Եթե սահմանադրական ճանապարհը արդյունքի չբերի, ապա պետք է ապստամբություն անել, դա ժողովրդի իրավունքն է, Արարատում «Հայրենիքի փրկության շարժման» կամ, այլ կերպ ասած, 17-ի ձևաչափի կողմնակիցների հետ հանդիպմանը հայտարարել է վարչապետի իրենց միասնական թեկնածու Վազգեն Մանուկյանը: Փաստորեն, Վազգեն Մանուկյանը հայտարարում է ապստամբության իրավունքի մասին և նա այն ուժերի թեկնածուն է, որոնք 2016 թվականին ահաբեկություն էին որակում ապստամբության իրավունքի մասին հռչակած «Սասնա ծռեր» խմբավորման զինված գործողությունը, որ իրականացվեց ՊՊԾ գնդի դեմ և որի զոհ դարձավ երեք ոստիկան: «Սասնա ծռեր» խմբավորումն էլ իր գործողությունը փաստացի հիմնավորում էր նրանով, որ իշխանության դեմ պայքարի սահմանադրական ճանապարհները սպառված են, սահմանադրական պայքարը՝ ապարդյուն, և մնում է իրացնել ժողովրդի ապստամբության իրավունքը: Ընդ որում, ՊՊԾ գնդի գործողությունն իրականացրած ուժը ևս դա անում էր հայրենիքի փրկության հռչակագրի ներքո: Ահա այժմ, ուժեր, որոնք թե՛ այն ժամանակ, թե՛ մինչ օրս դատապարտում և ահաբեկություն էին որակում ՊՊԾ գնդի գրավումը, զինված գործողությունը, այժմ վարչապետի թեկնածու են առաջադրել մի գործչի, որը հրապարակավ հայտարարում է նույնն անելու իրավունքի մասին:
Բանն այն է, որ չզինված ապստամբություն չի լինում: Չզինվածը լինում է խաղաղ անհնազանդություն: Ապստամբությունը ենթադրում է ուժի կիրառում, ըստ այդմ՝ խոսքը նույնի մասին է: Այլ կերպ ասած, ամեն ինչ կախված է ոչ թե երևույթից և դրա հանդեպ սկզբունքային գնահատականից, այլ իրավիճակից՝ նպատակն արդարացնում է միջոցները տրամաբանությամբ: Իհարկե, Վազգեն Մանուկյանն ու կողմնակիցները վստահաբար կպնդեն, թե այն ժամանակ իշխանությունը դավաճան չէր, այժմ դավաճան է, հետևաբար՝ դավաճանների դեմ ապստամբելը նույնը չէ, ինչ 2016 թվականին: Բայց պետք է խոստովանել, որ 2016-ին ապստամբողներն էլ նույնը մտածում էին այդ ժամանակ իշխանության մասին, հատկապես Ապրիլյան պատերազմից հետո: Այլ կերպ ասած՝ զինված ապստամբության գնացողները միշտ գտնում են իրենց գործողությունն արդարացնելու կամ հիմնավորելու արտահայտություններ կամ փաստարկներ: Բանն այն է, որ դրանք չեն արժանանում հանրության մեծամասնության հավանությանը, որովհետև, եթե հանրության մեծամասնությունը հավանության է արժանացնում որևէ քաղաքական թիմի կամ ուժի օրակարգ, ապա այդ մեծամասնությունը դրան հասնում է հենց խաղաղ ճանապարհով, և չի առաջանում զինված ապստամբությամբ որևէ հարց լուծելու անհրաժեշտություն: Առավել ևս, որ զինված ապստամբությունը չի լուծում որևէ հարց, նոր արյունահեղությունից ու ապակայունացումից բացի, անկախ, թե ով ինչ նկատառումով է գնում այդպիսի քայլի: Այդպիսի գործողությունն ու զարգացումը կարող է ձեռնտու լինել կամ լուծել միմիայն այն ուժերի համար կարևոր հարցեր, որոնց ձեռնտու չէ Հայաստանի անկախ և թեկուզ բարակ թելով մնացած ինքնիշխանությամբ հանրապետության գոյությունը:
Լուսանկարը՝ Photolure-ի
