Ճի՞շտ է այն տեղեկությունը, ըստ որի՝ 1999-ի հոկտեմբերի 27-ին Ռոբերտ Քոչարյանը Վազգեն Սարգսյանին հորդորել է չգնալ Ազգային ժողով: Դժվար է հստակ պատասխան տալ այս հարցին․ Քոչարյանը նման պնդում մի քանի առիթով արել է, սակայն մենք հնարավորություն չունենք հաստատել դրա իսկությունը, կամ բացահայտել կեղծիքը՝ հասկանալի պատճառներով։
Այդ օրերին Վազգեն Սարգսյանի խորհրդական, այժմ ԱԺ պաշտպանության և ազգային անվտանգության մշտական հանձնաժողովի նախագահ Անդրանիկ Քոչարյանը երեկ «Առաջին լրատվական»-ին տված հարցազրույցում անդրադարձել է այս թեմային ու, մասնավորապես, ասել է․ «Իրականում Վազգեն Սարգսյանը եղել է նախագահականում, ինչ-որ թեմայով զրուցել են, և իր ցուցմունքում Քոչարյանը կարծես թե նշել է, որ ինքը հորդորել է, որ Վազգեն Սարգսյանը չգնա Ազգային ժողով: Դա հարցեր է առաջացնում. ինչու էր հորդորում չգնալ, եթե ԱԺ-ում հարցուպատասխան պետք է լիներ, վարչապետը պարտադիր պետք է ներկա չլինե՞ր:
Եվ եթե դավադրությունների տեսության ճանապարհով գնանք, այդտեղ շատ հեռուն կարող ենք գնալ, ես չեմ ուզում գնալ, կուզեմ, որ մի օր հնարավորություն լինի կարճված գործը վերաբացելու, և քանի դեռ Քոչարյանը շատ հարցերին պատասխան տալու հնարավորություն ունի, այդ հարցերը նրան ուղղի քննչական մարմինը ներկայացնող լիազոր անձը: Այս դրվագը շատ կարևոր է… Նաև Վազգենն ասել է՝ Կարեն Սերոբիչը կնեղանա, ինչպես կարող եմ չգնալ, և գնացել է: Ես չեմ ուզում ալիբիների շղթա կառուցենք, ուզում եմ, որ այդ ամեն ինչը փաստերի հիման վրա արվի և օրենքի շրջանակում»:
Ենթադրենք Ռոբերտ Քոչարյանը նման հորդոր արել է Վազգեն Սարգսյանին, ուրեմն պետք է քննարկել դրա մոտիվները։ Ինչո՞ւ վարչապետը չգնար խորհրդարան՝ որովհետև զրո՞ւյցն է եղել կարևոր, թե՞ Քոչարյանը տեղեկացված է եղել ծրագրված ահաբեկչության մասին ու ցանկացել է փրկել Վազգեն Սարգսյանի կյանքը։
Երկրորդ վարկածը խիստ կասկածելի է թվում, որովհետև Հոկտեմբերի 27-ից հետո երկրորդ նախագահը ոչ միայն որևէ բան չի ձեռնարկել հանցագործությունը բացահայտելու ուղղությամբ, այլ հետևողականորեն թիրախավորել է ոճրագործության բացահայտմանը հետամուտ բոլոր մարդկանց, այդ թվում՝ Վազգեն Սարգսյանի ընտանիքի անդամներին։ Վազգենի կրտսեր եղբոր՝ Արմեն Սարգսյանի շինծու կալանավորումն ու դատավարությունն ասվածի վառ ապացույցն են։
Ես ավելի շատ հակված եմ մտածել, որ Ռոբերտ Քոչարյանը չարաբաստիկ այդ օրը Վազգեն Սարգսյանին չի հորդորել խորհրդարան չգնալ։ Այդ վարկածը, ըստ ամենայնի, Քոչարյանի կողմից մոգոնվել է ավելի ուշ՝ որպես կեղծ ալիբի, որի միջոցով նա փորձում էր հասարակությանն ու ԵԿՄ վերնախավին համոզել, թե ինքը Վազգեն Սարգսյանին թիրախավորելու նպատակ չի ունեցել։
Սակայն Քոչարյանի մտահորիզոնը խիստ սահմանափակ է ու նա, ինչպես միշտ, կեղծ ալիբի սարքելով՝ հայտնվել է ծուղակի մեջ։ Օրինակ՝ մենք կարող ենք ենթադրել, որ այս ալիբիով Քոչարյանը «փուռն է տվել» ռուսներին՝ ակնարկելով, որ ինքն ընդամենը տեղյակ է եղել, որ նման ահաբեկչություն է կազմակերպվում, իսկ դրա հետքերը պետք է փնտրել հյուսիսում։ Այլ խոսքով՝ Քոչարյանն իբրև թե ցանկացել է Վազգենին ապահովագրել ռուսների դավադրությունից։
Քոչարյանի բնավորությունն է ամեն ինչ բարդել այլոց վրա։ Նման վախկոտ ու անպատասխանատու վարքագծի մենք ականատես ենք դառնում արդեն Մարտի 1-ի դատավարության ընթացքում։
Հոկտեմբերի 27-ի գործում բազում են նման չբացահայտված դրվագները ու կարծում ենք՝ օր առաջ պետք է վերաբացել այս հանցագործության քննությունը։ Քոչարյանին բազմաթիվ ասելիք ունի, գուցե նաև՝ օրերս իր մասին հիշեցրած Նաիրի Հունանյանը։
