Հեռախոսազրույց է տեղի ունեցել Միացյալ Նահանգների և Թուրքիայի ԶՈՒ գլխավոր շտաբների պետերի միջև: Այդ մասին թուրքական մամուլի հաղորդագրության մեջ նշվում է, որ քննարկվել է Ուկրաինայում ստեղծված իրավիճակը: Այլ մանրամասներ չկան: Ինչպես հայտնի է, թուրքական կողմը հայտարարեց Մոնտրոյի կոնվենցիայի կիրառման, և դրա համաձայն Բոսֆորի և Դարդանելի նեղուցներով ռազմանավերի մուտք թույլ չտալու մասին, եթե դրանք իհարկե Սև ծովում տեղակայված ռազմակայանի նավեր չեն: Ռուսաստանը ստիպված էր հետ վերցնել երեք ռազմանավի մուտքի հարցումը: Միաժամանակ, Թուրքիան չի միացել Ռուսաստանի դեմ պատժամիջոցներին, իսկ Էրդողանը հայտարարել է, որ ՆԱՏՕ-ն բավարար օգնություն չի ցուցաբերել Ուկրաինային և տեսնելով այդ ամենը, Անկարան իր համար կարևոր է համարում թե Ուկրաինային, թե Ռուսաստանին պահելը:
Ի՞նչ են քննարկել Թուրքիայի ու ԱՄՆ ԶՈՒ գլխավոր շտաբների պետերը, հնարավոր է թերևս դիտարկել մի շարք տարբերակներով, ընդհուպ այն, որ Թուրքիան կարող է դառնալ ԱՄՆ-Ռուսաստան ոչ ֆորմալ հաղորդուղի: Հատկապես, երբ տեսնում ենք, որ Ռուսաստանի հետ որոշակի շփումներ է ակտիվացնում Ֆրանսիան, որի նախագահ Էմանուել Մակրոնը նոր հեռախոսազրույց է ունեցել ՌԴ նախագահ Պուտինի հետ՝ վերջինը փետրվարի 28-ին էր, և նաև զրուցել է Ուկրաինայի նախագահ Զելենսկու հետ: Ընդ որում, մի բավականին ուշագրավ դետալ: Մարտի 2-ի ուշ երեկոյան ուկրաինական պատերազմի թեմայով ուղերձ հղելով ֆրանսիացիներին, նախագահ Մակրոնը նշել է, որ Ֆրանսիան, Եվրոպան, ՆԱՏՕ-ն, Ուկրաինան չեն ուզել, որպեսզի լինի այդպիսի զարգացում և արել են ամեն ինչ բախումներից խուսափելու համար:
Ուշադրության է արժանի, որ Ֆրանսիայի նախագահը «բախումներ չուզող» սուբյեկտների շարքում «մոռացել» է թվարկել Միացյալ Նահանգներին: Ինչպես առիթ եմ ունեցել բազմիցս գրելու և խոսելու, Ռուսաստանի ագրեսիայի դեմ Արևմուտքի հավաքական վարքագծի տողատակում անշուշտ ռազմավարական տարբերություններ են, և մասնավորապես այն առումով, որ Ֆրանսիան ու Գերմանիան բոլորովին ոգևորված չեն եվրոպական մայրցամաքի վրա ամերիկա-բրիտանական գերազդեցությունից, որ հաստատվեց ռուսական ագրեսիայի «միջոցով»:
Ակնառու է, որ Ուկրաիայի դեմ պատերազմի համատեքստում նոր թափ են ստանում թե ռազմական գործողությունները, թե քաղաքական գործընթացները: Պետք է հուսալ, որ այդ թափը իրավիճակը չի բերի անկանխատեսելիության, երբ այն կանցնի «հետդարձի» կետն ու աշխարհը կմոտենա նոր «կարիբյան ճգնաժամի», բայց արդեն այսպես ասած մեկ քայլ առաջ տարբերակով՝ ընթացող ռազմական գործողությունների ռեժիմում: Դրանից դուրս, առկա գործընթացների ծավալումը ևս մեկ անգամ հուշում է, որ Հայաստանի համար կարևոր է չեզոքությունը, սակայն որոշակի ակտիվ չեզոքությունը, այսինքն դիվանագիտական աշխատանքը ուկրաինական բովում ներգրավված բոլոր խաղացողների հետ, և քաղաքական բավականին նկատելի տարբեր «հոսքերի» մասնակիցների հետ, իհարկե այդ ամենում բաց ու անկեղծ լինելով նրանցից բոլորի հանդեպ, որպեսզի փորձ արվի Հայաստանն առավելագույնս ապահովագրել դեպքերի որևէ ուղղությամբ զարգացումից: