Մեծի Տանն Կիլիկիո կաթողիկոս Արամ Առաջինի ներկայացուցիչ Գերաշնորհ Տեր Նարեկ Արքեպիսկոպոս Ալեմեզյանը Վատիկանում հանդիպում է ունեցել Վատիկանի պետքական քարտուղար, կարդինալ Պիետրո Պարոլինի հետ: Ինչպես հայտնում է Անթիլիասի մամուլի ծառայությունը, հանդիպմանը Արամ Առաջինի ներկայացուցիչը Վատիկանի պետական քարտուղարին է ներկայացրել մտահոգությունները Լիբանանի ներկայիս դժվարությունների առնչությամբ, նաեւ պատկերացումները՝ իրավիճակից ելքեր գտնելու առումով:
Այդ համատեքստում, Արամ Առաջինի ներկայացուցիչը Վատիկանի բարձրաստիճան պաշտոնյային հաղորդել է, որ Լիբանանի դժվարությունների հարցով օրեր առաջ հանդիպել է Կատարի պետության վարչապետի հետ՝ Դոհայում: Այդ «հիշեցումը» թերեւս հուշում է, որ Արամ Առաջինի ներկայացուցչի միջոցով, փաստացի Անթիլիասի միջնորդությամբ որոշակի բովանդակություն է կոմունիկացվում Դոհայի եւ Վատիկանի միջեւ, որն առնչվում է մերձավորարեւելյան իրադրությանը:
Այս հանգամանքը ուշագրավ է թերեւս նրանով, որ այս միջակայքում՝ Դոհայից Վատիկան, Անթիլիասում տեղի ունեցավ Լիբանանում Հայաստանի դեսպան Վահագն Աթաբեկյանի հանդիպումը Արամ Առաջինի հետ՝ փաստացի վերջինիս Կատար այցից կարճ ժամանակ անց: Ուշագրավ է եւ այն, որ Անթիլիասը տարածել էր հաղորդագրություն, որ նույն օրը Արամ Առաջինը հանդիպել էր ոչ միայն Լիբանանում Հայաստանի դեսպանի հետ, այլ նաեւ Կատարում Լիբանանի դեսպանի հետ:
Սա թերեւս վկայում է, որ Անթիլիաս-Դոհա-Վատիկան աշխատանքային «եռանկյունին» ներառում է նաեւ Երեւանի համար հետաքրքրություն ներկայացնող հարցեր, կապված այն լայն միջավայրի հետ, որում մի կողմից գոյանում են ռիսկեր, մյուս կողմից խորապես ձեւավորվում են Հայաստանի անվտանգության կառավարման համար էական գործոններ ու հնարավորություններ:
Անկասկած է, որ տեղի է ունենում Մերձավորարեւելյան մեծ ռեգիոնի հիմնարար վերափոխում, ռեգիոնում քրիստոնյա փոքրամասնությունների խնդիրը ստանում է առանձնահատուկ նշանակություն՝ թե ռեգիոնալ, թե համաշխարհային մասշտաբի խաղացողների միջեւ նոր փոխհարաբերությունների հարցում: Իսկ այդ գործոնը զգալիորեն ձեւավորվում է նաեւ հայկական՝ ոչ միայն պարզապես համայնքային, այլ խորքային քաղաքակրթական, դավանա-քաղաքական ներկայության շնորհիվ:
Դե յուրե լինելով հայկական պետականության հանդեպ անմասն, այդ գործոնները դե ֆակտո անմիջական առնչություն ունեն հայկական դե յուրե պետականության անվտանգության ճարտարապետության մեջ:
