Ըստ երևույթին, Սերժ Սարգսյանին առաջիկայում հարկ կլինի մի նոր կոալիցիոն հուշագրի տեքստ պատրաստել:
Ո՛չ, մենք չենք կանխատեսում, որ ԲՀԿ-ն կրկին կսկսի Սերժ Սարգսյանի նյարդերի հետ խաղալ: Առաջիկայում հավանաբար մի հուշագիր պետք կլինի ստորագրել ՀՀԿ-ի ներսում:
Բանն այն է, որ այստեղ կրքերը պակաս թեժ չեն, քան ՀՀԿ-ԲՀԿ տիրույթում էր: ՀՀԿ-ում առնվազն կա երեք թև, որոնք միմյանց հետ լուրջ պայքար են մղում առաջիկա խորհրդարանական ընտրություններում Սերժ Սարգսյանի հենարանը լինելու համար` Հովիկ Աբրահամյան, Տիգրան Սարգսյան և Կարեն Կարապետյան` նախագահի աշխատակազմի ղեկավար: Այդ եռյակը մեկ անգամ չէ, որ դրսևորել է, թե ինչպես է վիճարկում Սերժ Սարգսյանի «գահի» կողքին տեղ ունենալու պատիվը:
Եթե մինչ այժմ Սերժ Սարգսյանը կարողանում էր ներհանրապետական այդ գզվռտոցը իր շահերին ծառայեցնել` «բաժանիր, որ տիրես» սկզբունքով, ապա ընտրությունների շրջանում նա ստիպված է լինելու գոնե առժամանակ հաշտեցնել այդ երեք թևերին: Իսկ դա նշանակում է, որ նա երևի թե մի հատ էլ հուշագրի տեքստ պետք է կազմի:
Ընդհանրապես, իր նախագահության ամբողջ ընթացքում Սերժ Սարգսյանը նման քայլերից բացի, որևէ այլ բանով չի զբաղվել: Հայտնի անեկդոտը եթե հիշենք,ապա կարող ենք ասել, որ քանի Սերժ Սարգսյանը ոչ լեգիտիմ է, նա անընդհատ պետք է հուշագրի տեքստեր կազմի, որ կարողանա հանդարտեցնել իր գլխավորած ներիշխանական համակարգի կրքերը:
Նախագահական պաշտոնի իր գործունեության ընթացքում Սերժ Սարգսյանը, բացի լեգիտիմության հետևից վազելուց, գործնականում որևէ այլ բան չի արել: Նա մե՛կ հասարակության մեջ էր այն փնտրում` ինչ-որ Հանրային խորհուրդներ, կլոր սեղաններ կազմակերպելով, մե՛կ հայ-թուրքական սահմանին էր լեգիտիմություն որոնում` ֆուտբոլային հրավերներ և օդային «համբույրներ» հղելով Գյուլին, մե՛կ Ղարաբաղի հարցում էր լեգիտիմություն որոնում` Գյուլին խնդրելով միջնորդել կամ կարգավորել հակամարտությունը, մե՛կ լեգիտիմություն է որոնում Մոսկվայում, մե՛կ Վաշինգտոնում, մե՛կ Բրյուսելում:
Լեգիտիմության խնդիրը դարձել է Սերժ Սարգսյանի նախագահության միակ շարժիչը, և նրա բոլոր խնդիրները, այդ թվում ներիշխանական, գալիս են հենց դրա բացակայությունից:
Համեմատության համար, օրինակ, Ռոբերտ Քոչարյանը նման ներիշխանական խնդիրների առաջ չէր կանգնում, որովհետև գոնե իշխանական համակարգում նա լեգիտիմություն ուներ, գոնե իշխանական համակարգում նրան ճանաչում և ընդունում էին որպես նախագահ: Սերժ Սարգսյանին ոչ միայն հասարակությունն ու միջազգային հանրությունը չեն ճանաչում և ընդունում որպես Հայաստանի նախագահ, այլ նաև իշխանական համակարգը չի ընդունում:
Եվ նույնիսկ այն, որ այդ համակարգում կռիվ են անում նրա կողքին հայտնվելու համար, հենց վկայում է, որ նրան չեն ընդունում կամ ճանաչում որպես իշխանությունը վերահսկող նախագահ, և այդ իշխանության մեջ միայն նրա անմիջական կողքին են իրենց ապահով և անվտանգ զգում կամ համարում` համոզված լինելով, որ Սերժ Սարգսյանն իշխանություն ունի միայն իր անմիջական շրջանակում, իսկ դրանից դուրս նա չի տիրապետում իրավիճակին և ոչինչ երաշխավորել չի կարող:
