Մերժված ռեժիմի ներկայացուցիչների հերոսի կերպարի մեջ մտնելը նոր Հայաստանում կարծես մոդայիկ է դարձել։ Ճաղերի հետևում հայտնված գլխավոր «հերոսը» դատարաններում ազատություն մուրալով տենչում է գոնե մի քանի օր հայտնվել Իզմիրլյան բժշկական կենտրոնում, մյուս «հերոսը» շնչահեղձ է լինում դատական նիստերի ժամանակ, իսկ մեկ այլ հերոս «դուխով» հայտարարում, որ իր տեսակը չի վախենում բանտից և խոսում իր նախկին գործընկերոջ պոկված կոշիկի մասին։ Ռուբեն Հայրապետյանի երեկվա «հերոսությունը» ըստ էության ոտնձգություն և բացահայտ ծաղր կարելի է համարել թե պետության, և թե քաղաքացու նկատմամբ։
«Հերոսություն», որը անպատասխան թողնելը ուղղակի ամոթալի կլինի թե քաղաքացիների և թե իշխանությունների համար։ Ու մինչ նախկինների մնացուկները հրճվում և ցնծում են իրեն նոր հերոս հռչակած Նեմեց Ռուբոյի երեկվա հարցազրույցով հարկ ենք համարում վերհիշել մի քանի դրվագ նրա «հերոսական» անցյալից։ Եվ այսպես չվախենալուց, խիզախությունից, հայրենասիրությունից, անկոտրուն տեսակից խոսում է մի մարդ, ով համարձակություն չունեցավ կանաչ դաշտում մրցել Ադրբեջանի չեմպիոն Բաքվի «Նեֆթչիի» դեմ։ 2005 թվականին ԱՊՀ երկրների չեմպիոնների գավաթի խաղարկության կիսաեզրափակչում այն ժամանակ Հայրապետյանին պատկանող Երևանի «Փյունիկը» Մոսկվայում պետք է մրցեր «Նեֆթչիի» հետ։ Տեղեկանալով, որ իր թիմին բաժին է հասել ադրբեջանական ակումբ, Ռուբեն Հայրապետյանը իր թիմի հետ փախչել էր Մոսկվայից, ինչի հետևանքով են մեր չեմպիոնին տեխնիկական պարտություն էր գրանցվել։ Հայրապետյանի այս քայլի հետևանքով ողջ Ադրբեջանը ծաղրում էր մեզ։ Վերադառնալով Երևան Հայրապետյանը հայտարարել էր, որ նման որոշում է կայացրել վերադասի հրահանգով։ Այսինքն այն «հերոսի» հրահանգով, որը դարձել է Իզմիրլյանի մշտական «պացիենտը»։
Կարծում ենք Նեմեց Ռուբոյի կողմից «հերոսության» ավելի վառ դրսևորում դժվար է պատկերացնել։ Սա թերևս անկախ Հայաստանի ֆուտբոլի պատմության ամենախայտառակ էջն է, որը նույնիսկ համեմատել չի կարելի Իտալիայից կրած 9։1 հաշվով պարտության հետ։ Արդեն 2008 թվականին, երբ Հայաստանի ազգային հավաքականը աշխարհի առաջնության ընտրական փուլում պետք է մրցեր Թուրքիայի հետ, Հայրապետյան Ռուբենը որոշեց փոխել ՀՖՖ-ի գերբը։ Ու իր խոսքով սխալմամբ գերբի վրա պատկերված Մասիս սարի պատկերը փակեց գնդակով։ Թուրքիայի հետ հանդիպումից հետո, Հայրապետյանը նշեց, որ անգիտակցաբար սխալվել է։ Հիշեցնենք, որ Հայաստան-Թուրքիա հանդիպման օրը՝ Հայրապետյանի ընկերը՝ Սերժ Սարգսյանը անջատել էր Ծիծեռնակաբերդի լույսերը, որ «Հրազդան» մարզդաշատում գտնվող Թուրքիայի նախագահ Աբդուլլահ Գյուլը հանկարծ չնեղվի։ Ահա թե ովքեր են մեր օրերի «հերոսները», որոնք կարող եմ մարդուն բնորոշել կոշիկով կամ կոշիկի տակացույով։ Այնուամենայնիվ, երեկ Հայրապետյանը արեց մի հայտարարություն, որի հետ չհամաձայնվել ուղղակի չի կարելի․ «Իմ կոշիկը, երբեք չի պոկվի, Թովմաս Գրիգորյանի կոշիկը երբեք չի պոկվի․․․»։ Այո, ձեր կոշիկը երբեք չի պոկվի, քանզի ժողովրդից թալանված գումարներով գնում են սուպեր կոշիկներ, որոնք չեն օգտագործվում միայն հարմարավետ քայլելու համար։
Այդ կոշիկներով դուք և ձեր նմանները «քացու տակ» եք գցում ռազմական բժիշկին, սպանում նրան։ Ձեր արյունոտ կոշիկների հետքերը ցավոք նկատելի են մինչ օրս։ Ցավալի է նաև, որ այսօր՝ նոր Հայաստանում արյունոտ կոշիկներով մարդիկ փորձում են շարունակել իրենց քայլերթը։ Քայլերթ, որի կասեցման առաջնագծում պարտավոր են լինել այսօրվա իշխանությունները։ Ինչևէ, եթերի սկզբում հայտարարելով, որ հոգնել է և արդեն զզվում է ֆուտբոլից Հայրապետյանը այնուհետև ներկայացրեց հայկական ֆուտբոլի փրկության իր տեսլականը փորձելով սևացնել Արմեն Մելիքբեկյանին և ջուր լցնել իր թեկնածուի ջրաղացին։ Միանգամից ասենք, որ իր այս քայլով Հայրապետայնն ուղղակի բացահայտ ֆավորիտ հռչակեց հենց Մելիքբեկյանին, նրա հաղթելու հնարավորությունը հասցնելով առավելագույնի։
Երեկվա հարցազրույցից հետո, եթե կային մարդիկ ովքեր հակված չէին քվերակել Մելիքբեկյանի օգտին, վստահաբար կարող ենք ասել, որ լսելով Հայրապետյանին անպայման կքվեարկեն հենց Մելիքբեկյանի օգտին։
