Անցնող շաբաթը Հայաստանում կարելի է որակել որպես շոկային թերապիայի շաբաթ, որին ենթարկվեց իշխանության համակարգը Սերժ Սարգսյանի ձեռքով:
Հիշեցնենք, որ տեղի ունեցան ոստիկանապետի, ԱԺ նախագահի և նախագահի աշխատակազմի ղեկավարի տեղակալի պաշտոնանկություններ, որոնք փաստորեն շարունակեցին նախորդ շաբաթ տեղի ունեցած քաղաքապետի պաշտոնանկությունը: Թե ինչ անակնկալներ է պատրաստել գալիք շաբաթը, կանխագուշակել թերևս պետք չէ, որովհետև անցնող յոթնօրյակը թերևս հաստատեց, որ Հայաստանում տեղի ունեցող գործընթացները զարգանում են անտրամաբանական կորով և շատ դժվար է տրամաբանական ընթացք գտնել կադրային վերադասավորումներում:
Միգուցե հենց դա է այն, ինչի վրա իր հաշվարկն է կառուցում Սերժ Սարգսյանը` անակնկալի բերել իշխանական համակարգին, և միևնույն ժամանակ կատարել առաջին հայացքից իրարամերժ քայլեր, որպեսզի համակարգը չհասցնի ադապտացվել որևէ մի իրավիճակի, չհասցնի որևէ սցենար կամ հետագծի նախանշել և շարժվել դրանով:
Այլ կերպ ասած, անցնղ շաբաթ մենք տեսանք, որ Սերժ Սարգսյանը բացահայտորեն պատերազմ է հայտարարել Հայաստանի իշխանական համակարգին, ինչը ենթադրում է թերևս երկու բան` կամ Սարգսյանն իր համար արդեն հստակ կառուցել է իշխանական ամուր համակարգ և այժմ պարզապես կատարում է փոխարինման մեխանիկական գործողությունը, կամ էլ Սարգսյանը համակարգում անելանելի վիճակում է հայտնվել և այլ ելք չկա, քան բացահայտ առճակատման գնալը:
Իհարկե երկրորդ տարբերակը մեղմ ասած քիչ հավանական է, որովհետև այդքան պաշտոնանկություններից հետո մենք թերևս ականատես կլինեինք համակարգային հարվածների, որ կհասցնեին Սերժ Սարգսյանին: Սակայն տեսնում ենք, որ նա մեկ շաբաթ շարունակ ուղղակիորեն մատի վրա պտտեցնում էր պետական կառավարման համակարգը, այնպիսի արհեստավարժությամբ և ինքնատիրապետմամբ, ինչպես ասենք ինտերյերը կդասավորեն կամ կվերադասավորեն:
Այն, որ Սերժ Սարգսյանը միանձնյա իշխանություն ձևավորելուն այլընտրանք չուներ որևէ դեպքում, ակնհայտ էր այն ճանապարհից, որով նա եկավ իշխանության: Խոսքը 2008 թվականի փետրվար-մարտի իրադարձությունների մասին է: Այդ կարճ ժամանակահատվածում եղան բազում խառը իրադարձություններ և ողբերգական զարգացումներ: Ռոբերտ Քոչարյանն իրականում ոչ միայն ընդդիմության շուրջօրյա հանրահավաքները ցրեց ու գնդակահարեց, այլ ըստ էության ցրեց իշխանության բուրգը, ցաքուցրիվ արեց դրա տակ եղած բոլոր հենասյուները:
Սերժ Սարգսյանին միաձույլ մոնոլիտ իշխանությունը անհրաժեշտ էր այն պատճառով, որ նա այլևս չուներ սյուների համակարգ: Նա իշխանությունը կարող էր դնել ցրված սյուներից առավելագույնը մեկի վրա, հետևաբար իշխանությունն էլ պետք է մեկը լիներ: Եվ սա Սերժ Սարգսյանի համար ըստ էության ավելին է, քան իշխանության համար պայքարը: Սերժ Սարգսյանի համար սա պայքար է քաղաքական գոյության համար, որովհետև կորցնելով իշխանությունը նա այլևս դրան չի արող հավակնել որևէ կարգավիճակով կամ մասով, ի տարբերություն ասենք Ռոբերտ Քոչարյանի կամ Լևոն Տեր-Պետրոսյանի:
Նրանք իշխանությունից հեռացել են, սակայն այսօր հավակնում են իշխանության: Սերժ Սարգսյանը իր հեռանալու դեպքում չի կարող այդպիսի հավակնություններ ունենալ, երբեք: Տեր-Պետրոսյանն ու Քոչարյանը կարող են այլևս երբեք չգալ իշխանության, բայց նրանք իրենց պաշտոնները թողնելուց հետո այս կամ այն կերպ կարողացել են ռեալ հավակնություն դրսևորել վերադարձի համար: Իսկ ահա Սերժ Սարգսյանն այժմ իշխանությունը տնօրինում է թերևս առաջին և վերջին անգամ:
Բայց, դա էլ միաժամանակ ենթադրում է, որ նա թերևս այդ իշխանությունն իրավունք չունի տնօրինել այնպես, ինչպես մինչ այժմ տնօրինել են նրա նախորդները:
