Երեւանի քաղաքականությունը, որ տարածաշրջանը նպատակադրված տանում է նոր պատերազմի, արդեն հանգեցրել է հակամարտ կոալիցիաների ձեւավորման, մի կողմից՝ Թուրքիա-Ռուսաստան-Ադրբեջան, մյուս կողմից՝ Ֆրանսիա-Եվրամիություն-Հայաստան,- գրում է Բաքվի իշխանամերձ, ավելի ճիշտ՝ բացառապես պաշտոնական տեսակետ արտահայտող լրատվամիջոցը եւ ավելացնում. «Բնութագրական է, որ Մոսկվան, ամենայն հավանականությամբ, համաձայնել է, որ գալիք հակամարտության ժամանակ Թուրքիայի կողմից Ադրբեջանին ցուցաբերվելիք ռազմական օգնությունը ստեղծված իրավիճակից միակ տրամաբանական ելքն է, քանի որ Հայաստանի նկատմամբ ազդեցության այլ հնարավորություն չկա»:
Բրյուսելում ԱՄՆ-Եվրամիություն-Հայաստան խորհրդաժողովից մեկ օր առաջ ԱՄՆ պետքարտուղարը հեռախոսազրույց ունեցավ Ադրբեջանի նախագահի հետ, որի ընթացքում վերջինս հավաստիացրեց, որ հավատարիմ է Պրահայի քառակողմ հայտարարությանը եւ Ալմա-Աթայի հռչակագրին: Հայտնի չէ, թե դրան Մոսկվա-Բաքու ի՞նչ մակարդակի շփում է հաջորդել կամ հաջորդե՞լ է արդյոք, բայց ստույգ է, որ ապրիլի 5-ին Իլհամ Ալիեւն ընդունել է ՆԱՏՕ-ի Խորհրդարանական վեհաժողովում Թուրքիայի պատվիրակության ղեկավար, նախկին արտգործնախարար Չավուշօղլուին:
Պատրանքներ այլեւս չկան. Ալիեւյան լրատվամիջոցը շատ ակնհայտ ասում է, որ Հարավային Կովկասում ձեւավորվել է ռուս-թուրք-ադրբեջանական ռազմաքաղաքական կոալիցիա, որի ճնշումները չեզոքացնելու կամ հնարավորինս դիմագրավելու համար Հայաստանը քաղաքական աջակցություն է փնտրում Բրյուսելում, եւ այս իրավիճակից միակ ելքը Թուրքիայի ռազմական աջակցությամբ Հայաստանի դեմ Ադրբեջանի նոր պատերազմն է:
Փաստացի Ադրբեջանը կատարել է աշխարհաքաղաքական ընտրություն կամ Ալիեւին ստիպում են մնալ նախկին պայմանավորվածությունների տիրույթում: Իսկ դրանք, արդեն չպետք է կասկածել, ձեռք են բերվել քառասունչորսօրյա պատերազմից առաջ կամ նույնիսկ 2016-ի ապրիլյան քառօրյա մարտերից հետո: Մոսկվան Երեւանին կրկին սպառնացել է Հայաստանի «ուկրաինական ճակատագրի հեռանկարով»: Իրավիճակն, իրոք, էքզիստենցիալին չափազանց մոտ է: Բաքուն բացահայտում է ներհայաստանյան դիսկուրսի ,,պերճանքը եւ թշվառությունը,, կամ, ավելի ճիշտ՝ մեծագույն գաղտնիքը. թե ինչու՞ Թուրքիային եւ Ադրբեջանին «գենետիկ թշնամի» համարող ուժերի մեծ ցանկությունն է, որ Հայաստանը մնա Ռուսաստանի «ֆորպոստ»:
Ոչ մի երաշխիք, անշուշտ, չկա, որ բրյուսելյան «ռանդեվուն» ապահովագրում է Հայաստանի ինքնիշխանությունը, տարածքային ամբողջականությունը: Թերեւս առաջիններից մեկն եմ եղել, որ 2016թ. ապրիլյան քառօրյան գնահատել եմ Հայաստանին «Ալեքսանդրապոլ-2» պարտադրելու փորձ: Իսկ 2020թ. դեկտեմբերին հրապարակային գրել եմ, որ ամեն ինչ արվելու է, որպեսզի Հայաստանում իշխանությունն անցնի Բաքվում ձեւավորվելիք նոր «Հայհեղկոմին»: Ընտրությունն այսօր այդ միջակայքում է:
