Առաջին նախագահ Լևոն Տեր-Պետրոսյանի հանրայնացված առաջարկը ենթարկվեց տարբեր մեկնաբանությունների և դրա մոտիվն ու բնույթը ունեցավ տարբեր գնահատականներ: Հանրագումարում սակայն, թերևս արժե արձանագրել առանցքայինը: Տեղի ունեցածը ևս մեկ անգամ վկայում է այն, որ Հայաստանի պետական զարգացումը ունի քաղաքական սերնդափոխության էական անհրաժեշտություն: Իհարկե այդ սերնդափոխությունը չպետք է լինի ինքնանպատակ, այսինքն չունենա ֆիզիկական բնույթ, որովհետև զուտ ֆիզիկական տրամաբանությամբ սերնդափոխություն տեղի է ունենում նաև այսպես ասած երեք նախագահների եռանկյունու շրջանակում էլ, ու դա տեղի է ունենում անգամ թավշյա հեղափոխությունից առաջ էլ: Ամբողջ հարցն այն է, որ այդ սերնդափոխությունը տեղի է ունենում եռանկյունու բովանդակային պատկերով ու նմանությամբ: Մինչդեռ Հայաստանին անհրաժեշտ է բովանդակային սերնդափոխություն, որը կբերի նոր քաղաքական դաս ոչ միայն ֆիզիկական, այլ գաղափարական, բովանդակային, արժեհամակարգային իմաստով, որը կձևակերպի հայկական պետականության ներկայի ու ապագայի թե քաղաքական ճանապարհային քարտեզի ողնաշարը, թե նաև ռազմավարական նպատակները: Ընդ որում, սերնդափոխությունը չպետք է կառուցվի երեք նախագահների եռանկյունու հետ կռվի կամ դիմակայության նպատակի վրա: Այստեղ թերևս հարկ է արձանագրել անցյալը իր խորքային, համակարգային խնդիրներով ու անարդյունավետությամբ, ու անցնել առաջ:
Բանն այն է, որ անցյալի հետ հաշիվ մաքրելը ներկայումս չունի սկզբունքային իմաստ: Իրավական և քաղաքական խնդիրները անշուշտ պահանջում են համարժեք գնահատական, սակայն դա չպետք է լինի քաղաքական նոր սերնդի հիմնարար խնդիրն ու առաքելությունը: Հիմնարար խնդիրն ու առաքելությունը, հետևաբար նաև չափման առանցքային սանդղակը պետք է դառնան քաղաքական իրողությունների հանդեպ բովանդակային դիրքավորումն ու հանրությանը նոր առաջարկների տրամաբանությունը, դրանցում լուծումների առարկայականությունը: Հայաստանում առկա է եղել քաղաքական անարդյունավետության մի սկզբունքային, հիմնարար պատճառ: Դա այն է, որ Հայաստանում որևէ քաղաքական գործունեության և հեռանկարի հաջողություն կապվել է որևէ թիրախի հետ պայքարի հետ, հանրային վստահության կառուցումը պայմանավորվել է որևէ կոնկրետ թիրախի հարվածային կոշտության աստիճանով: Դա բերել է նրան, որ քաղաքականության մեջ ստեղծագործական մտքի միագիծ վեկտոր, որտեղ հիմնական խնդիրը եղել է հանրությանը առավելապես «աղետի սպասման տագնապով» համակելն ու դրանով «համախմբելը»: Սա անարդյունավետության խորքային հիմք ու պատճառ է, հետևաբար պետք է փոխել քաղաքական գործունեության տրամաբանության հիմքում եղած այդ գերակա վեկտորը և դա պետք է լինի քաղաքական նոր սերնդի առանցքային առաքելությունը: Եվ դա պետք է փնտրի քաղաքականության մեջ հանրությունը: