Ինչ Խորհրդային Միությունը տեղը զիջել է անհասկանալի ինտեգրացիոն նախագծերին, որոնք ստեղծվել են նախկին կայսրության իմիտացիայի նպատակով, հետխորհրդային պետությունների նոր տերերի յուրաքանչյուր հանդիպում պատճառ է դառնում լայնածավալ խոստումների, որոնք ակնհայտորեն չեն համապատասխանում միավորումների ստեղծողների տնտեսական և քաղաքական պոտենցիալին՝ գրում է ուկրաինացի լրագրող, հրապարակախոս Վիտալի Պորտնիկովը grani.ru-ում:
«Սկզբում այդ խոստումներին և նախագծերին լուրջ էին վերաբերվում. դեռ հիշում եմ, որ 90-ական թթ. սկզբին Ռուսաստանում Ղազախստանի դեսպանատան ընդունելությունների սրահում զրնգացող լռության մեջ Նուրսուլթան Նազարբաևը՝ առասպելական Եվրասիական միության նախաձեռնողը, հրապարակեց գործընկերներից յուրաքանչյուրի արձագանքը՝ ուղղված իր նախաձեռնությանը: Այժմ, երբ Եվրասիական միությունն իրականում ուր որ է՝ կարող է առաջանալ, դրա գործարկման հեռանկարներին կարելի է ցուցաբերել հեգնական մոտեցում:
Եթե Նազարբաևն ու Լուկաշենկոն քննադատում են Մաքսային միության խաղի կանոնները, որն այդպես էլ չդարձավ լիիրավ տնտեսական միություն, ապա ինչո՞ւ պետք է մտածել, որ Եվրասիական տնտեսական միությունը չի դառնա ռուսական նկրտումների հերթական տանիքը: Ինչո՞ւ Եվրասիական միությունում կվերանան բացառությունները, սանիտարական պատնեշները և այլ հմայքներ, որոնցով երդվյալ բարեկամները պաշտպանվում են միմյանցից: Կարելի՞ է արդյոք պատկերացնել քաղաքական իշխանությունների իրական պատվիրակություն այն երկրների կողմից, որտեղ հենց այդ իշխանությունը կենտրոնացված է ղեկավարի կաբինետում: Իսկ եթե դա ոչ թե երեք երկրների, այլ երեք մարդու միավորում է, ապա ի՞նչ տնտեսության մասին կարող է խոսք գնալ ընդհանրապես: Ո՞ւմ է դա հետաքրքիր:
Հենց այն պատճառով, որ ոչ մեկին չի հետաքրքրում, մեր հերոսները ստիպված են լինում զվարճացնել իրենց նախագծերով: Նուրսուլթան Աբիշևիչն առաջարկում է ընդունել Թուրքիային, Վլադիմիր Վլադիմիրովիչն առաջարկում է ազատ առևտրի գոտու մասին համաձայնագիր կնքել Հնդկաստանի հետ: Ընդ որում, Պուտինն ասում է, որ եթե Ուկրաինան համապատասխան համաձայնագիր ստորագրի Եվրամիության հետ, Ռուսաստանը կզրկի նրան առևտրի արտոնություններից:
Այն, որ Թուրքիան ԵՄ-ի հետ Ասոցացման համաձայնագիր է ստորագրել շատ վաղուց, դատելով ամեն ինչից՝ չի անհանգստացնում Մաքսային միության մասնակիցներին: Տրամաբանությունը պարզ է, «հասկանալի». ուկրաինացիները «մերն են», այդ պատճառով մենք կպատժենք նրանց, իսկ թուրքերն օտար են, այդ պատճառով կշրջանցենք նրանց:
Իսկ այն, որ Թուրքիան չի անդամակցի, իսկ Հնդկաստանը չի համաձայնվի ազատ առևտրի գոտում վերապահումների և արգելքների հետ, ողբերգություն չէ. ավելի կարևոր և հաճելի է վայելել սեփական մեծությունը Մինսկի կառավարական նստավայրերի խորհրդային ճենապակու լույսի ներքո, քան իրական ջանքեր ներդնել սեփական երկրների տնտեսությունը զարգացնելու համար և ստեղծել համագործակցության մրցունակ, այլ ոչ թե կոռումպացված և խեղաթյուրված մոդել: Ճենապակե կամուրջ կկառուցենք գետի վրայով և ջիպերով կգնանք այստեղ-այնտեղ, հավանական է նաև՝ Անկարա»:
