Հայաստանում տեղի ունեցած սարսափելի ավտովթարից, դրանից հետո Վրաստանի ճանապարհից ստացված նույնքան սարսափելի և ողբերգական ևս մի տեղեկությունից հետո, վթարի զոհ էր դարձել հայաստանցի ընտանիք, հայկական հանրությունը համացանցում բուռն կերպով շարունակում է քննարկել ճանապարհային երթևեկության անվտանգության հարցը: Այն, որ հարցը գտնվում է արդեն ազգային անվտանգության սպառնալիքի մակարդակի, մենք առիթ ենք ունեցել ցավալիորեն արձանագրել դեռևս տարիներ առաջ: Եվ նույնքան ցավալիորեն պետք է արձանագրել, որ տարիների ընթացքում, բացի արագաչափերի ու տեսախցիկների միջոցով միլիարդավոր դրամների շահույթ ապահովելուց, որևէ սկզբունքային այլ բան ճանապարհային անվտանգության ոլորտում տեղի չի ունեցել: Տեղի չի ունեցել անգամ տարիներ առաջ ևս մեկ սարսափելի վթարից հետո, երբ Երևան-Գյումրի ճանապարհին Հոռոմ գյուղ տանող տխրահռչակ խաչմերուկում դարձյալ տեղի ունեցավ վթար՝ ԳԱԶելի մասնակցությամբ և բազմաթիվ զոհերով ու վիրավորներով:
Ճանապարհային ոստիկանությունը անցնող օրերի սահմռկեցուցիչ տեղեկություններից հետո տարածել է տեղեկություն իրականացրած արտակարգ միջոցառումների մասին, որի հետևանքով 81 ոչ սթափ վարորդ է հայտնաբերվել: Իհարկե, կարևոր ու տպավորիչ արդյունք է, սակայն պետք է նկատել, որ հնարավոր չէ հայտնաբերել բոլոր ոչ սթափ վարորդներին և հայտնի չէ, թե մեկ չհայտնաբերվածն ինչ ողբերգության կարող է բերել ՃՈ աչքից հեռու որևէ տարածքում: Եվ հնարավոր չէ նաև բոլոր տարածքները վերցնել աչքի տակ: Ամբողջ խնդիրը հենց այն է, որ տեղի ունեցող ողբերգական իրադարձություններից հետո ուշադրությունը կենտրոնանում է Ճանապարհային ոստիկանության ստուգայցերի վրա: Այն, որ դրանք խիստ կարևոր են, աներկբա է: Բայց կասկածից վեր է, որ երթևեկության անվտանգության համալիրում Ճանապարհային ոստիկանության դերը կարևոր, սակայն ամենևին ոչ բավարար և անգամ ոչ առաջնային դեր է: Որովհետև ուղղակի հնարավոր չէ ունենալ այն քանակի ոստիկանություն կամ տեսախցիկ, որ ապահովվի աչալուրջ հսկողություն ամենուրեք և ամենքի նկատմամբ: Հետևաբար, խնդիրը լուծում է պահանջում գիտակցական խորքից և, միաժամանակ, անվտանգության միջավայրից, որը, քաղաքացու գիտակցությունից և հանրային վարքի մշակույթից զատ, պահանջում է նաև երթևեկության կազմակերպում, այնպիսի կազմակերպում, որը ենթադրում է անվտանգության բավարար չափանիշներ:
Այդ առումով, Հայաստանի ճանապարհների գրեթե 90 տոկոսը չեն բավարարում այդ չափանիշներին, այդ թվում՝ Երևան քաղաքում, որտեղ փողոցների լուսավորությունն ավելի շուտ ստեղծում է վթարային նախադրյալներ՝ խաբելով թե՛ վարորդներին, թե՛ հետիոտներին, քան ապահովում նրանց վթարներից և ողբերգական դեպքերից: Ընդ որում, լուսավորությունն ընդամենը օրինակներից մեկն է: Բոլորը թվարկելու համար անհրաժեշտ կլինի հոդվածաշար: Ճանապարհային երթևեկության անվտանգության խնդիրն էլ, անկասկած, մի հարց է, որ ծանր ժառանգություն է նախկին իշխող համակարգից: Այդ հարցը հնարավոր չէ լուծել այսօր, բայց լուծումն այսօր սկսելը հրամայական է: Եվ լուծումը պետք է սկսել ոչ թե զգայական պոռթկումների ազդեցության տակ, այլ սառը քննարկումների, որոնցով պետք է զբաղվեն մասնագետներ, և ոչ թե ինքնուս, այլ համաշխարհային փորձին քաջատեղյակ: Սա ազգային անվտանգության խնդիր է, իսկ ազգային անվտանգության խնդիրները պահանջում են սիրողական մակարդակի կտրականապես մերժում և մասնագիտական լրջագույն աշխատանք: