Իռլանդիա-Հայաստան ֆուտբոլային հանդիպումը հետաքրքիր զուգադիպությամբ համընկավ ֆուտբոլային դիվանագիտության` հայ-թուրքական արձանագրությունների ստորագրման երկրորդ տարեդարձի կամ տարելիցի հետ, ընդամենը մեկ օրվա տարբերությամբ: Զուգադիպությունը հետաքրքրական է այն իմաստով, որ հայ-թուրքական արձանագրությունների ստորագրումից երկու տարի անց Հայաստանը կրկին հայտնվել է համաշխարհային մամուլի էջերին, սակայն այս անգամ՝ ոչ թե ֆուտբոլային տխրահռչակ դիվանագիտության, այլ մեր ազգային հավաքականի ֆուտբոլային իսկական հրավառության շնորհիվ: Մեր հավաքականը, տպավորիչ նախընտրական մրցաշար անցկացնելով, հասել է մի իրավիճակի, երբ ռեալ պայքար է մղում Եվրո 2012-ի ուղեգրի համար և այսօր վճռորոշ հանդիպում է անցկացնում իռլանդացիների հետ:
Ինչն է այստեղ հետաքրքիր: Երբ ֆուտբոլային տխրահռչակ դիվանագիտության հայաստանյան «հայրերին» և նրանց ապոլոգետ-փորձագետներին հարց էին ուղղում դրա արդյունքների մասին, միակ պատասխանը լինում էր այն, թե Հայաստանը այդ դիվանագիտության շնորհիվ դարձավ համաշխարհային նյուզմեյքեր: Հիմա Հայաստանը կրկին համաշխարհային նյուզմեյքեր է դարձել, բայց արդեն Հայաստանի ազգային հավաքականի հիանալի խաղի շնորհիվ, ու ոչ թե ինչ-որ մեկը քաշքշում է մեր հավաքականի թշերից, ինչպես ֆուտբոլային դիվանագիտության ընթացքում մեր «դիվանագիտական հավաքականի» հետ վարվեցին, այլ մեր հավաքականն էր մինչ այժմ իր մրցակիցներին «քաշքշում»: Ու ստացվում է այն, որ մեր տղաները իրենց տպավորիչ խաղով Հայաստանի համար այդ տեսանկյունից շատ ավելին արեցին, քան Հայաստանի քաղաքական իշխանությունն իր դիվանագիտական կորպուսով, եթե այդ կորպուսի, այսպես ասած, նախաձեռնողականության արգասիքը ընդամենն այն է, որ «Հայաստանը դարձավ նյուզմեյքեր»:
Փաստորեն, Հայաստանի քաղաքական իշխանության արտաքին քաղաքականությունը նույնիսկ մի ֆուտբոլային նախընտրական մրցաշարի էֆեկտ էլ չունի, իսկ Հայաստանի ազգային հավաքականի ֆուտբոլային գործունեությունը ունի Հայաստանի արտաքին քաղաքականության էֆեկտ: Իհարկե, սա պայմանական է, որովհետև արտաքին քաղաքականությունը լրջագույն գործունեության մի ոլորտ է, որտեղ պետության գործունեության արդյունավետությունը չափվում է շատ ավելի լուրջ կոմպոնենտներով, քան, ասենք, զուտ ՙնյուզմեյքերությունը՚: Բայց քանի որ Հայաստանի արտաքին քաղաքականության ՙմշակները՚ իրենց ֆուտբոլային անհաջող դիվանագիտության արդյունքում, բացի պետությունը և նրա ռազմավարական շահը վտանգելուց, որևէ բան չկարողացան հանրությանը ներկայացնել՝ որպես արդյունք, և մեջտեղ բերեցին ՙնյուզմեյքերությունը՚, ֆուտբոլային հավաքականի ներկայիս խաղը արդեն միանգամայն համեմատելի է դառնում այդ պարապ դիվանագիտության հետ, երբ առաջին դիրքում մեր հարձակվողներն են, ոչ թե թշերը: