Սահմանադրական հանրաքվեն լինելու է Հայաստանի հետհեղափոխական քաղաքական իրականության թեստավորում կամ ինդիկատոր: Ասել, որ այն բացահայտելու է ամբողջական իրավիճակը, իհարկե կլինի սխալ, սակայն հանրաքվեն գործնականում դառնում է մարտահրավեր, այսպես ասած, ընդդիմադիր դաշտի համար՝ թե՛ խորհրդարանական, թե՛ արտախորհրդարանական:
Իհարկե, խոսքն այն ուժերի մասին է, որոնք հավակնում են ունենալ քաղաքական աշխույժ դերակատարում, այլ ոչ միայն անվանական ներկայություն դաշտում: Իսկ այդպիսի դերակատարման հայտ ներկայացնող, հավակնություն ունեցող ուժերը շատ են, ընդ որում՝ ոչ միայն նախկին իշխանության շարքից: Իհարկե, շատ բան կախված է հանրաքվեի արդյունքից՝ թեստավորման գնահատականը ստանալու համար, սակայն տվյալ պարագայում արդեն իսկ գործընթացը ինքնին մեծ և ամբողջական մարտահրավեր է դիրքավորման առումով:
Դաշտը բաժանվելու է սև ու սպիտակի՝ դա ակնառու է: Դրանից շահելու է կառավարող մեծամասնությունը, իսկ ահա «սևերի» դաշտում ձևավորվելու է հետաքրքիր իրավիճակ: Բոլորը պայքարելու են «սևից ավելի սև» լինելու համար: Ով չպայքարի որևէ կողմում, հայտնվում է դուրս մնալու ռիսկի տակ, ու քանի որ պարզ չէ նաև, թե գործընթացը իր արդյունքով ինչպիսի պատկեր կձևավորի, դուրս մնալու ռիսկը կարող է պարունակել երկարաժամկետ լինելու վտանգ: Մինչդեռ «սևից ավելի սևի» համար պայքարում առավել անկաշկանդ և «անմնացորդ» լինելու հնարավորություն ունի նախկին իշխանությունը, ավելի կոնկրետ՝ այստեղից սերող ուժերը: Նրանք իհարկե մրցակցում են և մրցակցելու են՝ չնայած գրեթե անխուսափելի ընդհանուր քարոզչական մարտավարությանը: Բայց հանրաքվեն նրանց համար հնարավորություն է դրսևորվելու որպես «երկրորդ բևեռ», ամրանալու այդ դիրքում՝ հետո ներսում հարցեր լուծելու համար:
Մյուս ուժերը, այդ թվում՝ խորհրդարանական ընդդիմությունն ու արտախորհրդարանական միավորները, որոնք ընդդիմություն են թե՛ նոր իշխանությանը, թե՛ հին իշխանությանը, ունեն մի հնարավորություն, և այն հանրաքվեի տապալումը կամ իշխանության ցածր տոկոսով հաղթանակն է: Եթե չլինի այդպիսի բան, և լինի հանրաքվեի համոզիչ արդյունք, ապա այդ ուժերի համար իրավիճակը բավականին փակուղային կարող է դառնալ նաև երկարաժամկետ իմաստով, որովհետև մի կողմից՝ իշխանությունն ամբողջացնելու է իր հաղթանակը նախկին իշխանության նկատմամբ, ըստ այդմ՝ զրկելու է այդ հանգամանքի վրա «երկուստեք ընդդիմություն» խաղալու հնարավորությունից, միաժամանակ երկրորդ բևեռի դիրքում ամրացնելու է հենց նախկին իշխանությանը: Այդ ուժերին այլևս հարկ կլինի քաղաքական հաջողություն փնտրել նոր գաղափարի դաշտում, ինչը բավականին բարդ խնդիր է:
Միով բանիվ, սահմանադրական հանրաքվեն մեծ հավանականությամբ ներքաղաքական գործընթացների «էպիկենտրոնը» կտեղափոխի, այսպես ասած, ընդդիմադիր դաշտ՝ հաջողության դեպքում, և իհարկե արտահերթ խորհրդարանի ընտրության դաշտ՝ տապալվելու կամ խորհրդարանի ընտրությունից զգալիորեն ցածր արդյունքի դեպքում, դառնալով այդ հարցում իշխանության վրա ավելի մեծ հոգեբանական ճնշում:
Լուսանկարը՝ Armeniasputnik-ի
