Բելառուսում տեղի ունեցող զարգացումները հաճախակի են համեմատում Հայաստանում 2018-ի իրադարձությունների հետ: Այդ զբաղմունքը լցնում է բելառուսական իրադարձությունների հայաստանյան դիտարկումների մի զգալի հատված: Գործնականում, եթե կա նմանություն կամ ընդհանրություն, ապա լոկ այն իմաստով, որ ինչպես Հայաստանում, Բելառուսում էլ այսօր վճռվում է ամենևին ոչ լոկ մեկ առանձին վերցրած պետության ճակատագիր, այլ ծավալվում է ռեգիոնալ և ընդհուպ աշխարհակարգային ռազմա-քաղաքական նշանակության զարգացում: Ընդհանրություն է թերևս այն, որ այդ զարգացումը ծավալվում է հետխորհրդային տարածքում կամ, այսպես ասած, եվրասիական համակարգում, որը առնվազն անցնող հնգամյակում ՌԴ նախագահ Պուտինը փորձում էր վերածել ԽՍՀՄ վերակենդանացման ակցիայի: Խորքային, բովանդակային իմաստով Հայաստանում և Բելառուսում տեղի ունեցողը արմատապես տարբեր է, ինչի պատճառներն, իհարկե, տասնյակ են:
Ավելին, Բելառուսում ծավալվողի ֆոնին, որն ուղեկցվում է բռնությամբ, ուժի գործադրումով, հազարավոր ձերբակալվածներով, խոշտանգվածներով, վիրավորներով և արդեն իսկ արձանագրված մի քանի քաղաքացու մահվան, ըստ էության էլ ավելի է բարձրանում այն գործընթացի քաղաքական և ռազմա-քաղաքական նշանակությունը, որ ծավալվեց Հայաստանում՝ առանց բռնության և բախումների: Այն, ինչ տեղի է ունենում Բելառուսում, ընդգծում է Հայաստանում կատարվածի բացառիկությունը: Եվ սա լոկ խորհրդանշական հանգամանք չէ, որ կարող է արթնացնել լոկ զգայական արձագանքներ: Դա քաղաքական կապիտալ է, որը պետք է դնել աշխույժ շրջանառության մեջ՝ թե՛ ներքին, թե՛ արտաքին իմաստով: Խոսքը պետական շրջանառության մասին չէ, այլ հանրային դիսկուրսի ծավալման, դրա որակի շեշտադրումների, բովանդակային ուղենիշների, որոնք պետք է միտված լինեն դեպի ապագա:
Ի վերջո, խոշոր հաշվով, Բելառուսն այսօր բախվել է մի շարք խորքային համակարգային խնդիրների, որոնք բնորոշ են եվրասիական հարթությանն ու «մտածողությանը», և դրանցից առանցքայիններից մեկն էլ հենց այն է, որ պետությունը, հասարակությունը բախվում է փոփոխության մեխանիզմների, տարբերակների, սխեմաների բացակայությանը, վակուումի: Բռնությունը ծնվում է այդտեղ: Ամբողջատիրական և ավտոկրատ կառավարման տարիների ընթացքում այդ վակուումի «գաղտնիքը» չի էլ նշմարվում՝ մինչև հանրություններն ու պետությունները չեն կանգնում փաստի առաջ: Բելառուսն այսօր այդ փաստի առաջ է: Մի բան, որից փաստորեն կարողացավ խուսափել Հայաստանը, բայց նաև մի ծուղակ, որում կարող է հայտնվել, եթե չմշակվեն Հայաստանում հասարակական-քաղաքական դիսկուրսի համատեքստում փոփոխությունների և այլընտրանքների գեներացիոն հզորություններ:
Որովհետև լոկ լեգիտիմ առաջնորդի կառավարումը չի ապահովագրում կամ երաշխավորում այդ վակուումից և, հետևաբար, բռնության փաստի առաջ կանգնելու ճահճից: Ըստ այդմ, Հայաստանը ունի 2018-ի բացառիկությունն ապագայում ինստիտուցիոնալ օրինաչափության վերածելու խնդիր, որը լինելու է ռեգիոնալ առաջատարության կարևոր գրավական: