Նոյեմբերի 22-ին Երևանում իրականացվել են բողոքի մի շարք ակցիաներ, որոնք փոքրաթիվ մասնակիցները փորձել են ստանալ հնարավորինս մեծ աղմուկ, կառավարությունից պահանջելով հրապարակել առաջիկա օրերին «ստորագրվելիք» ինչ որ փաստաթուղթ: Ինչ փաստաթղթի մասին է խոսքը, պարզ չէ, թեև այստեղ մեծ հավանականությամբ փաստաթուղթն առիթ է, իսկ ակցիաների բուն նպատակը թերևս բոլորովին այլ է: Համենայնդեպս, հատկանշական է այն, որ այդօրինակ ակցիաներ և բողոքի միջոցառումներ չեղան այն ժամանակ, երբ հայտարարվեց, որ Մոսկվան կազմակերպում է Պուտին-Փաշինյան-Ալիև հանդիպում, փոխարենը ակցիաներ են հաջորդում տեղեկությանը, որ դեկտեմբերի 15-ին Բրյուսելում տեղի կունենա Փաշինյան-Ալիև հանդիպում, ինչի պայմանավորվածությունը եղել է ԵԽ նախագահ Շարլ Միշելի միջնորդությամբ: Մինչդեռ, հենց մոսկովյան հնարավոր հանդիպման վերաբերյալ էին եղել մամուլի արտահոսքեր, թե հնարավոր է փաստաթղթերի ստորագրում:
Հետևաբար, տրամաբանությունը հուշում է, որ հենց դրանից հետո պետք է լինեին ակցիաներ և փաստաթղթերի հանրայնացման պահանջներ: Սակայն, բողոքի ակցիաներ կան Բրյուսելում հանդիպման մասին տեղեկությունից հետո: Դա բավարար հի՞մք է ասելու, որ ակցիաները իրականում ոչ թե ինչ որ փաստաթղթերի ստորագրման դեմ են, այլ հենց Բրյուսելի դեմ՝ որպես ուղղություն: Կամ, կա՞ հիմք ասելու, որ չբողոքելով Բրյուսելի հանդիպման դեմ պաշտոնապես, Մոսկվան փորձում է անել դա տարբեր հիբրիդային մեթոդներով: Թե՞ Մոսկվան այստեղ կապ չունի և խնդիրը այլ դաշտում է, մասնավորապես այն, որ կարող է ուրվագծվել իրավիճակի կայունացման որոշակի գործընթաց, որը կլինի նաև Մինսկի խմբի համանախագահ երկրների աշխատանքի համադրվածության արդյունք, ինչը Հայաստանի ներսում կարող է էապես սահմանափակել ներքաղաքական այն խմբերի և ուժերի հեռանկարները, որոնք իրենց քաղաքական հաջողության խաղադրույքը կատարել և կատարում են Հայաստանի անվտանգային սպառնալիքների վրա, Հայաստանի հանդեպ արտաքին քաղաքական ուժգին ճնշումների վրա, այսպես ասած «որքան վատ՝ այնքան լավ» տրամաբանության շրջանակում:
Համենայնդեպս, վերջին շրջանում բավականին նկատելի է դառնում համանախագահ եռյակի համադրված աշխատանքի միտումը, որքան էլ այդ աշխատանքը կրի տակտիկական բնույթ: Եթե իրավիճակը Հայաստանի շուրջ դառնա առավել կառավարելի և կայուն, դա էապես խնդրահարույց կլինի այն ուժերի համար, որոնք իրենց հաջողությունը փնտրում են անկայունության ռեժիմում: Իսկ դա նշանակում է, որ կարող են փոխվել ներքաղաքական իրողությունների զարգացման վեկտորները և կձևավորվի միջավայր, որտեղ քաղաքական հաջողություն բերելու հարցում շեշտակի կնվազի նենգափոխումների և զգայական-հայրենասիրական զեղումների ազդեցությունն ու առաջնային պլան կգա շատ, թե քիչ բովանդակային գործունեությունը: Բնական է, որ դա էլ իր հերթին կարող է դաշտ բացել քաղաքական նոր որակների համար, փոխելով ներքաղաքական մրցակցության տրամաբանությունն ու հեռանկարները: Սա է, որ չափազանց մտահոգում է որոշակի քաղաքական միավորների և դրանց մերձ գործող հասարակական-քաղաքական խմբերի: Ըստ այդմ, շատ կարևոր է պահել այն «տրենդերը», որոնց վրա կատարվել են քաղաքական խաղադրույքերը, ընդ որում ոչ միայն պատերազմից կամ թավշյա հեղափոխությունից հետ, այլ ըստ էության անցնող նվազագույնը երկու տասնամյակում: Ավելին, հենց դրա հետևանք է եղել այն, որ Հայաստանում ներքին կյանքում զարգացում է ապրել ոչ թե բովանդակային քաղաքականությունը, քաղաքական համակարգը, այլ ավելի ու ավելի խորացել է քաղաքական կեղծիքը և հասարակական օրգանիզմի խորքում հրաբխի նման եռացրել հեղափոխական տրամադրություններն ու պահանջարկը: Ըստ ամենայնի խաղադրույքը կատարվում է քաղաքական էվոլյուցիայի փոխարեն Հայաստանը պերմանենտ հեղափոխություն հասունացնելու ճանապարհի վրա: Խաղադրույքը ներսից, թե՞ դրսից, սա է հարցը: Թեև պատասխանը գուցե դասականի՝ ներսի ու դրսի միահյուսվածության մասին բոլորովին այլ ձևաչափով ու թեմայով արված եզրահանգման մեջ է:
Լուսանկարը՝ panorama.am-ի
