Հայաստանի նախագահ Արմեն Սարգսյանը ստորագրել է «Տեսալսողական մեդիայի մասին» օրենքը, որը բավականին աղմուկ էր բարձրացրել ռուսական հեռուստաալիքներին առնչվող իրողությունների բերումով: Խոսքն այն մասին է, որ օրենքը նախատեսում է, որպեսզի Հայաստանի Հանրապետությունում օտարերկրյա հեռուստաընկերությունների հանրային մուլտիպլեքսով հեռարձակումը լինի միջպետական պայմանագրի հիմքով: Ասել կուզի, եթե չկա միջպետական պայմանագիր, ուրեմն չպետք է լինի նաև օտարերկրյա որևէ հեռուստաալիքի հեռարձակում հանրային մուլտիպլեքսով: Այդ կարգավորումը տարբեր շրջանակներ՝ թե՛ Ռուսաստանից, թե՛ Հայաստանի նախկին կառավարող համակարգից, մատուցեցին իբրև Հայաստանում ռուսական հեռուստաալիքների հեռարձակման արգելք: Դա, իհարկե, հասարակ նենգափոխում էր, քանի որ նախատեսված կարգավորումը վերաբերում է ոչ միայն ռուսական, այլ բոլոր օտարերկրյա հեռուստաալիքներին, և, բացի դրանից էլ՝ ռուսական հեռուստաալիքները Հայաստանում կարող են ազատորեն հեռարձակվել առանց միջպետական պայմանագրի, բայց արդեն այլ ենթակառուցվածքներով, կաբելային, ինտերնետային հեռուստակապուղիներով:
Թվում է, որ շատ պարզ և ինքնիշխան պետության արժանապատվությանն առնչվող մի որոշում, որը, սակայն, դարձավ Հայաստանում թավշյա հեղափոխության դեմ քարոզչական գրոհների առիթ, երբ փորձ արվեց դրա օգնությամբ սրել Ռուսաստանի հետ հարաբերությունը: Ընդ որում, հատկանշական է, որ այդ փորձին միացան ոչ միայն առանձին ռուսական շրջանակներ, այլ նույնիսկ ՌԴ դեսպանատունը, որը հարցի առնչությամբ տարածեց վատ քողարկված սպառնալիքով կամ շանտաժով մի հայտարարություն: Իրականում, ինչո՞ւ է կարևոր, որպեսզի Հանրային մուլտիպլեքսով լինի միջպետական պայմանավորվածությամբ հեռարձակում: Բանն այն է, որ այստեղ պետական արժանապատվության խնդրից զատ, որը ինքնին կարևորագույն բարոյահոգեբանական ասպեկտ է, կա նաև կոնկրետ մեկ այլ խնդիր՝ հանրային ռեսուրսի պաշտպանությունը, երբ Հայաստանի հանրությունը փաստացի պահում է մի կապուղի, որով կարող են լինել երրորդ երկրներից տեղեկատվական գրոհներ իր իսկ դեմ, իր պետության դեմ: Եվ այստեղ է, որ էական է դառնում ռուսական հեռուստաընկերությունների հարցը: Այդ հեռուստաընկերությունների բովանդակությունը, ինչպես, իհարկե, որևէ այլ երկրի հեռուստաընկերության կոնտենտ, ենթակա չէ Հայաստանի հանրային վերահսկողության և օրենսդրական կարգավորումների:
Այլ կերպ լինել չէր էլ կարող: Բայց այդ դեպքում տվյալ հեռուստաընկերությունը չի կարող հասանելիություն ունենալ Հայաստանի հանրային մուլտիպլեքսին, այլ կերպ ասած՝ հանրային ռեսուրսին, եթե շատ հանգիստ կարող է այդ ռեսուրսով հեռարձակել իր հակահայկական կոնտենտը: Իսկ որ ռուսական հեռուստաալիքներով պարբերաբար հեռարձակվում են նյութեր, որոնք ակնհայտորեն քարոզչական, տեղեկատվական գրոհ են Հայաստանի Հանրապետության դեմ, թերևս չունի ապացուցման կարիք, օրինակները բազմազան են թե՛ հեղափոխությունից հետո, թե՛ անգամ դրանից առաջ: Հետևաբար՝ եթե ռուսական հեռուստաալիքներն ունեն Հայաստանի հանրային մուլտիպլեքսի միջոցով հանրությանը լայն հասանելիության ցանկություն, ապա պետք է այդ ցանկության հնարավորության դիմաց Հայաստանի պետության և հանրության առաջ ստանձնեն այդ պետությունն ու հանրությունը տեղեկատվա-քարոզչական գրոհներից զերծ պահելու պարտավորություն և պատասխանատվություն, ինչը չափազանց պարզ թե՛ իրավա-քաղաքական, թե՛ բարոյական հանգամանք է, որքան էլ թե՛ ռուսաստանյան, թե՛ հայաստանյան որոշ տնտեսա-քաղաքական շրջանակների համար դրանք՝ որպես վարքագծային կատեգորիա, չեն ներկայացնում որևէ արժեք:
