Դավիթը, Ստյոպան և Սոսը ապրում են սահմանային Վերին Կարմիրաղբյուր գյուղում: Երեք փոքրիկ եղբայրները, չնայած տարիքին, կրակոցներից չեն վախենում: Իրենց գյուղում կյանքը հետաքրքիր է անցնում:
Կրակոցների մասին խոսում են իբրև իսկական պրոֆեսիոնալներ. «Շաբաթը մեկ անգամ կրակոցներ են լինում: Ժամը մեկին կամ երկուսին լինում է, բայց մենք չենք վախենում»,- ասաց Ստյոպան:
Ծնողները նրանց զգուշացրել են, որ եթե կրակոցներ են լինում, մոտիկ տներ մտնեն կամ տնից դուրս չգան, մինչև չդադարեն դրանք:
Տներին, նրանց պատմելով, կրակոցները չեն հասնում: Դավիթը հիշեցրեց. «Մեր թաղի Ստյոպայանց հորքուրի տանը կպել է պատրոնը, շուտ է եղել, մի ամիս առաջ»:
Դավիթը զինվորականի գլխարկ էր դրել, զինվորականի գործը սիրում է, ասում, որ գյուղում շատ կան զինվորականներ, ապա երգում է. «Զինվորիկն եմ ես հայոց բանակի, հարազատ թոռնիկն եմ քաջ Անդրանիկի, համազգեստ ունեմ հագիս ես զինվորական, և՛ զենք, և՛ զրահ, այն էլ՝ իսկական»: Երգեց, ապա շարունակեց, որ մենք մեր սահմանը կհսկենք…
