ԱՄՆ-ում Հայաստանի դեսպան Լիլիթ Մակունցը հանդիպել է ԱՄՆ Կոնգրեսի հայկական հանձնախմբի համանախագահներ Ֆրենք Փալոնի և Ջեքի Սփիրի հետ: Այդ մասին Հայաստանում ԱՄՆ դեսպանատան տարածած հաղորդագրությունը նշում է, որ դեսպան Մակունցը կոնգրեսականների հետ քննարկել է հայ-ամերիկյան օրակարգին, նաև արցախյան հարցին առնչվող թեմաներ, այդ համատեքստում կարևոր համարելով ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի համանախագահության ջանքը: Այս հանգամանքը ուշադրոության է արժանի մի համատեքստում, որի մասին խոսեցի օրեր առաջ՝ Հայաստանի վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի և ՌԴ նախագահ Պուտինի հեռախոսազրույցի համատեքստում: Այդ հեռախոսազրույցի մասին Հայաստանի կառավարության տարածած հաղորդագրության մեջ նշվում է, որ խոսվել է Մինսկի խմբի համանախագահության ձևաչափի աշխատանքը աշխուժացնելու հեռանկարների մասին: Հաղորդագրության այդ դրվագի դիտարկումը տվեց եզրահանգման հիմք, որ Երևանն ըստ ամենայնի փորձում է գտնել ուկրաինական պատերազմի հետևանքով «բաժանված» ձևաչափի դերակատարների շրջանում համադրելի որևէ տարբերակ, որը թույլ կտա կառուցել ձևաչափի աշխատանքի հեռանկար: Այդ առումով, դեսպան Լիլիթ Մակունցի և կոնգրեսականների հանդիպման մասին հաղորդագրության մեջ ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի համանախագահության ձևաչափի թեմայի հիշատակումը թերևս ոչ միայն Հայաստանի ընդհանուր քաղաքականության գծի շրջանակում է, այլ նաև թերևս հենց այդ ջանքի:
Մեծ հավանականությամբ, Երևանը փորձում է այդ աշխատանքին ներգրավել դեմոկրատ կոնգրեսականների, որոնք իրենց ներգրավվածությամբ ու ջանքով կարող են նպաստել Մինսկի խմբի համանախագահության ընդհանուր աշխատանքային ռեժիմի վերականգնմանն ուղղված հայաստանյան ջանքի «կապիտալիզացիային»՝ նվազագույնը դեմոկրատական վարչակազմի ուշադրության կամ ընկալումների շրջանակում: Խնդիրը, որ դրել է Երևանը, անշուշտ բավականին բարդ է, քանի որ անհամեմատ ուժգին են «բաժանող» գործոնները: Մյուս կողմից սակայն, ընդհանուր հայտարար նվազագույնը շոշափելը Երևանի համար պետք է լինի համանախագահ եռյակի հետ առանձին աշխատանքների օրակարգի մաս և ըստ ամենայնի, Հայաստանը փորձում է անել դա: Մեծ հաշվով, այդ փորձը «խաղ» է այսպես ասած զրոյական խաղադրույքով: Ասել կուզի, չստացվելու պարագայում Հայաստանը չի կորցնում ոչինչ, փոխարենը՝ համանախագահության ձևաչափի համատեղ աշխատանքի թեկուզ թույլ «զարկերակ» ապահովելը կարող է Հայաստանի համար ապահովել ռեգիոնալ իրադրության կառավարման դիվանագիտական շոշափելի էներգիա:
