Ներքաղաքական վերջին վերադասավորումներից հետո հերթը կարծես թե հասել է սահմանադրական փոփոխություններին: Սակայն Սերժ Սարգսյանը չի շտապում հրապարակել դրանք անցկացնելու մասին որոշումը: Թեև, ըստ էության, շտապելու հարկ այսօր առավել ևս չկա, քանի որ, ըստ էության, խանգարող հանգամանքներն են վերացված: Եվ այս պայմաններում առաջ է գալիս Սերժ Սարգսյանի մտադրության փոփոխության հարցը:
Այսինքն` կարո՞ղ է նա չգնալ սահմանադրական փոփոխությունների, երբ կարծեք թե լուծել է իր քաղաքական մրցակիցների կամ հակառակորդների հարցը: Սերժ Սարգսյանի գլխավոր հակառակորդն այս առումով Ռոբերտ Քոչարյանն էր, և «Բարգավաճ Հայաստանի» չեզոքացումով Սերժ Սարգսյանը, փաստորեն, Ռոբերտ Քոչարյանի նախագահական վերադարձի հավակնությունների հարցը լուծեց, քանի որ այդ հավակնություններն իրականացնելն անհնար է այն դեպքում, երբ չկա ԲՀԿ-ն: Քոչարյանը «Ժառանգությամբ» կամ ՀԱԿ-ով չէ, որ վերադառնալու էր, այլ ԲՀԿ-ով: Եթե Քոչարյանի հարցը լուծված է, ապա առավել ևս լուծված է մնացյալ հավակնորդների հարցերը, և Սերժ Սարգսյանին կարծեք թե ոչ ոք, գոնե այսօր, չի կարող խանգարել նախագահական ընտրություններում առաջ մղելու իր թեկնածուին: Իսկ ներկայիս Սահմանադրության պայմաններում էլ և’ խորհրդարանը, և’ կառավարությունը բավարար լիազորություններ ունեն նախագահին վերահսկողության տակ պահելու համար, ինչն էլ Սերժ Սարգսյանը կարող է օգտագործել, որպեսզի իր ժառանգորդը հետագայում դուրս չգա վերահսկողությունից:
Շատ հավանական է, որ այս խնդիրը լուծվում է ոչ թե Հայաստանում, այլ Հայաստանի սահմաններից դուրս գտնվող աշխարհաքաղաքական կենտրոններում: Սերժ Սարգսյանը, ըստ էության, նրանց հետ պետք է համաձայնեցնի Հայաստանի իշխանական մոդելը, քանի որ նրանց մոտեցումն է վճռական լինելու, թե ում հետ են ուզում աշխատել Հայաստանում՝ նախագահի՞, թե խորհրդարանական մեծամասնության ղեկավարի՞:
Ըստ էության, մեծ հաշվով տարբերություն չկա, սակայն զուտ լիազորությունների առումով այստեղ կան նրբերանգներ, որոնք կարող են հավելյալ բարդություններ ստեղծել Հայաստանի հետ աշխատանքի մասով: Առկա է կանխատեսելիության և կառավարելիության խնդիր, ըստ էության, հարցը մեկ նախագահի և 131 նախագահի լիազորությունների միջև ընտրության մեջ է, և եթե հայաստանյան համակարգի ներքին տրամաբանությամբ վիճակը խոշոր հաշվով հարաբերությունների տեսանկյունից խնդրահարույց չէ, խնդրահարույց էր հավակնությունների տեսանկյունից, ապա արտաքին գործընկերների մասով իհարկե գործում են այլ կոմունիկացիաներ, և հետևաբար տարբերությունը զուտ թվաբանական չէ միայն:
Հայաստանի ներկայիս իշխանական և քաղաքական համակարգը չունի ինքնուրույնության բավարար պոտենցիալ, Հայաստանի կառավարման մոդելի հարցն անձամբ որոշելու համար՝ իհարկե, հասարակության արդար և օրինական կամարտահայտման միջոցով: Եվ այդ իսկ պատճառով հարցը բնականաբար կքննարկվի արտերկրում, հիմնականում` Մոսկվայում, Բրյուսելում և Վաշինգտոնում, որոնք Հայաստանի հետ ինտենսիվ աշխատող հիմնական մայրաքաղաքներն են:
Երևի թե Սերժ Սարգսյանը իր վերջնական որոշումը հռչակելու համար սպասում է այդ մայրաքաղաքների հետ քննարկումների արդյունքներին, որից հետո նա կստանա Սահմանադրական բարեփոխումների վերաբերյալ որոշումը և կհրապարակի այն:
