Արա Նեդոլյանը և 2010-ը

Հայաստանի և Ռուսասատանի հարաբերությունները անցած տարի գոյատևում էին երկու տարբեր հարթություններում. մի կողմից՝ երկու երկրների օրինազանց, ժամանակավրեպ, ազգայնական, հակամարդկային իշխանությունները շարունակում էին սերտացնել իրենց կապերը, ինչի վերջին վկայությունն է Կարեն Կարապետյանի քաղաքապետ նշանակվելը, բայց մյուս կողմից՝ երկու ռեժիմներն էլ ավելի ու ավելի մեկուսանում են ինչպես մարդկությունից, այնպես էլ սեփական հասարակություններից: Ռուսաստանում պուտինյան ռեժիմի կայունությունից դուրս գալը ավելի է զգացվում, Հայաստանում թեև առաջադեմ հասարակությունը առավել կազմակերպված է, բայց փոխարենը Ռուսաստանում նա նոր է, առաջադեմ գաղափարները նոր են սկսել զանգվածաբար մուտք գործել հասարակության մեջ, և միանգամից շատ տարբեր հարթություններում`չբացառելով նաև պետական ապարատի որոշ տարրեր: Դրա համար հույս կա, որ նոր տարում առաջադեմ Ռուսաստանը կկայանա, կկազմակերպվի շատ արագ` հետադեմ Ռուսաստանի դիրքերի կտրուկ թուլացմանը զուգահեռ: Այդ դեպքում Հայաստանի հանցավոր ու հետադեմ ռեժիմը արագորեն կսկսի կորցնել իր կարևորագույն արտաքին հենքն ու աջակցության աղբյուրը, փոխարենը՝ Ռուսաստանի և Հայաստանի առաջադեմ հասարակական զարգացումները, տարրերը ռեզոնանսի մեջ կընկնեն, ինչպես դա տեղի ունեցավ 88-91-ին։ Դրա հսկայական ազդեցությունը մենք հիշում ենք. ռեժիմներ ու կայսրություններ փլուզվեցին: Սակայն, ինքն իրեն այդ ռեզոնանսը չի ստեղծվելու, դրա համար հարկավոր է աշխատել, կապեր հաստատել Ռուսաստանի ազատական, առաջադիմական ուժերի հետ, սեփական հասարակության առաջադեմ հատվածում բացառել դեռևս հանդիպող ազգայնականության, ռուսատյացության արտահայտությունները և գիտակցել, որ հենց Ռուսաստանի առաջադեմ ուժերի, այլ ոչ թե իշխանությունների հետ դաշինքը կարող է իսկապես ռազմավարական նշանակություն ունենալ Հայաստանի համար, դուրս բերել մեր ազատական շարժումը ժամանակավոր փակուղուց, հանդիսանալ հարցերի լուծման սկիզբը և գլխավոր գրավականը: