Վերջին շրջանում նկատելիորեն ակտիվանում են այն կուսակցություններն ու լիդերները, որոնք 2008 թվականի նախագահական ընտրություններից հետո վերածվեցին քաղաքական ավելորդության և հայտնվեցին լուսանցքում` ոչինչ չունենալով ասել ու տալ թե՛ հասարակությանը, թե՛ անգամ իշխանությանը:
Նախագահական ընտրությունից երեք տարի անց և խորհրդարանի հերթական կամ արտահերթ ընտրությունից մի քանի ամիս առաջ այդ ուժերը լցրել են մամուլի սրահներն ու հեռուստատաղավարները` հյուրընկալվելով հեռուստամեկնաբաններին: Իսկ մենք գիտենք, որ մամուլի ակումբների զգալի մասում և հեռուստատաղավարների գրեթե մեծամասնությունում պատահական հյուրեր չեն հայտնվում: Այդ հյուրերի ցանկը պարզվում է իշխանության վերին օղակում` նախագահական նստավայրում, ինչի մասին, ի դեպ, ըստ WikiLeaks-ի, ԱՄՆ դեսպանությանը տեղեկացրել էր հեռուստամեկնաբաններից մեկը: Հետևաբար, եթե այդ քաղաքական ուժերը և նրանց լիդերները հայտնվում են մեդիամիջավայրի առաջին դիրքերում, ուրեմն նրանց առաջ է մղում իշխանությունը: Մնում է միայն պարզել, թե ինչ նպատակով: Դա, թերևս, դժվար չէ:
Նպատակն, իհարկե, ջուրը պղտորելն ու դաշտը լղոզելն է: Թե ինչ է դա նշանակում` երևի թե արդեն հայտնի է բոլորին, ովքեր հասցրել են զգալ քաղաքական պրոցեսների զուլալման հաճույքը, երբ դաշտը մաքրվել էր ավելորդություններից և իրենց սպառած քաղաքական գործիչներից: Դա, թերևս, իշխանության ու ընդդիմության ակամա, բայց համատեղ վաստակն էր, ինչի շնորհիվ քաղաքական դաշտը Հայաստանում մաքրվել էր, և հասարակության տեսադաշտը զգալիորեն բացվել: Այսօր, սակայն, հրապարակ են նետվում այդ ուժերը: Խնդիրն ամենևին այն չէ, որ նոր ուժեր չպետք է հայտնվեն քաղաքական դաշտում: Քաղաքական դաշտը պետք է մշտապես բաց լինի նոր ու թարմ ուժերի առաջ, նոր գաղափարների, նոր կառուցվածքների և մոդելների, նոր մեթոդաբանության առաջ: Բայց ի դեմս «հայտնի ուժերի»` մենք գործ ունենք ոչ թե նոր գաղափարների կամ մտքերի, նոր մտահղացումների և քաղաքական կրեատիվի, այլ իրենց վաղուց սպառած ուժերի հետ, որոնք քաղաքական դաշտում այլևս մի նպատակ են հետապնդում` որևէ կերպ օգտակար ծառայություն մատուցել իշխանության վերարտադրության գործին, այդպիսով վերարտադրելով ինքզինքը քաղաքական դաշտում:
Հենց այդ պրոցեսի մեկնարկին կամ կարելի է ասել` քաղաքական աղբի «ռեսթարթին» ենք մենք ականատես լինում այսօր, երբ վաղուց սպառված դեմքերը հերթական անգամ փորձում են փաթաթվել հանրության ականջին, որպեսզի իշխանության ոտնաձայները խլանան` չլսվեն:
Սերժ Սարգսյանն, ըստ երևույթին, փորձում է կրկնել 2008 թվականի տարբերակը, երբ ինքն անձամբ փորձում էր հնարավորինս քիչ հակադրվել Լևոն Տեր-Պետրոսյանին և հիմնականում այդ բանն անել տարբեր մարգինալացված ուժերի ձեռքով` դհոլ Արտաշի, Վազգեն Մանուկյանի, Արամ Գասպարի Սարգսյանի, բաբուխանյան-մաբուխանյանների, ԱԽՔերի միջոցով, որոնց ընդհանուր հրամանատար էր նշանակվել Ռոբերտ Քոչարյանը, ով իր նախագահական այդ շրջանի գործունեության իմաստը դարձրել էր Լևոն Տեր-Պետրոսյանին «մերկացնելը»: Սակայն, ինչպես փորձը ցույց տվեց, Սերժ Սարգսյանին դա ոչ միայն հաջողություն չբերեց, այլ կատարյալ տապալման ենթարկեց իշխանական ամբողջ համակարգը և ըստ էության պայթեցրեց քաղաքական դաշտի ընդդիմություն կոչվող այն փուչիկը, որը գերակա էր մինչև 2007 թվականի աշուն:
Այդ ամենով հանդերձ` ներկայումս խիստ տարօրինակ է, որ Սերժ Սարգսյանը վերստին փորձում է դիմել տապալված, ձախողված, կատարելապես սպառված ուժերին և մեթոդաբանությանը` փորձելով դաշտը լցնել նրանցով, ովքեր, բնականաբար, պետք է զբաղվեն Լևոն Տեր-Պետրոսյանի քննադատությամբ: Ըստ ամենայնի, Սերժ Սարգսյանի հաշվարկն այն է, որ ներկայումս Լևոն Տեր-Պետրոսյանի և Հայ ազգային կոնգրեսի վարկանիշը սրընթաց աճի փուլում չէ, ինչպես 2008 թվականին էր, և հետևաբար մարգինալացված դասակի գրոհը կարող է անել իր գործն ու իրապես թուլացնել Տեր-Պետրոսյանի և ընդդիմության գործոնը: Այդ հաշվարկի մեջ տրամաբանություն կա` այն իմաստով, որ Սերժ Սարգսյանը սև գործը հանձնարարելով մարգինալներին` ինքը կմնա հանդուրժողության պատվանդանին կանգնած և այդ կերպի մեջ կփորձի վայելել հասարակության համակրանքը: Բայց այդ տրամաբանությունը, մեղմ ասած, կաղ է, որքան էլ որ իրականությանը համապատասխան լինի Տեր-Պետրոսյանի ու Կոնգրեսի վարկանիշային որոշակի անկման իրողությունը:
Կոնգրեսն ու նրա առաջնորդը, այդուհանդերձ, շարունակում են մնալ երկրում ամենակայուն ընտրազանգված ունեցող ուժերը, և այդ հարաբերակցությունն առաջիկա ընտրական փուլում հազիվ թե հնարավոր լինի խախտել այնպիսի սպառված գործիչների միջոցով, որոնց դիմակները վերջնականապես ու անդառնալիորեն պատռվել են 2008 թվականին: Բացի այդ, դրանց նոր դիմակ հագցնելն ու հրապարակ հանելը ավելի հարվածելու է Սերժ Սարգսյանին: Բանն այն է, քաղաքական աղբը վերստին դաշտ վերադարձնելը չի կարող Սերժ Սարգսյանի համար դրական կերպի նշան լինել: Իսկ հանրությանը համոզել, որ այն, ինչ նա իր վերաբերմունքով դեն է նետել երեք տարի առաջ, իրականում աղբ չէր, այլ քաղաքական կապիտալ, ըստ էության անհնար գործ է լինելու:
Հետևաբար, Սերժ Սարգսյանն իրականում թող ասուլիսների սրահներն ու հեռուստատաղավարներն ազատի քաղաքական թափոններից, որոնք ըստ էության առաջին հերթին հենց իր շրջապատն են աղտոտելու` ցույց տալով այն, որ իշխանությունը երեք տարվա ընթացքում սնանկացել է այն աստիճան, որ ստիպված է ապավինել ընդամենը եռամյա վաղեմության թափոնին: