2017 թվականը հայկական սպորտի համար սկսվեց սկանդալով: Ականատեսը եղանք նախադեպը չունեցող մի երևույթի, որը անտարբեր չթողեց նաև սպորտի նկատմամբ անտարբեր անձանց: Ծանրամարտի Հայաստանի առաջնության ժամանակ ծանրորդ Աղասի Աղասյանը մրցահարթակում թողնելով մարզակոշիկները՝ հեռացավ՝ հայտարարելով, որ հրաժեշտ է տալիս մեծ սպորտին: «Ես հեռանում եմ ծանրամարտից հպարտ, բարձր ճակատով և թքած ունեմ այն մարդկանց վրա, ովքեր իմ մարզակոշիկներից էժան են»- ֆեյսբուքյան իր էջում գրել էր Աղասյանը:
Հայաստանի հավաքականի գլխավոր մարզիչ Փաշիկ Ալավերդյանը մոտ 400 գրամ ավելի անձնական քաշի պատճառով Աղասյանին թույլ չէր տվել մասնակցել 85 քաշայինների մրցումներին: 94 քաշային կարգում Աղասյանը 344 կգ արդյունքով նվաճել էր արծաթե մեդալ՝ 20 կգ ավելի բարձրացնելով 85 քաշային կարգում չեմպիոն դարձած Դավիթ Հովհաննիսյանից: Ի դեպ, մրցումից առաջ Աղասյանը Ալավերդյանին խնդրել էր, որպեսզի վերջինս հնարավորություն տա, այսպես ասած, գցելու ավելի քաշը: Ու փաստորեն այս կերպ Հայաստանի ազգային հավաքականի մարզիչը Աղասյանին զրկեց ոսկե մեդալից, ինչը բավական ցավալի հետևանք ունեցավ:
Փաստ է նաև, որ եթե Աղասյանը ելույթ ունենար 85 քաշային կարգում, ՀՀ առաջնությունում կգրանցվեր բավական բարձր արդյունք: Աղասյանը հրաժեշտից հետո բարձրաձայնեց հայկական ծանրամարտում առկա արատավոր երևույթների մասին, որոնք մասնավորապես վերաբերում են ծանոթ-բարեկամներին առաջ տանելուն և ֆինանսական խնդիրներին:
28-ամյա Աղասյանը վերջին տասնամյակում բազմաթիվ մեդալներ է նվաճել մեր երկրի համար, իսկ 2011 թվականին դարձել է Համաշխարհային Ունիվերսիադայի հաղթող: Եվ այսօր, երբ հայկական սպորտը անմխիթար վիճակում է, կորցրինք մի մարզիկի, ով իր քաշային կարգում կարող էր բարձր արդյունքների հասնել և տիտղոսներ նվաճել:
Այսօր շատ երկրներ կցանկանային ունենալ Աղասյանի պես ծանրորդ: 2016 թվականին Եվրոպայի առաջնությունում նա 346 կգ արդյունքով զբաղեցրել էր 6-րդ հորիզոնականը: Անկախությունից հետո հարյուրավոր մարզիկներ չդիմանալով ծանր պայմաններին՝ լքել են Հայաստանը և մեդալներ նվաճել այլ երկրների համար: Աշխարհահռչակ բռնցքամարտիկ Վիկ Դարչինյանը Հայաստանը լքեց 2000 թվականին՝ Սիդնեյի օլիմպիական խաղերից չվերադառնալով, այնուհետև ներկայացնելով Ավստրալիան: Նման օրինակները, ցավոք, շատ են: Նրանց մեղադրելն, ինչ խոսք, ճիշտ չի լինի, քանզի պրոֆեսիոնալ մարզիկի ապրուստի միջոցը հենց սպորտն է: Ու փոխանակ «աչքի լույսի» պես նայենք մարզիկներին, ովքեր առկա պայմաններում չեն լքում Հայաստանը և մեդալ են նվաճում, հալածում ենք նրանց:
Ալավերդյանը լրագրողների հետ հանդիպմանը իր հերթին մեղադրանքներ հնչեցրեց Աղասյանի հասցեին՝ փորձելով արդարացնել իր քայլը: Հասկանալ է պետք, որ սպորտում մարզիչները և չինովնիկները, բացի մարզիկներին մրցումներին պատրաստելուց կամ կազմակերպչական հարցերով զբաղվելուց, առաջին հերթին գլխավոր պատասխանատուներն են տեղի ունեցող բոլոր երևույթների: Ո՞վ իր վրա վերցրեց պատասխանատվությունը, երբ անցյալ տարի դոպինգ օգտագործելու համար օլիմպիական բրոնզե մեդալներից զրկվեցին Տիգրան Մարտիրոսյանն ու Հռիփսիմե Խուրշուդյանը: Ոչ ոք: Եվ հիմա հրապարակավ մեղադրել Աղասյանին՝ հայտարարելով, որ նա վատ մթնոլորտ էր ստեղծում հավաքականում, ոչ այլ ինչ է, քան դատարկաբանություն:
Աղասյանն իր քայլով ցնցեց սպորտային հասարակությանը: Նա կարող էր լուռ հեռանալ և որոշ ժամանակ անց հարթակ դուրս գալ, ասենք, Ռուսաստանի հավաքականից: Բայց Աղասյանը բարձր արդյունք ցույց տալով և «խաչ քաշելով» իր կարիերայի վրա՝ ցույց տվեց, թե ինչ է կատարվում հայկական սպորտում:
