Հայաստանի եւ Վրաստանի հեռուստաընկերությունները միանգամից մի քանի հեռուստանախագծեր են սկսել, որոնք երաժշտական, երգիծական շոուներ են: «Արմենիա» հեռուստաընկերության եթերում հայ-վրացական «Միմինոն» է, իսկ Հայաստանի Հանրային հեռուստաընկերության եթերում՝ հայ-վրացական «Տասից տասը»: Շոուն միաժամանակ հեռարձակում է նաեւ Վրաստանի Հանրային հեռուստաընկերությունը:
Նոր հեռուստաշրջանի այդ նոր շոու նախագծերը եկան լրացնելու Հայաստանի զվարճանքներով լեցուն քաղաքականազերծ հեռուստաեթերը: Բայց այդ մի զվարճանքը կարծես թե ակնհայտ քաղաքական ենթատեքստով է: Հայ-վրացական այդ շոուները սկսվեցին այն ժամանակ, երբ Ամենայն Հայոց Կաթողիկոսի՝ Թբիլիսի կատարած այցից հետո բավական լարվեց հայ-վրացական հարաբերությունը: Ավելին, նույնիսկ լարվածության փոքր կաթիլների մասին տեղեկություններ սկսեցին գալ անգամ վրացական ծովափից, որտեղ վերջին տարիներին վրացիները հայ այցելուներին գրեթե ձեռքերի վրա էին ման ածում: Բայց հանկարծ սկսեցին հայտնվել տեղեկություններ բախումների եւ ազգայնական տրամադրված վրացիների հաթաթաների մասին:
Իսկ Թբիլիսում հայերի հանդեպ այդ տոնայնությունը վաղուց արդեն զարմանալի չէր: Հայ-վրացական համատեղ շոուները թերեւս կարող են որոշակիորեն ազդել փոխադարձ տրամադրությունների վրա, թեեւ լարվածությունն, իհարկե, հիմնականում վրացիներից է գալիս, ու թուլացնել լարումը: Իսկ դա իսկապես կարեւոր քաղաքական խնդիր է, նկատի ունենալով հայ-վրացական մի շարք կարեւոր տնտեսա-քաղաքական հանգամանքներ, որոնք որոշակի անցանկալի զարգացման դեպքում կարող են լուրջ հարվածի տակ դնել երկու պետություններին էլ: Այդ իմաստով, հայկական հեռուստաեթերի հայ-վրացական շոուները թերեւս կարելի է ողջունել: Դրանք փաստացի նաեւ հանդիսացան Սերժ Սարգսյանի՝ նոյեմբերին Վրաստան կատարելիք այցի նախաբան կամ նախերգանք: Սարգսյանի վրացական այցից առաջ շոուն ապահովված է, բայց հարցն այն է, թե ինչով կշարունակվի շոուն արդեն այցի եւ դրա արդյունքի առումով:
Շոուն պետք է շարունակվի, բայց որպես շո՞ու, թե՞ որպես արդեն լուրջ տնտեսա-քաղաքական գործընթաց: Աներկբա է, որ հայ-վրացական հարաբերությունը չափազանց լուրջ բաղադրիչներ ունի շոուի մատնվելու համար: Շուն տվյալ դեպքում կարող է լինել նախերգանք կամ նախաբան, բայց եթե դա չվերածվի տնտեսա-քաղաքական լուրջ գործընթացի, ապա շոուն կարող է ավարտվել ուշ թե շուտ լինելիք ողբերգական զարգացումներով: Հայաստանն ու Վրաստանը պետք է անցնեն միմյանց հետ լուրջ քաղաքական հարաբերության: Առայժմ կողմերը կարծես թե բավարարվում են միմյանց չխանգարելու շուրջ պայմանավորվածություններով, իսկ հետո ամեն մեկն ապրում է իր «աշխարհաքաղաքական» հովանոցի ներքո, մինչեւ որ կառաջանա հերթական լարվածությունն ու նորից կհանդիպեն չխանգարելու կամ չխայթելու հերթական պայմանավորվածության համար:
Հայաստանն ու Վրաստանը մի կողմ պետք է դնեն «հովանոցները» եւ լրջորեն ու հանգամանալից խոսեն երկկողմ հարաբերության ռազմավարական հեռանկարների շուրջ: Վրաստանն ըստ երեւույթին արբեցած է իր տարանցիկ դիրքով, Հայաստանի համար ելակետային տրանսպորտային միջանցք լինելու շնորհիվ թուրք-ադրբեջանական հոգատարության եւ սիրաշահման ենթարկվելու ջերմությամբ, բայց այդ երկրի քաղաքական իշխանության համար ժամանակն է ներքին դինամիկ բարեփոխումներին զուգահեռ զբաղվել տարածաշրջանային ավելի լուրջ քաղաքականությամբ եւ գիտակցել, որ այդ գործոնները Վրաստանի համար ոչ թե արբունք են, այլ փափուկ բարձ:
Ի տարբերություն կոպիտ սապոգներով գործող Ռուսաստանի, Թուրքիան ու Ադրբեջանը գործում են «փափուկ բարձով», ինչը Վրաստանի դեպքում շատ ավելի հեռանկարային է այդ երկիրը վերջնականապես սեփական ազդեցության տիրույթ վերցնելու եւ Վրաստանը իրենց քաղաքականության անբեկանելի խամաճիկ դարձնելու հարցում: Հետեւաբար, եթե Վրաստանի իշխանության համար թանկ է պետությունը եւ դրանում կատարվող ներքին բարեփոխումները, ապա թուրք-ադրբեջանական եղբայրությանը, մեծ պահանջարկի խաբուսիկ արբունքին տրվելու փոխարեն, անհրաժեշտ է ուժ գտնել արտաքին տարածաշրջանային քաղաքականությամբ զբաղվելու համար:
Իսկ այդ հարցում Վրաստանի ամենաօպտիմալ գործընկերը կարող է լինել Հայաստանը, չնայած երկու երկրների միջեւ թվացյալ քաղաքական թնջուկներին, մասնավորապես ջավախահայության եւ վիրահայության իրավական խնդիրներին: Ներկայիս այդ խնդիրները Վրաստանի համար թերեւս ծաղիկներ են այն փշերի համեմատ, որպիսիք կարող են լինել աշխարհաքաղաքական եւ ներքաղաքական խնդիրներն այդ երկրում թուրք-ադրբեջանական ազդեցության լիարժեք հաստատումից հետո: Իսկ այդպիսի դեպքերում հույսը դնել միայն Արեւմուտքի պաշտպանության եւ հովանավորության վրա, թերեւս մեծ մոլորություն է, ինչի լավագույն դասը Սահակաշվիլիի համար կարող է լինել 2008 թվականի օգոստոսը: Ցանկացած պետություն պետք է ինքը հոգ տանի իր ռազմավարական խնդիրների լուծման մասին, որպեսզի անհրաժեշտ ժամանակին խուսափի կողմնակի օժանդակության կոլապսներից: Ընդհանրապես, այդպիսի դեպքերում անմտություն է օժանդակողներին դավաճանության համար մեղադրելը, քանի որ այդ դեպքերում շատ ավելի հիմնավոր է լինում սեփական հիմարությունը:
Աշխարհում բոլորն իրենց ռազմավարական շահն են սպասարկում եւ բոլորը ձգտում են հենց իենց շահը պատկերացնել առավելագույնը եւ սպասարկել ըստ այդ պատկերացման: Եվ ոչ թե այդ օժանդակողների շահերն են փոխվում, այլ ընդամենը պարզվում է, որ օժանդակվողները լիարժեք պատկերացում չեն ունենում թե իրենց, թե օժանդակողների շահերի մասին: Սա ամենեւին էլ Վրաստանի իշխանությանը խելք սովորեցնելու փորձ չէ, այլ պարզապես իրավիճակի գնահատականի տարբերակ, այն եզրահանգմամբ, որ Վրաստանին անհրաժեշտ է վերագնահատել տարածաշրջանի քաղաքական իրավիճակն ու Հայաստանին դիտարկել որպես քաղաքական ռազմավարական գործընկեր պետություն: Հայաստանն իր ազգային անվտանգության հայեցակարգում Վրաստանը հենց այդպիսին էլ գնահատում է, բայց, անկասկած, ոչ այնքան քաղաքական կամ ռազմաքաղաքական բաղադրիչի, որքան տրանսպորտային միջանցքի համատեքստում: Դա հասկանալի է, բայց կիսատ: Հայաստանի իշխանությունը նույնպես թերեւս պետք է փորձի դուրս գալ Վրաստանի հետ «չխանգարելու» պակտից եւ Թբիլիսիի հետ քննարկի առավել լուրջ եւ երկարաժամկետ տարածաշրջանային ռազմավարական քաղաքական սխեմաներ: Ավելի լավ է խոսել այն մասին, թե ինչով եւ ինչպես են իրար խանգարում ներկայումս ունեցած անհատական սխեմաները, դրանք համադրելու մտադրությամբ, քան բավարարվել չխանգարելու պայմանավորվածությամբ եւ զուգերգեր երգել, եթե չկա շոուն աղաղակով ավարտելու ցանկություն: