Հայաստանում խորհրդարանի ընտրության պաշտոնական մեկնարկին դեռ բավական ժամանակ կա, սակայն երկրում նախընտրական պրոցեսները առաջ են գնում այնպիսի ակտիվությամբ, որ արդեն հասել են, այսպես ասած, բուն նախընտրական վիճակին: Օրինակ՝ Հայաստանի ընտրական կարևորագույն պրոցեսներից մեկը Երևանի ծայրամասային փողոցների ասֆալտապատումն է:
Այսօր այն ընթանում է բավական մեծ թափով, մինչդեռ սովորաբար այդ աշխատանքը անում էին ընտրությունից մեկ-երկու ամիս առաջ, որ բնակչությունը շուտ չմոռանա և մինչև քվեարկելը հիշի կատարվածի մասին: Ուրեմն ինչ, ասֆալտապատումը վկայում է հնարավոր արտահերթ մոտալուտ զարգացման մասի՞ն: Չի բացառվում, որովհետև ասֆալտապատումից բացի, ակտիվացել են նաև ներիշխանական զարգացումները, և ՀՀԿ-ն սկսել է ներկուսակցական խորհրդակցությունների շարք, որի ընթացքում անգամ կոալիցիայի ճակատագրի վերաբերյալ քննարկումների մասին է բացահայտ հայտարարվում:
Արդյոք ՀՀԿ-ն շուտ չի՞ սկսել այդ ակտիվացումը, եթե նկատի առնենք, որ հերթական ընտրությանը դեռ ութ-ինը ամիս կա: Երբ աժիոտաժի մեջ են լինում ընդդիմադիր ուժերը կամ անգամ իշխանության հարակից քաղաքական թևերը, ապա այդ ամենը հասկանալի է՝ նրանք ունեն իշխանության այս կամ այն սցենարին միշտ պատրաստ լինելու և համարժեք պատասխան կամ հակադարձում ունենալու խնդիր: Բայց երբ աժիոտաժի մեջ է լինում իշխանությունը կամ հիմնական իշխանությունն ինքնին, այդտեղ արդեն հարց է առաջանում՝ ինչի՞ն է փորձում պատրաստ լինել իշխանությունը: Իսկ իշխանությունը Հայաստանում ներկայումս ակնհայտ աժիոտաժի մեջ է: Հետևաբար իշխանությունն էլ իր հերթին է փորձում ինչ-որ բանի պատրաստ լինել: Ինչի՞: Արտաքի՞ն, թե՞ ներքին ինչ-որ սպասման մեջ է իշխանությունը: Այսինքն՝ արտաքին ազդեցություն է սպասում ներքաղաքական գործընթացներին կամ ներսում է սպասում անակնկալ զարգացումներ և փորձում պատրաստ լինել դրանց:
Իշխանությունն ընդդիմադիր ուժերի ավելի լայն մոբիլիզացիայի՞ է փորձում պատրաստ լինել, թե՞ փորձում է պատրաստ լինել ներիշխանական հնարավոր պառակտումներին, այդ թվում և՝ Ռոբերտ Քոչարյանի հնարավոր ակտիվությանը: Իսկ գուցե Ղարաբաղի հարցում է հնարավոր ինչ-որ բան, առավել ևս, որ համանախագահները որոշակի նոր ակնկալիքներով ակտիվացրել են աշխատանքը Ղարաբաղի խնդրի ուղղությամբ:
Մյուս կողմից՝ աշխարհում բավական հետաքրքրական ալիք է նախանշում տնտեսական իրավիճակը, երբ համաշխարհային տնտեսությունը սպասում է ճգնաժամի երկրորդ ալիքին, իսկ հզոր տերությունների իշխանություններն արդեն իսկ զգում են սոցիալական բողոքի ալիքի ճնշումը: Ինչ իմանա Հայաստանի իշխանությունը, թե, ասենք, արաբական ալիքի նման, սոցիալական բողոքի ալիքն ինչ հոգեբանական ազդեցություն կարող է թողնել Հայաստանի քաղաքացու վրա: Հավանաբար, այդ դեպքում հարկ կլինի դիմել արտահերթ ընտրության իրավիճակը լիցքաթափելու համար: Այնպես որ, իշխանությունը կարծես թե շատ առիթներ ունի հերթականի գնալու պայմաններում անգամ արտահերթին պատրաստվելու համար:
