Հունիսի 1-ին Անկարայում հանդիպեցին Թուրքիայի նախագահ Էրդողանն ու Վրաստանի վարչապետ Ղարիբաշվիլին: Թուրք նախագահը հայտարարեց, թե «Անկարան պատրաստ է աջակցել Ադրբեջան-Վրաստան-Հայաստան կամ Թուրքիա-Ադրբեջան-Վրաստան ձևաչափերով եռակողմ համագործակցությանը` նպաստելով այդ երկրների փոխգործակցության ամրապնդմանը»:
Էրդողանի խոսքերից կարելի է հասկանալ, որ Թուրքիան կողմ է միա´յն Ադրբեջանի ու Հայաստանի հետ Վրաստանի գործընկերությանը, մինչդեռ, օրինակ, Իրանի և Ռուսաստանի հետ կապերին դեմ է: Դա է վկայում հայտարարության մյուս հատվածը, որտեղ Վրաստանը համարվում է «տարածաշրջանային համագործակցության բանալի». կարևորվում են Վրաստանի տարածքով Թուրքիան ու Ադրբեջանն, ինչպես նաև Չինաստանն ու Եվրոպան իրար կապող տրանսպորտային ու էներգետիկ ենթակառուցվածքները:
Ուշագրավ է, որ Էրդողանը շեշտադրում է բացառապես Հարավային գազային միջանցքը և միջազգային տրանսպորտային միջանցքը, մինչդեռ չի շոշափվում իրանահնդկական առաջարկը` Հայաստանով ու Վրաստանով Եվրոպային կապվելու վերաբերյալ:
Թուրքիայի նախագահը «համագործակցության բանալի» ձևակերպմանը զուգահեռ շեշտում է, որ պաշտպանում է Վրաստանի տարածքային ամբողջականությունը, հիշեցնում է Աբխազիայի և Հարավային Օսիայի հակամարտությունների լուծման մասին` կարծես գործարք պարտադրելով. չմիանալ Հյուսիս-հարավ նախագծին, փոխարենը ստանալ աջակցություն հակամարտությունների լուծման և գործող ուղիների զարգացման հարցում:
Պետական ու ազգային շահի տեսանկյունից Վրաստանի համար, անշուշտ, կարևոր են առկա ուղիների հետագա զարգացումը և հակամարտությունների ցանկալի լուծումը, սակայն վարչապետ Ղարիբաշվիլիի` նույն հանդիպման ժամանակ արված հայտարարությունից ակնհայտ է դառնում, որ Վրաստանը թեև հետաքրքրված է առկա հարաբերությունների խորացմամբ, բայց չի պատրաստվում սահմանափակվել դրանով:
Այս մասին է վկայում վրաց վարչապետի կողմից «տարածաշրջանային համագործակցության» կարևորումը` ի պատասխան Էրդողանի «եռակողմ համագործակցության» մասին շեշտադրումներին: Ուստի ենթադրվում է, որ վարչապետի այցն Անկարա միտված էր նաև թուրքական կողմից այս հարցում գործի դրվող խոչընդոտների չեզոքացմանը:
