Հայաստանի ներկայիս, ըստ էության, անշարժ և գրեթե անբովանդակ քաղաքական մթնոլորտում բավական ակտիվություն է սկսել ցուցաբերել Ռոբերտ Քոչարյանը: Այդ ակտիվությունը հատկապես նկատելի է քարոզչական դաշտում, երբ ըստ էության առանց պաշտոնապես ներկայանալու, անուղղակի, միջնորդավորված ձևով, այդուհանդերձ Ռոբերտ Քոչարյանը ձեռնամուխ է եղել բավական ակտիվ աշխատանքի:
Համացանցում արդեն տևական ժամանակ է՝ նրա մասին կայքեր են գործում, նախընտրական բնույթի հոլովակներ պտտեցնում: Քոչարյանի անվան հետ է կապվում նաև նախկին արտգործնախարար Վարդան Օսկանյանի ստեղծած «Սիվիլիթաս» հիմնադրամի նոր մեդիանախագիծը, որը ներառում է թե՛ տպագիր հրատարակություն, թե՛ ինտերնետային հեռուստատեսություն: Այլ կերպ ասած՝ Ռոբերտ Քոչարյանն, ըստ ամենայնի, հայաստանյան ներքաղաքական դաշտում առկա վիճակում հարմար առիթ է տեսնում իր քարոզչական ծրագրերն առաջ մղելու և հասարակական պահանջարկ ձևավորելու համար:
Միգուցե Քոչարյանի առումով բավական տարօրինակ կլինի խոսել հասարակական պահանջարկի մասին, սակայն իրականում այստեղ կարող է լինել ոչ այնքան նրա վաստակը, որքան ներկայումս տեղի ունեցող ներքաղաքական պրոցեսների անպտղությունը, որի պարագայում կարող է ստեղծվել այնպիսի գաղջ ու պղտոր մի մթնոլորտ, որ ցանկացածը կարող է այդ ջրում փորձ անել ձուկ որսալու:
Ի դեպ, հատկանշական է, որ Ռոբերտ Քոչարյանի քարոզչական ակտիվությանը ուղղակի կամ անուղղակի կերպով նպաստեցին նաև վերջին շրջանի վիկիլիքսյան հրապարակումները, որտեղ Քոչարյանը բավական ակտիվ «դերակատար» էր, և նրա գործոնն այդ հրապարակումների առաջնային դիրքերում էր: Սա նաև ինչ-որ առումով ահազանգ է ներքաղաքական գործընթացի ներկայիս սուբյեկտներին, որ հուսախաբ անելով հանրային սպասումները՝ իրականում նրանք բոլորը հենց Ռոբերտ Քոչարյանի սպասումներն են արդարացնում: Եվ այդ տեսանկյունից հատկապես մտածելու բան ունի երևի թե Սերժ Սարգսյանը՝ նաև վիկիլիքսյան հրապարակումների առանձին դրույթներից ելնելով, կապված իշխանության մեջ Ռոբերտ Քոչարյանի ազդեցության հետ:
Բանն այն է, որ այդպիսով ակնհայտորեն ուրվագծվում է ներիշխանական լուրջ խմորումների պոտենցիալը, որը նախընտրական շրջանին մոտենալուն զուգահեռ է՛լ ավելի ցայտուն է դրսևորվելու: Ռոբերտ Քոչարյանի ակտիվությունն էլ վկայում է, որ նա երևի թե ավելի շուտ հույս ունի այդպիսով իշխանության ներքին «հասարակական» տրամադրությունները փոխել, քան առաջացնել իր վերադարձի իրապես հանրային պահանջարկ: Ի վերջո, Ռոբերտ Քոչարյանը հազիվ թե հավատա, որ կարող է քաղաքական բնականոն պրոցեսի արդյունքում գալ իշխանության, և նրա համար երևի թե էականը տրամադրություններ ստեղծելն ու տպավորություններ թողնելն է, իշխանափոխության ներիշխանական մեխանիզմներին տիրապետելու, ինչպես նաև արտաքին լոյալություն ապահովելու համար:
