտեգրացիոն քաղաքականությունը, կամ առկա խնդիրներին որևէ լուծում չի լինելու, հակառակը՝ լինելու են ավելի կոշտ և կտրուկ քայլեր», Արցախի անվտանգության խորհրդի ընդլայնված նիստում հայտարարել է Արցախի նախագահ Արայիկ Հարությունյանը, անդրադառնալով մարտի 5-ի ադրբեջանական դիվերսիային: Այդպիսով, Արցախի նախագահը փաստացի ազդարարում է, որ իրավիճակի զարգացումը ունի առավել թեժացման միտում և Ադրբեջանը կարող է գնալ նորանոր դիվերսիաների կամ այլ կոշտ քայլերի, եթե Արցախը չընդունի «ռեինտեգրացիայի» օրակարգը:
Պաշտոնից ազատելով Ռուբեն Վարդանյանին, որը հայտարարում էր, որ չի կարող ընդունելի լինել ադրբեջանական այդ օրակարգը, Արայիկ Հարությունյանը ինքը հայտարարեց, որ Արցախի ինքնորոշման իրավունքը կարմիր գիծ է: Դրանից հետո տեղի ունեցան հայտնի շփումները, որոնց մասին հիշատակում է Արայիկ Հարությունյանը: Ավելին, եթե փետրվարի 2-ի շփումը հիմնականում հպանցիկ էր լրահոսում, մարտի 1-ին տեղի ունեցածի մասին եղան հաղորդագրություններ, լուսանկարներ ավելի ծավալուն բովանդակությամբ, նաև հայտնի դարձան այսպես ասած «շփվողները», իսկ Արցախի տեղեկատվական շտաբն էլ հաղորդեց, որ հանդիպումից ստացված տպավորությունը կառուցողական, դրական է: Ի՞նչ փոխվեց մարտի 1-ից հետո, որ Ադրբեջանը ներկայացրեց կոշտ վերջնագիր, համենայն դեպս դատելով Արցախի նախագահի հայտարարություններից: Թե՞ հանդիպումներից հետո եղած տպավորությունն էր եղել նախնական ու խաբուսիկ, և ոչինչ չի փոխվել, պարզապես դիվերսիան է «բացել» Արցախի իշխանության աչքը: Բարդ է ասել, անկասկած է, որ հանրությանը հասանելի է դառնում ամենևին ոչ ամբողջական տեղեկատվությունը իր բոլոր կարևոր և այդ թվում խորհրդապահական մանրամասներով: Փաստն այն է, որ Ադրբեջանը գոնե առայժմ «մարսում» է ոչ միայն Լաչինի միջանցքի արգելափակումը, այլ նաև ակնառու դիվերսիան, որի առնչությամբ չկա որևէ հասցեական դատապարտում:
