Հունվարի 26-ին Հնդկաստանի ազգային տոնի առիթով այդ երկրի վարչապետ Մոդիին ուղղված շնորհավորանքում, Հայաստանի վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը հիշատակել է այն խիստ զգայուն թեման, որը ներհայաստանյան «դիսկուրսում» բացել է օրեր առաջ եւ ծավալում է նկատելի հետեւողականությամբ՝ նոր Սահմանադրության հարցը: Իհարկե Նիկոլ Փաշինյանը Հնդկաստանին հղած շնորհավորական ուղերձում չի խոսում Հայաստանի նոր Սահմանադրության հարցի մասին, բայց անում է դրան առնչվող թափանցիկ ակնարկներ, հատկապես, եթե հաշվի առնենք այն տողատակերը, որով Հայաստանում իշխանական եւ մերձիշխանական շրջանակներ հիմնավորում են նոր Սահմանադրության անհրաժեշտությունը:
«Հնդկաստանի Հանրապետության Սահմանադրությունը ոչ միայն մարմնավորում է հնդկական պատմական ու քաղաքական մշակույթը, այլև ազգի քաղաքական ու փիլիսոփայական մտքի դրույթները գերագույն օրենքում ներդաշնակ համադրելու լավագույն օրինակ է: Պատահական չէ, որ հայ-հնդկական դարավոր բարեկամության առանցքում Սահմանադրության ու սահմանադրականության գաղափարները ևս մեծ դեր են ունեցել՝ հաշվի առնելով հայ ժողովրդի առաջին Սահմանադրության նախագծումը Հնդկաստանում», շնորհավորական ուղերձում գրում է Նիկոլ Փաշինյանը: Նրա առաջնորդած քաղաքական իշխանությունը ներկայումս փորձում է հիմնավորել, որ խաղաղ ապրելու համար Հայաստանին պետք է նոր Սահմանադրություն, որը Ադրբեջանում չի առռաջացնի «ռեւանշի կասկած»:
Նիկոլ Փաշինյանն ա՞յդ իմաստով է Հնդկաստանի Սահմանադրությունը համարում լավ օրինակ: Արդյո՞ք դա նշանակում է, որ նոր Սահմանադրության հարցում, եթե իշխանությունը մինչեւ վերջ ձեռնմուխ լինի դրան, «ոգենչշողը» լինելու է Հնդկաստանի օրինակը: Երբ Հայաստանը 1995 թվականին ընդունեց Սահմանադրություն, կար գնահատական, որ նախագահական իշխանությամբ այդ Սահմանադրությունը «ոգեշնչված» է Ֆրանսիայի օրինակից: 2015 թվականին, երբ Հայաստանը փոփոխություն կատարեց Սահմանադրության մեջ եւ անցավ կառավարման խորհրդարանական մոդելի, կար գնահատական, որ մոտեցումները հիմնականում «ոգեշնչված» են գերմանական օրինակից: Այժմ Հայաստանը «օրինակելի» է հռչակում Հնդկաստանի Սահմանադրությունը՝ Հնդկաստանի Հանրապետության Սահմանադրությունը՝ «ազգի քաղաքական ու փիլիսոփայական մտքի դրույթները գերագույն օրենքում ներդաշնակ համադրելու» առումով:
Ամբողջ հարցն այն է սակայն, որ պետք է լինեն այդ քաղաքական ու փիլիսոփայական միտքը, դրա շուրջ խորքային քննարկումները, որ հետո էլ լինի դրանք լավագույնս համադրող Սահմանադրություն: Մինչդեռ այսօր բացված «օվերտոնի պատուհանից» հանրությանը մատուցվում է միայն մի «միտք»՝ եթե չունենանք նոր Սահմանադրություն՝ իսկ դրա տողատակն Անկախության հռչչակագրին հղումից հրաժարվելն է, ապա Ադրբեջանը գործող Սահմանադրությունը կդարձնի խաղաղությունից հրաժարվելու եւ ռազմական պլանները իրագործելու «փաստարկ»: Այլ կերպ ասած, «միտքն» ընդամենը ադրբեջանական շանտաժին տեղի տալն է: Միթե՞ շանտաժին տեղի տալով հնարավոր է հասնել խաղաղության, անգամ լավագույն օրինակների անկրկնելի պատճենահանմամբ ստացված Սահմանադրությամբ: «Շանտաժին» տեղի տալով հնարավոր է «հասնել» միայն շանտաժի նոր աստիճանի:
