Դեկտեմբերի 20-ին, Երևանի ժամանակով կեսգիշերին Նյու Յորքում մեկնարկած ՄԱԿ ԱԽ նիստի ընթացքում Լաչինի միջանցքի հարցի քննարկմանը գործնականում բոլոր մասնակիցները կոչ են արել Ադրբեջանին բացել միջանցքը և ապահովել ազատ տեղաշարժը: Քննարկումն ինչպես հայտնի է կազմակերպվել է Հայաստանի դիմումի հիման վրա: Հայաստանի ներկայացուցիչ Մհեր Մարգարյանը ՄԱԿ ԱԽ անդամներին է ներկայացրել Արցախում ստեղծված իրավիճակը, ասելով, որ այն մոտ է հումանիտար աղետին: Մհեր Մարգարյանը փաստարկել է նոյեմբերի 9-ի համաձայնագիրը, որով Ադրբեջանը պարտավոր է ապահովել Լաչինի միջանցքի ազատ տեղաշարժ: Ադրբեջանի ներկայացուցիչը հայտարարել է, թե Լաչինի միջանցքը Ադրբեջանի տարածքի մաս է և այն պետք է օգտագործվի միայն մարդասիրական կապի համար:
ՄԱԿ ԱԽ-ում քննարկման ընթացքում թեև բոլոր մասնակիցները կոչ են արել բացել միջանցքը, այդուհանդերձ պետք է տեսնել, թե ինչ ազդեցություն կունենա այդ կոչը Ադրբեջանի վրա, և հնարավոր հայտարարությունը, որ Ֆրանսիայի առաջարկով պետք է քննարկի խորհուրդը այսօր: Ամբողջ հարցն այն է, որ ՄԱԿ ԱԽ անդամները թեև «նիստի հողի վրա» կոչ են անում Ադրբեջանին բացել միջանցքը, այդուհանդերձ իրական քաղաքական գետնի վրա ներկայումս աշխարհաքաղաքական մեծ դիմակայության մասնակիցներ են իրենց տարբեր շահերով, ըտարբեր մղումներով և հետաքրքրություններով, որոնք ուղղակի, թե անուղղակի, ակտիվ, թե պասիվ ռեժիմում արտահայտվում են նաև մեր ռեգիոնում, այդ թվում և հայ-ադրբեջանական հակամարտությունում և արցախյան խնդրում: Այդ իմաստով, Ադրբեջանը թերևս հենց տվյալ իրողությունների հաշվարկով է նաև, որ գնացել է միջանցքը փակելու և Արցախը շրջափակելու քայլի, որն անկասկած չափազանց պատասխանատու քայլ է, հաշվի առնելով, որ չի կարող լինել որևէ պետություն, որը հրապարակավ ընդունելի դարձնի այդպիսի քայլը: Բայց, ահա այստեղ է ամբողջ հարցը, թե ինչ է կատարվել ու կատարվում իրական գետնի վրա, որտեղ փաստացի համաշխարհային պատերազմ է և որտեղ շոշափվում են բոլորովին այլ շահեր ու տրամաբանություն: Հետևաբար, այստեղ առաջացող հարցերն ունեն թերևս ոչ միայն «կբացվի, թե ոչ» շեշտադրումը, այլ ի՞նչ միջազգային տրամաբանություն կձևավորվի Լաչինի միջանցքի շուրջ և Բաքվին արդյո՞ք կհաջողվի ձևավորել հենց «միայն մարդասիրական» նշանակության հիմք:
