Նախընտրական քարոզարշավը մոտենում է ավարտին: Հասարակությունն այդպես էլ ականատես չեղավ հասարակական-քաղաքական լուրջ բանավեճերի: Սրանում, իհարկե, մեծապես առկա է ՀՀԿ պատասխանատվությունը՝ այն առումով, որ իշխող կուսակցությունը կտրականապես հրաժարվեց բանավեճերից, իսկ նախընտրական շրջանում բանավեճի առաջին և կարևոր խնդիրներից մեկը հանրությանը իշխանության և այլընտրանքի տարբերությունը ներկայացնելն է: Մյուս կողմից, սակայն, ՀՀԿ բանավեճից հրաժարվելու մարտավարությունը չի կարող արդարացում լինել մյուս քաղաքական ուժերի համար, առավել ևս, որ ընտրությանը մասնակցում է նաև ազդեցիկ իշխանական մեկ այլ ուժ, որը, մեղմ ասած, երկրորդական դերում չի եղել թե իշխանական համակարգում, թե նաև երկրորդական դերում, չի առավել ևս՝ նախընտրական գործընթացներում:
Խոսքը «Բարգավաճ Հայաստան» կուսակցության մասին է: ԲՀԿ-ն, իհարկե, ՀՀԿ-ի պես կտրականապես չի հրաժարվել բանավեճերից, սակայն, խոշոր հաշվով, ԲՀԿ հմուտ և, կարելի է ասել, հնարամիտ նախընտրական մարտավարության, ինչպես նաև նրա ստվերային և ինչ-որ առումով նաև բացահայտ դաշնակից Հայ ազգային կոնգրեսի դիրքորոշման շնորհիվ «Բարգավաճ Հայաստան»-ի հետ բանավեճերի հեռանկարը հաջողվեց, ըստ էության, չեզոքացնել, և տեղի չունեցան բանավեճեր, հասարակական-քաղաքական քննարկումներ նաև իշխանության մեջ տարիներ շարունակ առանցքային դերակատարում ունեցած «Բարգավաճ Հայաստան»-ի հետ: Մինչդեռ չէ՞ որ թե նույն Հայ ազգային կոնգրեսը, թե «Ժառանգություն»-ը, թե ՀՅԴ-ն, թե այլ ուժեր կարող էին ԲՀԿ-ի հետ էլ բանավիճել, որովհետև ի վերջո այդ կուսակցությունը եղել է իշխանության մաս և այսօր էլ հավակնում է լինել իշխանական մեծամասնություն: Այլ կերպ ասած՝ բանավեճերի լրջագույն գործընթացի չկայացման պատճառը ոչ միայն ՀՀԿ տարօրինակ մերժումն էր, այլ նաև Հայ ազգային կոնգրես-ԲՀԿ դաշնակցային մարտավարությունը և մյուս քաղաքական ուժերի որոշակի իներտությունը այդ հարցում:
Ի վերջո, եթե իշխանությունը չի գալիս բանավեճի, չէ՞ որ այդուհանդերձ մի քանի ուժեր են ցանկանում լինել իշխանության փոխարեն, և ընտրողը պետք է նաև նրանց միջև ընտրություն կատարեր, հետևաբար անպայմանորեն կարևոր էր բանավեճը նաև նրանց միջև: Ակնհայտ է, որ նախընտրական արշավն այդ տեսանկյունից պարզապես ձախողվել է, չի կայացել, տապալվել է: Ընդհանրապես, սա Հայաստանի ներկայիս քաղաքական դաշտի լավագույն բնորոշիչներից մեկն է: Եվ ընդհանրապես հայաստանյան իրականության՝ ոչ միայն քաղաքական: Հայաստանում բոլորը սիրում են մենախոսել, որովհետև մենախոսության պարագայում պատասխանատվության դերը էապես նվազում է, պատասխանատվության օպերատիվությունն է նվազում, այսինքն՝ ժամանակ է մնում պատասխանատվության տակից դուրս գալու, բազմաբնույթ ուղիներ որոնելու կամ մոգոնելու: Եվ թերևս հենց դա է պատճառը, որ հայաստանյան միջավայրում անպատասխանատվության մթնոլորտը համընդհանուր ախտանիշ է կենցաղից մինչև քաղաքականություն: