Ղրղզստանի նախագահ Ժապարովը պաշտոնական այց է կատարում Ադրբեջան, որի ընթացքում նախատեսվում է ստորագրել երկու երկրների միջև ռազմավարական գործընկերության մասին հռչակագիր: Կիրգիզիան ՀԱՊԿ ու ԵՏՄ անդամ է, թեև Ադրբեջանի հետ ռազմավարական գործակցության հռչակագրի հանգամանքը Հայաստանի համար ուշադրության առարկա է ոչ միայն այդ իրողությունների բերումով: Ի վերջո, ամենևին նորություն չէ այն, որ ՀԱՊԿ անդամերը, և այստեղ ոչ միայն Կիրգիզիան, այլ գործնականում բոլորը, Ադրբեջանի հետ ունեն եթե ոչ ավելի, ապա Հայաստանի հետ իրենց հարաբերությունից ոչ պակաս ռազմավարական գործընկերային հարաբերություն: Այս պարագայում Կիրգիզիայի նախագահի Ադրբեջան այցն ու ստորագրվելիք ռազմավարական գործակցության Հռչակագիրն էական է ավելի լայն աշխարհաքաղաքական հանգամանքների համատեքստում, որոնց հանդեպ բավականին զգայուն է Հայաստանի անվտանգության համակարգը՝ ներառյալ բնականաբար Արցախը:
Ղրղզստանը կենտրոնասիական ռեգիոնում Թուրքիայի ռազմա-քաղաքական ներկայության կամ ազդեցության թերևս հիմնական հենակետն է: Ընդ որում, նաև այդ հանգամանքով է բացատրվում այն, որ գործնականում հենց Ղրղզստանում են պարբերաբար առաջանում ռուսական քաղաքականության խնդիրներ, «դիմադրության» դրվագներ և այլն: Իհարկե այնպես չէ, որ դրանք չկան կենտրոնասիական ռեգիոնի մյուս թյուրքալեզու երկրներում, ինչպես Ղազախստանը, Ուզբեկստանը, սակայն Կիրգիզիայի առումով պատկերն առավել ակնառու է: Ադրբեջանի հետ ռազմավարական գործընկերության Հռչակագիրով Անկարան փորձում է թերևս որոշակի հանգույց ձևավորել Կովկաս-կենտրոնասիական երկայնքով, այդպիսով ձգգտելով «կամրջել» երեք առանցքային գոտիներ՝ Կովկաս-Կասխիցի Ավազան-Կենտրոնական Ասիա:
Կիրգիզ-ադրբեջանական Հռչակագիրն այդ իմաստով կարող է որոշակի պատասխան դիտվել փետրվարի 22-ին Մոսկվայում ռուս-ադրբեջանական Դաշնակցային հռչակագրին, որն իր հերթին դիտարկվեց իբրե ՌԴ պատասխանը այսպես կոչված «Շուշիի թուրք-ադրբեջանական հռչակագրին»: Ընդ որում, ժամանակագրական առումով պատահական է, թե ոչ, սակայն խորհրդանշական իմաստով ուշադրության է արժանի փաստը, որ Կիրգիզիայի նախագահի ադրբեջանական այցն ու Հռչակագրի ստորագրումը փաստորեն զուգորդվում է Հայաստանի վարչապետի մոսկովյան այցին, որի արդյունքում հրապարակվեց Պուտին-Փաշինյան բավականին ծավալուն ու հանգամանալից համատեղ հայտարարությունը, այդ թվում ռազմա-քաղաքական ասպեկտներով և ձևակերպումներով, որոնք թերևս այդքան էլ հաճելի չէին Ադբեջանի ականջին: Դրա մասին է վկայում այն, որ Բաքվի քարոզչամեքենան բավականին պասիվ և սուղ է Նիկոլ Փաշինյանի մոսկովյան այցին իր անդրադարձերում: Փոխարենը, Ադրբեջանը մասնակցում է կովկաս-կասպից-կենտրոնասիական ռեգիոնների «կամրջման» թուրքական ռազմավարությանը, ինչի առաջմղման պարագայում մեծ է Կովկասում անվտանգության ճարտարապետության հարցում թուրքական ազդեցության աճի հավանականությունը: Թերևս նաև այստեղ պետք է փնտրել Եվրամիության կովկասյան ակտիվությունը, ինչի մասին արդեն իսկ խոսել եմ նախօրեին հրապարակված անդրադարձում: Հայաստանը կկարողանա իր հերթին աշխատել ռուս-եվրոպական որևէ հանգույցի ուղղությամբ: Անկասկած է, որ միջավայրն այդ առումով չափազանց բարդ է:
