Արմեն Ասատրյանը քսանհինգ տարեկան է: Ապրում է Գյումրիում` Լևոն Մադոյան 265 hասցեում` հայրական` դեռևս սովետական ժամանակներին կառուցված հին տանը: Արմենն ունի երրորդ կարգի հաշմանդամություն:
Մարիամ Ասատրյանը` Արմենի կինը, 19 տարեկան է: Արդեն մեկ տարի է, որ ամուսնացած են ու սպասում են առաջնեկին: Երիտասարդ նորակազմ ընտանիքի հետ ապրում է նաև Արմենի հորաքույրը, որը ևս երրորդ կարգի հաշմանդամություն ունի: Չնայած առողջական խնդիրներին՝ Արմենն աշխատում է Գյումրու Ս. Յոթվերք եկեղեցում որպես ժամկոչ: Ընտանիքի բյուջեն ձևավորվում է Արմենի 55 հազար դրամ աշխատավարձից, 14 հազար դրամ հաշմանդամության թոշակից, հորաքրոջ հաշմանդամության թոշակից (կրկին 14 hազար դրամ) և հորաքրոջ 16 հազար դրամ նպաստից:
Ինչպես Արմենը նշեց «Առաջին լրատվական»-ի հետ զրույցում. «Լավից-վատից ապրում ենք, էլի: Ուրախ եմ. ախպերս բանակից եկավ, արդեն ամեն բան տեղը կընկնի, ինձ կօգնի: Ճիշտ է՝ հորեղբայրս բակում է ապրում` հարևանությամբ, բայց դե, իրենց ձեռքն էլ գումար չկա, որ օգնեն: Կարևորը՝ որ առաջնեկս կլինի»:
Երիտասարդ նորակազմ ընտանիքի առաջնեկի ուրախ սպասումը, սակայն, մռայլվեց, երբ հերթական մի օր տան տանիքը փլվեց: «Լավ էր, որ մարդ չկար տակը նստած, թե չէ վրան կփլվեր, շարունակում է Արմենի կինը` 19-ամյա Մարիամը:- Հին տանիք է, երևի մի 50 տարվա»:
Դեռևս խորհրդային տարիների գերանակապ տանիքը փլվել էր ցերեկ օրով, ու հիմա Ասատրյանները մնացել են շիվար, թե ինչ պիտի անեն:
«Մեր ուժերով մի քանի անգամ փորձեցինք վերանորոգել, թիթեղներով ծածկեցինք, բայց դե, օգուտ չկա, չի պահում, փտել են գերանները, էլ չեն կարողանում պահել ծանրությունը»,- նշում է Արմենը:
«Անձրևի ժամանակ ու գարնանը, որ հալոցքն է սկսվում, մենակ տեսնեք մեր տան վիճակը: Բոլոր տեղերից կաթում է: Ինչքան դույլ, թաս, լագան (մեծ մետաղյա թասը Գյումրվա բարբառով) ու այլ տարա ունենք, շարում ենք տան մեջ` կաթոցի տակ»,- ամուսնուն լրացնում է Մարիամը:
«Մեր ուզածը շատ բան չէ: Միայն կարողանանք շինանյութ հայթայթել, մնացածը մենք կանենք, ես էլ կանեմ, ախպերս էլ: Ճիշտ է հնարավորություններս սահմանափակ են, բայց երբեք չեմ խուսափել աշխատանքից»,- հաստատակամ է Արմենը:
«Առաջին լրատվական»-ի հարցին, թե ինչպե՞ս են կարողանում ապրել, օգնողներ ունե՞ն, թե՞ ոչ, և ո՞ւմ են դիմել շինանյութով իրենց օժանդակելու համար, Արմենը պատասխանեց. «Որ փողի կարիք է լինում, դիմում եմ Սրբազանին (խոսքը Հայ Առաքելական եկեղեցու Շիրակի թեմի առաջնորդ Միքայել եպիսկոպոս Աջապահյանի մասին է.- ծնթ.՝ «Առաջին լրատվական»-ի): Միշտ, ինչքան դիմել եմ, օգնել է` 20 հազարով, 30 հազարով, միշտ ձեռք է մեկնել մեզ, ու յոլա ենք գնացել, սոված չենք մնացել: Իմացավ Սրբազանը, որ տանս տանիքը փլվել էր, կանչեց-ասաց՝ տեղյակ եմ, երեսի վրա չենք թողնի քեզ:
Նաև դիմում եմ գրել հորաքրոջս հետ քաղաքապետ Բալասանյանին: Ասացին, որ գնամ քաղաքապետարանի բնակբաժին, այնտեղ կտեսնեն՝ ինչ է հնարավոր: Մարզպետին դեռ չեմ դիմել, տեսնենք, էլի, եթե բարի կամքի տեր մարդիկ էլ լինեն, որ օգնեն տանիքի հարցում, երախտապարտ կլինենք,- նշեց Արմենը ու հավելեց՝ երբ արդեն հրաժեշտ էինք տալիս, խնդրելով` անպայման էդ մասին գրել,- Սրբազանին ամաչում եմ ասեմ, որ էլի օգնի, ախր շատ է օգնել»:
Ու մինչ մենք հրաժեշտ էինք տալիս, Մարիամը ձեռնամուխ էր եղել օրվա բան ու գործին` հույսով, որ կգտնվեն բարի մարդիկ ու կօգնեն իրենց նորակազմ երիտասարդ ընտանիքին դուրս գալ այդ դժվար վիճակից:
