Բանտից հերթական նամակն է գրել «Սասնա ծռերի» խոսնակ Վարուժան Ավետիսյանը: Այս անգամ նա զարգացրել է, այսպես կոչված Armexit-ի գաղափարը` այն տարօրինակ կերպով հակադրելով ԵՏՄ-ից Հայաստանի դուրս գալու հնարավոր գործընթացին: «Ներկայումս Armexit-ը փորձում են ներկայացնել որպես ինքնուրույն և ամբողջական օրակարգ՝ այն նեղացնելով և սահմանափակելով ԵՏՄ-ից ՀՀ-ի դուրս գալու հարցի շրջանակներում: Մեր օրակարգը մեկն է՝ առկա գաղութային համակարգի փոխարեն ստեղծել ազգային համակարգ: Գաղութային համակարգն ավելի լայն և մեծ է, քան ՀՀ-ն: Նրա հենքը ռուս-թուրքական դաշինքով ստեղծված տարածաշրջանային ճարտարապետությունն է (Հայաստանը հաշմանդամ՝ առանց Արցախի և Նախիջևանի՝ զուրկ տարածքային-հաղորդակցային հնարավորություններից և մատաղացու՝ տարածաշրջան ներխուժող գիշատիչների համար), կառավարման լծակը՝ Ռուսաստանից Հայաստանի կախյալությունը, գործիքը՝ հայաստանյան գաղութային վարչակազմը, որի մաս է կազմում նաև տիտղոսային ընդդիմությունը»,- գրել է նա:
Սկսենք նրանից, որ Ավետիսյանի առաջարկած Armexit-ը Brexit-ը կապկելու անհաջող փորձ է: Brexit-ի համաշխարհային, անգամ բրիտանական ընկալումը միանշանակ չէ և ավելի շատ ասոցացվում է ոչ թե զարգացման, այլ` մեկուսացման հետ: Սակայն եթե մի կողմ թողնենք Վարուժանի առաջարկած խիստ վիճահարույց անունը և կենտրոնանանք ապագաղութացման նրա առաջարկած օրակարգի վրա, ապա այն այնքան ոչ իրական ու մարգինալ է, որ լեգիտիմացնելու է Հայաստանի նկատմամբ ոչ միայն այսօրվա պայմանական, այլ նույնիսկ դե յուրե օկուպացիան:
Մեր նախորդ հրապարակումներից մեկում գրել էինք, որ ռուսական օկուպացիան և հայկական քրեաօլիգարխիան արտահայտվում են «Հոկտեմբերի 27»-ի կոնսենսուսով: Չնայած դրան` Մոսկվան անընդհատ «մոդեռնիզացնում» է իր օկուպացիոն ազդեցությունն իր կողմից հրահրված կամ այլ գործողություններով, որոնք Մոսկվայի կողմից կառավարվում են` «Մարտի 1», 2016-ի Ապրիլյան պատերազմ, ՊՊԾ գնդի գրավում և այլն:
«Ծռերը»` դա չուզելով, մեկ տարի առաջ ամրապնդեցին ռուսական ազդեցությունը Հայաստանում: Հիմա կրկնվում է նույն բանը. նրանք խոսում են ապագաղութացման մասին` խիստ մարգինալ օրակարգով, ըստ էության` քաղաքական լեգիտիմության հարթությունից դուրս դնելով Հայաստանի ազատության պահանջը: Մինչդեռ` ԵՏՄ-ից Հայաստանի հեռանալու գործընթացը պետք է ոչ թե երկրի մեկուսացման, այլ քաղաքակիրթ աշխարհին ինտեգրման կամուրջ լինի:
