Եվրոպական երկրները թանկ են վճարելու Ռուսաստանի մեկուսացնելու քաղաքականության դիմաց, հայտարարում է Թուրքիայի նախագահ Էրդողանը, ասելով, թե նրանք արդեն վճարում են դրա համար: Պետք է նկատել, որ Էրդողանն իրավացի է, առնվազն երբ դիտարկում ենք եվրոպական երկրների քաղաքական ինքնիշխանության «կանխավարկածը»: Ընդ որում, այդ կանխավարկածը առաջ է քաշվել հենց Ֆրանսիայի նախագահ Էմանուել Մակրոնի նախաձեռնոությամբ, դեռևս ամիսներ առաջ, երբ նա Գերմանիայի ու Իտալիայի ղեկավարներին հրավիրել էր Փարիզ «եվրոպական սուվերենության» հարցեր քննարկելու համար: Այդ քննարկումը սակայն կարծես թե չունեցավ այն շարունակությունը, որ կպատկերացներ կամ կցանկանար Ֆրանսիան: Նախ, Իտալիայում եղավ վարչապետի հրաժարական, նոր ընտրություն, նոր քաղաքական կառավարող կոալիցիա, որից հետո կարծես թե չի նշմարվում աշխույժ հետաքրքրություն Ֆրանսիայի առաջարկի ուղղությամբ, իսկ Գերմանիայի Կանցլեր Շոլցը կարծես թե այդուհանդերձ հակված է ելքեր որոնել ամերիկա-չինական մրցակցության «արանքում», գուցե չհավատալով «եվրոպական սուվերենությանը»:
Այդ իմաստով, վերադառնալով Էրդողանի գնահատականին, նկատելի է, որ առնվազն Ֆրանսիայի համար Ռուսաստանի մեկուսացման եվրոպական քաղաքականության, կամ ԱՄՆ քաղաքականության եվրոպական «կրկներգի» գինը դառնում է բավականին թանկ և դա արտահայտվեց նաև նախագահ Մակրոնի օրերս ունեցած ելույթի ընթացքում, որտեղ նա հայտարարեց Ֆրանսիայի ազգային անվտանգության ռազմավարության վերանայման մասին: Մակրոնի խոսքով, Ֆրանսիան այլևս չի կարող ապավինել պաշտպանական դիրքավորման և պետք է ֆրանսիական անվտանգության հայեցակարգը երկիրը պատրաստի ընդհուպ ինտենսիվ պատերազմի մեջ ներգրավելուն: Ֆրանսիայի հենց այդ խնդիրների համատեքստում պետք է դիտարկել նաև այն բանաձևը, որ ընդունեց երկրի Սենատը հայ-ադրբեջանական հակամարտության վերաբերյալ: Այդ բանաձևն անկասկած «հասցեագրված» է նաև Թուրքիային, եթե չասենք, որ պարունակում է նաև «թիրախավորման» երանգներ, հաշվի առնելով Ադրբեջանի հանդեպ «պատրոնաժությունը» և դրանից բխող ռեգիոնալ դերը:
Հատկանշական է, որ Էրդողանի հայտարարությունը հնչում է հենց այդ ֆոնին, թեև իհարկե այստեղ Թուրքիայի դիրքորոշման հարցում չկա մեծ նորություն: Այստեղ տողատակում թերևս նշմարվում է բավականին նուրբ մի հանգամանք: Ֆրանսիան իր բանաձևով որոշակի գործակցային հնարավորության ուղերձ է հղում Ռուսաստանին, շեշտելով նոյեմբերի 9-ի փաստաթղթի կատարման կարևորությունը: Ընդ որում, ուշադրության է արժանի, որ դրա մասին նշվում է նաև Ֆրանկոֆոնիայի թունիսյան Վեհաժողովի դիրքորոշման մեջ: Անկարան ունի մտավախություն, որ Մոսկվան կարող է ընդունել խաղի ֆրանսիական առաջարկն ու այդ պարագայում «մեկուսացման» մեջ կարող է հայտնվել Անկարան: Էրդողանն ըստ ամենայնի փորձում է այդ ֆոնին ներկայանալ որպես Ռուսաստանի «հուսալի» գործընկեր, տողատակում թերևս ակնարկելով, որ դրանից հրաժարվելու դեպքում խնդիրներ կարող է ունենալ Մոսկվան: Հատկանշական է, որ այս օրերին նկատվում է ռուսական դաշտում թուրքական լոբբինգի աշխուժացում: Ֆրանսիա-Ռուսաստան, ու նաև դեպի Իրան «խաղային կոմբինացիայի» ուրվագիծը Թուրքիայի համար իսկապես կարող է ունենալ քաղաքական թանկ գին, հատկապես Էրդողանի 2023 թվականի ընտրության բարդ խնդրին ընդառաջ:
