«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցն է «Ժառանգություն» կուսակցության նախկին պատգամավոր Անահիտ Բախշյանը:
– Տիկին Բախշյան, դրական ակնկալիքներ ունե՞ք վարչապետի փոփոխությունից:
– Ինչ է փոխվել, որ լավ լինի:
– Վարչապետ է փոխվել, կառավարության ղեկավար է փոխվել:
– Ես որևէ ակնկալիք չունեմ, որովհետև այդ փոփոխությունն այն փոփոխությունը չէ, որը կարող է լավ հետևանքներ ունենալ: Անձի փոփոխությամբ չեմ կարծում, թե որևէ բան փոխվի մեր երկրում: Ինչպես ասում են՝ ձուկը գլխից է հոտած:
– Իսկ ի՞նչ է պետք, որ ինչ-որ բան փոխվի:
– Պետք է վերևից ներքև փոփոխություն լինի, իշխանությունն իսկապես ժողովրդի ընտրությամբ լինի, օրինական ընտրված իշխանություն լինի, մարդիկ վստահեն, ներեն, հավատան, սպասեն, սատարեն իշխանությանը: Իշխանությունն էլ ցույց տա, որ ինքն իսկապես եկել է ժողովրդի վիճակը լավացնելու, մարդու կյանքում ինչ-որ բան փոխելու, մարդկանց սրտերում հույս վառելու համար: Բայց այս փոփոխությունը բոլորովին չունի իմ թվարկած երանգները:
– Բայց Սերժ Սարգսյանը մի քանի օր առաջ տվեց այդ հույսը և ասաց, որ կառավարության նկատմամբ ժողովրդի վստահությունը պետք է վերականգնվի: Միգուցե իշխանություններն իսկապես որոշել են այս անգամ դրական փոփոխություններ անել:
– Դրանք ընդամենը լավ բառեր են, լավ ցանկություններ: Կապրենք՝ կտեսնենք:
– Ձեր կարծիքով՝ Սերժ Սարգսյանն ինչո՞ւ Հովիկ Աբրահամյանին վարչապետ նշանակեց. որովհետև նա շա՞տ էր ուզում, թե՞ նրա մեջ տեսել է այն մարդուն, ով կարող է տնտեսություն զարգացնել կամ, միգուցե, «Բարգավաճ Հայաստան» կուսակցությունը իշխանություններին մոտ պահել:
– Քաղաքական այս բարդ իրավիճակում, երբ թվում էր, թե տարբեր կուսակցություններ՝ այլընտրանքային, ոչ իշխանական, շատ լուրջ գործ են սկսել, որի արդյունքում իրապես ինչ-որ բան էին ուզում փոխել, Ս. Սարգսյանն իր քայլով կանխեց բոլոր այդ սպասելիքները և ասաց, որ պիտի լինի այն մարդը, ով առավելագույնս լավ կծառայի իրեն:
– Այսինքն՝ Հ. Աբրահամյանը Ս. Սարգսյանին Տիգրան Սարգսյանից ավելի՞ լավ կծառայի:
– Այո, ընդամենը իրեն, իշխանությանը, բայց ոչ՝ ժողովրդին: Ես սա նաև ասում եմ, որպեսզի Հ. Աբրահամյանը կարդա և ասի, որ ինքը հակառակն է ապացուցելու: Թեև դրան չեմ հավատում, բայց տա Աստված, որ այդպես լինի:
– Տ. Սարգսյանի հրաժարականի պատճառներից մեկը կարելի է համարել ոչ իշխանական քառյակի գործունեությունը, ճնշումները: Փաստորեն կարելի՞ է եզրակացնել, որ Հ. Աբրահամյանը քառյակի գործունեության արդյունքում դարձավ վարչապետ:
– Այո, կարելի է այդպես ենթադրել: Եվ քառյակի մեջ կան քաղաքական ուժեր, որոնց համար Հ. Աբրահամյանը նախընտրելի թեկնածու էր:
– ԲՀԿ-ի՞ն նկատի ունեք:
– Ինչ իմանամ: Խնամիական կապերը մեր երկրում շատ կարևոր են: Ինչքան էլ պարոն Ծառուկյանը հայտարարի, թե խնամի- ծանոթ-բարեկամ լինելը չպետք է դեր կատարի մարդուն որևէ պաշտոնում նշանակելու դեպքում, բայց ունենք այն, ինչ ունենք: Եվ պարզվում է, որ այդ կապն ամենակարևորն է:
– Տ. Սարգսյանի հրաժարականի և վարչապետի պաշտոնում Հ. Աբրահամյանի նշանակման դեպքում կարծիք ստեղծվեց, որ օլիգոպոլիան այս պայքարում հաղթեց. չէ՞ որ Հ. Աբրահամյանը համարվում է այդ խավի ներկայացուցիչը:
– Տիգրան Սարգսյանը եկած օրվանից իբր թե պայքարում էր օլիգոպոլիաների դեմ, որին ես հավատում էի: Մտածել էի, որ նա կրթված, քրիստոնյա մարդ է, խելացի: Բայց նա ինչ քայլ արեց, նպաստեց օլիգոպոլիայի զարգացմանը և քայքայեց մեր տնտեսությունը: Իսկ Հ. Աբրահամյանը ուղիղ օլիգոպոլիայի մարդն է:
– Տ. Սարգսյանը երբեմն օլիգոպոլիաների դեմ պայքարելու փորձեր էր անում՝ օրինագծեր էր ներկայացնում կամ այլ քայլեր կատարում: Բայց դրանք մեծ մասամբ հանդիպում էին դիմադրության և տապալվում էին:
– Այո, չեմ ասի, թե Տ. Սարգսյանը ոչ մի լավ բան չի արել, բայց նա այդ քայլերը ներկայացնելիս այն համոզմունքը պիտի հաղորդեր, որ դրանց արդյունքում այս-այս դրական բաները կլինեն: Բայց չէր լինում: Օրինագիծ, այո, բերում էր բայց տեսաք, թե ինչ եղավ: Գաղտնիք չէ, որ Տ. Սարգսյանի կերպարը որոշ օլիգարխների կողմից պարզապես չէր ընդունվում:
– Իսկ Հ. Աբրահամյանի կերպարն ընդունվո՞ւմ է:
– Երբ նա Ազգային ժողով եկավ, խորհրդարանում մթնոլորտ փոխվեց: Ես շատ լավ հիշում եմ, որ ԱԺ նախկին նախագահ Տիգրան Թորոսյանը տարբեր առիթներով խոչընդոտներ էր ստեղծում խորհրդարանական ընդդիմության համար՝ թույլ չէր տալիս, որ խոսեն, անջատում էր խոսափողը և այլն: Հ. Աբրահամյանի օրոք հանդուրժողականությունը համեմատաբար բարձր էր: Բայց դա երաշխիք չէ, որ տնտեսության մեջ նման հանդուրժողականությունը դրական արդյունքի կբերի: Համակարգը նույնն է, մարդիկ նույնն են, շահերը նույնն են, թե ինչպես իրենց աթոռների վրա իրար պահեն: Նա ընդունելի է ոչ թե պետության, տնտեսության ապագայի տեսակետից, այլ իշխանության վերարտադրման տեսակետից:
– Արդյոք Հ. Աբրահամյանն այն մա՞րդն է, ով մեր երկրում կարող է զարգացնել տնտեսությունը, ստվերը կրճատել: Չէ՞ որ նա ունի ահռելի բիզնեսներ, և կարծիք կա, որ դրանք մասամբ ստվերում են գործում և պետությանն ահռելի վնաս են տալիս;
– Էն գլխից չեմ ուզում ՈՉ ասել: Հուսանք, որ Հ. Աբրահամյանն ինչ-որ ունի, դրանով կբավարարվի: Եվ նրա կողքին գտնվող այլ օլիգարխներն ու պաշտոնյաները նույնպես կբավարարվեն իրենց ունեցվածքով ու այնպես կանեն, որ այս ժողովուրդը շնչի: Սպանեցին ժողովրդին, խեղդում են ժողովրդին: Ժողովուրդ չի մնացել, գնում են: Հուսանք, որ ինչ-որ բան կփոխվի: Բայց ես որևէ ակնկալիք չեմ ունեցել վարչապետի փոփոխությունից և հիմա էլ իր՝ վարչապետ նշանակվելով իմ ակնկալիքը չի բավարարվել, չի ավելացել: Կապրենք՝ կտեսնենք: