Անցնող շաբաթավերջին Սերժ Սարգսյանը հարցազրույցներ է տվել արգենտինական և ուրագվայական առաջատար լրատվամիջոցներին: Նախագահության ողջ ժամանակահատվածում դժվար է հաշվել, թե քանի անգամ է Սերժ Սարգսյանն ունեցել այդպիսի հարցազրուցներ: Փոխարենը շատ ավելի հեշտ է գնահատել, թե այդ հարցազրույցները քանի կետով են կյանքի կոչվել բոլոր այն ուղղություններով, որոնց համար անմիջական պատասխանատվությունը Սերժ Սարգսյանի և նրա գլխավորած իշխանության վրա է: Դա ավելի հեշտ է, որովհետև որևէ կետով այդ փոփոխությունները կյանքի չեն կոչվել, որևէ կետով այդ ելույթները չեն մոտեցել իրականությանը, չեն փոխել իրականությունը, իշխանության վարքը, իշխանության մոտեցումները՝ թե՛ գլոբալ պետական, թե՛ առանձին ներերկրային հարցերի վերաբերյալ:
Եվ այդժամ հարց է առաջանում, թե ո՞ւմ և ինչի՞ համար է Սերժ Սարգսյանն ունենում այդ հարցազրույցները, ո՞ւմ և ինչի՞ համար է խոսում երկրում ստեղծագործական ազատություն ապահովելու մասին: Չէ՞ որ այդ ամենն անողը առաջին հերթին իշխանությունն է լինելու, իշխող վերնախավ կոչվածը, որ արդեն երեքուկես տարի և ավելի գլխավորում է Սերժ Սարգսյանը: Փոփոխության մասին անվերջ և անհամար ելույթների փոխարեն, թերևս, կարելի էր սկսել գործնական քայլեր անել այդ համակարգը փոխելու, այդ իշխող վերնախավի կյանքն ու գործունեությունը փոփոխելու միջոցով երկրում փոփոխությունների հանդեպ վստահության մթնոլորտ ձևավորելու համար:
Ո՞վ պետք է ապահովի այն միջավայրը, որտեղ քաղաքացին ազատորեն իրացնելու է իր ստեղծագործական պոտենցիալը: Դե իհարկե, պետք է ապահովի իշխանությունը: Ուրիշ որևէ կառույց, որևէ երկրում, չունի համընդհանուր միջավայր ձևավորելու և ազատություններ ապահովելու կամ երաշխավորելու լիազորություններ: Այդ ամենը բոլոր երկրներում դրված է իշխանության՝ որպես օրենքի և Սահմանադրության երաշխավորի վրա: Այսինքն` հեծանիվ հորինելու կարիք չկա. երկրում ազատություններ և իրավունքներ են սահմանվում Սահմանադրությամբ և օրենքներով, իսկ նույն այդ Սահմանադրությամբ և օրենքներով էլ այդ ազատությունների ու իրավունքների երաշխավորման պարտավորությունը դրվում է իշխանության վրա: Հայաստանում կարծես թե բոլորովին սխալ է ընկալվում այդ պարզ մեխանիզմի էությունը: Հայաստանում իշխանությունը կարծես թե համարում է, որ իր վրա ոչ թե ազատությունների և իրավունքների իրացման հավասար հնարավորությունների ապահովումն ու երաշխավորումն է դրված, այլ դրված է այդ ազատությունների և իրավունքների մասին խոսելու պարտավորությունը, իսկ որևէ այլ պատասխանատվություն իշխանությունը չի կրում:
Եվ հենց դրանից ելնելով էլ Հայաստանի իշխանությունը` Սերժ Սարգսյանի գլխավորությամբ, անվերջ ճառում է փոփոխությունների, ստեղծագործական ազատության, նոր մտածողության, գիտելիքի անհրաժեշտության և այդ կարգի այլ արդիական հասկացությունների մասին, սակայն ոչ մի քայլ չի անում իր իսկ ճառերը կյանքի կոչելու ուղղությամբ: Սա այնքան տեսանելի և շոշափելի հակասություն է, որ Հայաստանի քաղաքացին դրա վրա այլևս նույնիսկ ուշադրություն էլ չի դարձնում: Եվ քանի որ քաղաքացին այլևս ուշադրություն չի դարձնում ճառերի ու քայլերի այդ հակասության, և ընդհանրապես իշխանության պահվածքի տրամաբանական հակասության վրա, իշխանությանը ըստ երևույթին թվում է, որ քաղաքացին պարզապես չի նկատում այդ հակասությունն ու արդիականության և բարեփոխումների մասին ճառաբանությունը ընդունում է, այսպես ասած, հալած յուղի տեղ:
Իշխանությունը սխալվում է: Վաղուց արդեն այդօրինակ բաները հալած յուղ չեն Հայաստանի քաղաքացու համար, հետևաբար պետք է դադարել մտածել, թե ճառերն էֆեկտ են տալիս: Ամենևին: Ճառերը հակադարձ էֆեկտ են ունենում` վկայելով, որ ինչքան շատ է դրանց քանակը, այդքան քիչ է դրանք իրական կյանքի վերածելու իշխանության կամքը: Սերժ Սարգսյանը, թերես, արդեն բավականին շատ է քաղաքական հայտարարություններ արել ներքին և արտաքին վարքաբանության փոփոխության անհրաժեշտության մասին: Դրանք կարևոր հայտարարություններ են, այսինքն` շատ կարևոր է, որ պետության ղեկավարը, իշխանության գլուխ հանդիսացող մարդը անի այդ հայտարարություններն ու նախանշի փոփոխությունները: Սակայն դրան պետք է հաջորդեն գործեր, մինչդեռ հայտարարությանը հաջորդում են հայտարարություններ, ու այդպես՝ արդեն երեք և կես տարի:
Այլ կերպ ասած` Սերժ Սարգսյանի հարցազրույցները, ելույթներն ու հայտարարությունները վերածվում են ոչ թե փոփոխությունների մասին քաղաքացիներին ուղղված մեսիջի, այլ հակառակը՝ համակարգին ուղղված երաշխավորության, որ իրականում ոչ մի փոփոխություն էլ տեղի չի ունենա, այլ ամեն ինչ կմնա հենց այդ բանավոր հայտարարությունների շրջանակում: Դատելով մինչ այժմ եղած ընթացքից` մեսիջները տեղ են հասնում հենց այդ տրամաբանությամբ, և քաղաքացին անհաղորդ է մնում այդ հայտարարություններին` քաջ գիտակցելով դրանց ձևականությունը, իսկ համակարգն էլ անհաղորդ է մնում փոփոխության մասին կոչերին, կրկին քաջ գիտակցելով դրանց ձևականությունը: Իսկ ի՞նչ է գիտակցում Սերժ Սարգսյանն իր հռետորաբանության այդ արձագանքներից: Եվ արդյոք նա փորձո՞ւմ է առարկայորեն ուսումնասիրել այդ արձագանքներն ու անել անհրաժեշտ հետևություններ:
