ՀԱՊԿ ո՞ր երկրները նկատի ուներ Նիկոլ Փաշինյանը, ասելով, որ ինքն առնվազն երկու ՀԱՊԿ անդամ գիտե, որոնք օգնել են Ադրբեջանին 2020 թվականի պատերազմի նախապատրաստման հարցում: Այս հարցն է հնչում նախօրեից, երբ Նիկոլ Փաշինյանն արեց այդ հայտարարությունը խորհրդարանում: Դրա առնվազն մի մասի պատասխանը տվել էր Բելառուսի նախագահ Լուկաշենկոն՝ օրերս Բաքվում խոսելով պատերազմից առաջ իր ու Ալիեւի զրույցների մասին:
Մյուսին էլ գուշաելը թերեւս բարդ չէ, եթե հաշվի առնենք, որ Ռուսաստանի եւ Ադրբեջանի միջեւ ռազմա-տեխնիկական գործակցությունը ունի տարիների եւ միլիարդավոր դոլարների պատմություն: Եվ իհարկե հայտնի է նաեւ Ռուսաստանի արտաքին հետախուզական ծառայության ղեկավար Նարիշկինի, Ադրբեջանի փոխվարչապետիեւ Ռուսաստանում ադրբեջանցի միլիարդատեր Նիսանովի բիզնես հարաբերությունների պատմությունը:
Շարքը իհարկե հնարավոր է շարունակել, որովհետեւ Ռուսաստանի արտաքին գործերի նախարարությունն օրինակ տարիներ շարունակ Կովկասում գործել է գերազանցապես Ադրբեջանի, այլ ոչ թե ռազմավարական դաշնակից Հայաստանի շահերի ծիրում: Այդպիսով, պատասխանը շատ պարզ է՝ Ռուսաստան եւ Բելառուս, ու այդ պատասխանը թե Մոսկվան, թե Մինսկը տվել ու ըստ էության տալիս են հենց իրենց քաղաքականությամբ, իսկ Փաշինյանի հայտարարությունները նրանց համար ընդամենը այդ քաղաքականությունը պրոպագանդայի մակարդակում արդարացնելու միջոց են, այսպես ասած՝ առիթ. Փաշինյանը փչացնում է հարաբերությունը, հակառուս է եւ այլն, ու այդ իսկ պատճառով էլ իրենք աշխատում են ավելի շատ Ալիեւի, քան Հայաստանի հետ:
Գործնականում, ինչպես Նիկոլ Փաշինյանն է ՀԱՊԿ ու Ռուսաստանի թեմայով սպասարկում իր քաղաքական իշխանության խնդիրները, այդպես էլ ՀԱՊԿ անդամներն ու Ռուսաստանն են Նիկոլ Փաշինյանի հայտարարություններին «հղումով» սպասարկում իրենց պրոպագանդիստական խնդիրները: Ինչպես առիթ եմ ունեցել ասելու բազմիցս՝ վերջին 1-1,5 տարիների ընթացքում, սա մի իրավիճակ է, որից գոհ են երկուստեք: Հարց է առաջանում, թե որն է լուծումը: Ցավոք, լուծումների հարցում էլ իրավիճակը ավելի շուտ քարոզչական հարթության վրա է, քան բովանդակային: Այյստեղ է նաեւ Հայաստանի քաղաքական համակարգի խորքային խնդիրը:
