Իշխող Հանրապետական կուսակցության ներսում բևեռացումը գնալով սրվում է: Արդեն ակնհայտ է, որ լարված է և իրարից տարբերվում է այդ կուսակցության առանձին թևերի գործունեությունը:
Նշենք, որ գոյություն ունի, որքան էլ զարմանալի է, նախկին վարչապետ Անդրանիկ Մարգարյանի թև և ԱԺ գործող նախագահ Հովիկ Աբրահամյանի թև: Իհարկե, կան նաև ՀՀԿ-ականների այլ փոքր խմբեր, սակայն հիմնականում հակասությունների մեջ են այդ երկու թևերը: Այդուհանդերձ, բոլոր խմբերն ու թևերը միասին գտնվում են նախագահ Սերժ Սարգսյանի ազդեցության տակ:
Անդրանիկ Մարգարյանի գվարդիան հիմնականում հին հանրապետականներն են, որոնց մեջ կան թե տարիքով, թե երիտասարդ գործիչներ: Հանրապետականների գործունեությունից դատելով՝ կարելի է ասել, որ այդ խմբից են Ռազմիկ Զոհրաբյանը, Սամվել Նիկոյանը, Գագիկ Մինասյանը, Սուքիաս Ավետիսյանը, Էդուարդ Շարմազանովը, Արմեն Աշոտյանը, Ռաֆիկ Գրիգորյանը, բնականաբար՝ Տարոն Մարգարյանը, նրանց է միացել նաև վարչապետ Տիգրան Սարգսյանն իր նախարարական թիմով՝ Տիգրան Դավթյան, Վաչե Գաբրիելյան և այլոք:
Հովիկ Աբրահամյանը լինելով Ազգային ժողովի նախագահ և էությամբ շատ ավելի ճկուն գործիչ՝ իր լծակներով կարողանում է ավելի շատ հանրապետական պաշտոնյաների պահել իր ազդեցության տակ: Միանշանակ նրա թևից են ՀՀԿ խմբակցության ղեկավար Գալուստ Սահակյանը, քարտուղար Հովհաննես Սահակյանը, նախկին նախարարներ Վարդան Այվազյանը, Դավիթ Հարությունյանը, Կարեն Ճշմարիտյանը, ԱԺ փոխնախագահ Հերմինե Նաղդալյանը և բնականաբար` ՀՀԿ-ի կանանց գրեթե ողջ գունդը: Կանանցից, թերևս, առայժմ չեն կարողանում կողմնորոշվել Մարգարիտա Եսայանն ու Շուշան Պետրոսյանը: Իսկ մեծամասնական ընտրակարգով ընտրված պատգամավորները, ովքեր հիմնականում գործարար են, համեմատաբար անկախ վիճակում են, իհարկե՝ ԱԺ նախագահից: Այնուամենայնիվ այնպես է ստացվել, որ ԱԺ նախագահի իր լծակը օգտագործելով՝ Հովիկ Աբրահամյանը կարողանում է ՀՀԿ խմբակցության մեծամասնության վրա ազդեցություն ունենալ ու նրանց օգտագործել մյուս թևի հետ մրցակցության դեպքում:
Խորհրդարանական գործունեության շրջանակներում ՀՀԿ-ի այս երկու թևերի բախումը մշտապես առկա է և նկատելի: Երբ կառավարությունը որևէ նախագիծ է բերում, որը կարող է գործարարության շահերին հակասել, Աբրահամյանն իր թևին ուղղորդում է ինչ-որ կերպ քննադատելու, խոչընդոտելու դրա ընդունումը կամ էլ մեղմելու այն: Թվում է, թե այստեղ գործ ունենք գործադիր-օրենսդիր հակակշռման հետ, սակայն խնդիրը հիմնականում անձնական դաշտում է: Այսինքն` այս դեպքում ԱԺ-ում երկու նպատակ կա՝ հնարավորինս օրենսդրական խստացումներից հեռու պահել գործարար պատգամավորներին, այդ թվում` Հովիկ Աբրահամյանի ու նրա մերձավորների բիզնեսը: Երկրորդ նպատակն էլ զուտ այդ երկու խմբերի մեջ եղած մրցակցության դեպքում որոշումների կայացման վրա իրենց ազդեցությունը պարտադրելն է:
Եթե հաշվի առնենք, որ վարչապետի պաշտոնի պատճառով տարիներ շարունակ լարված են Հովիկ Աբրահամյանի և Տիգրան Սարգսյանի հարաբերությունները, կարելի է ենթադրել, թե ներիշխանական ինչ դավեր կարող են նյութվել: Տվյալ դեպքում չբավարարված են Հովիկ Աբրահամյանի ամբիցիաները, քանի որ նա մինչև Տիգրան Սարգսյանի նշանակումն էլ երազել է ստանալ վարչապետի պաշտոնը, նույնիսկ` Անդրանիկ Մարգարյանի ժամանակ: Որոշ տեղեկությունների համաձայն` այդ առումով հակասություններ են եղել նաև Մարգարյանի և Աբրահամյանի միջև: Ճիշտ է, Հովիկ Աբրահամյանն անդամակցել է ՀՀԿ-ին, բայց Անդրանիկ Մարգարյանը նրան յուրային չի համարել, քանի որ այդ շրջանում էլ նա ձգտել է վարչապետ դառնալ: Հիմա, երբ իշխանությունը բաժանելու, տնտեսության տարբեր ոլորտների վրա ազդեցություն ունենալու, առավել ևս ունեցածը պահպանելու ավելի մեծ խնդիր կա, այդ հարաբերություններն ավելի են սրվում:
Առկա է նաև «Բարգավաճ Հայաստանի» հետ հարաբերությունների հարցը, որին զուգահեռ նոր սրացում է ստանում նաև ներհանրապետական կոնֆլիկտը: Հովիկ Աբրահամյանը ցանկանում է ԲՀԿ-ին բերել կոալիցիա, բայց դա այս անգամ կարծես չի հաջողվում: Մամուլի հրապարակումների համաձայն` նա շուրջ մեկ տարի Սերժ Սարգսյանին հավաստիացրել է, որ ԲՀԿ-ն նախագահական ընտրություններին պաշտպանելու է իր թեկնածությունը, ինչը տեղի չունեցավ: Այդ պատճառով էլ «Բարգավաճ Հայաստան» կուսակցությունը կոալիցիա մտնելու «իրավունք» կարծես թե չունի, ուստի այս փուլում, երբ ԲՀԿ-ի մուտքը կոալիցիա գրեթե անիրատեսական է, Հովիկ Աբրահամյանի դերը ՀՀԿ-ում արդեն փոքրանում է: Դա էլ իր հերթին նշանակում է մրցակցության մեջ կորցնել դիրքեր և հնարավորություններ:
Առաջիկայում՝ Երևանի ավագանու ընտրություններից և նոր կառավարության ձևավորումից հետո ՀՀԿ-ի այս երկու թևերի միջև մրցակցությունն անկասկած նոր թափ է ստանալու: Պետք է փորձեն հաղթել միմյանց: Պետք է փորձեն միմյանց իրավունք պարտադրել: Պետք է փորձեն չեզոքացնել միմյանց: Կան բազում չբավարարված և նոր կոտրված ամբիցիաներ, որոնց հետ հաշտվելը դժվար է լինելու:
Այնպես որ, տարիներ շարունակ մեզ համար սովորական դարձած ՀՀԿ-ԲՀԿ պայքարի փոխարեն, հավանաբար ամիսներ հետո ականատես կլինենք ներհանրապետական պայքարի: Պայքարելու են օլիգարխիկ և այսպես ասած՝ տեխնոկրատ թևերը: Ինչպես ասում են` այս անգամ սալյուտը ներսից է լինելու:
