Մարտի 15-ին՝ ժամը 17:30-ի սահմաններում, ՊԲ հյուսիսային ուղղությամբ տեղակայված զորամասերից մեկում, պարապմունքների ժամանակ տեղի ունեցած ավտովթարի հետևանքով, մահացել է ՊԲ զինծառայող, 1999թ. ծնված Էդգար Երեմյանը: Դեպքի մանրամասները պարզելու համար կատարվում է քննություն, հարուցվել է քրեական գործ: Զինվորի մահվան պաշտոնական ինչ-որ վարկած, անշուշտ, կհայտարարվի, գուցե ոմանք նույնիսկ նկատողություններ ստանան կամ զրկվեն զբաղեցրած պաշտոնից, սակայն տեղի ունեցածն ավելի խորքային մտահոգություններ է ծնում:
Տարվա առաջին ամիսների վիճակագրությունը ցավալի պատկեր է բացահայտում. մեր զինված ուժերն ավելի շատ կորուստներ են ունենում առաջնագծից հեռու` դառնալով ոչ թե թշնամու գնդակի, այլ` բանակում տիրող անփութության, անկարգապահության, նաև`բեսպրեդելի զոհը: Օրինակ երեկվա դեպքի հետ կապված ուշագրավ մանրամասն է ներկայացրել Արարատի մարզի Ղուկասավան համայնքի համայնքապետ Արա Վարդանյանը. Էդգար Երեմյանը եղել է հենց այդ գյուղից:
Գյուղապետը լրատվամիջոցներին ասել է, թե Էդգարը սկսնակ վարորդ է եղել և այդ պարագայում տարակուսելի է, թե նրան ինչո՞ւ են վստահել մեքենայի ղեկը: Այն պարագայում, երբ Ադրբեջանը վարում է հոգեմաշ պատերազմի մարտավարություն, մեր բանակի ղեկավարությունը պարտավոր էր աչքի լույսի պահպանել զինվորին, նրա կյանքը, առողջությունը: Սակայն առայժմ լսում ենք միայն գեղեցիկ խոստումների, բարձրագոչ հայեցակարգերի, հայրենասիրական բարձրագոչ կարգախոսների մասին, բայց զինված ուժերի կառավարման որակը գտնվում է, մեղմ ասած, ոչ բարձր նշաձողի վրա:
Օրերս պաշտպանության նախարար Վիգեն Սարգսյանը ծավալուն հարցազրույց էր տվել` հանգամանալից ներկայացնելով «Ազգ-բանակ» հայեցակարգը, որի նպատակներից մեկը բանակի թափանցիկության ապահովումն է: Սակայն գեղեցիկ ծրագրերը հակասության մեջ են մտնում իրականության հետ, որովհետև Հայաստանում, ըստ էության, չեն գործում քաղաքական և հասարակական վերահսկողության մեխանիզմները:
Անցումը խորհրդարանական կառավարմանն, ըստ էության, ոչինչ չի փոխելու. խնդիրը քաղաքական մշակույթի մեջ է: Հայաստանի բարձրագույն իշխանությունը նույնիսկ օրենսդրական մակարդակում անում է ամեն ինչ, որպեսզի ուժային սեգմենտը դուրս մնա քաղաքական և հասարակական վերահսկողությունից: Ոստիկանության և ԱԱԾ-ի պարագայում դա արվում է բացահայտ` օրենսդրական կարգավորումների միջոցով, ՊՆ-ն սուպերնախարություն է համարվում դե ֆակտո` այսպես կոչված, չգրված կանոններով: Երբ չեն գործում քաղաքական և հասարակական վերահսկողության մեխանիզմները, անիմաստ է խոսել արդյունավետ կառավարման, կոռուպցիոն դրսևորումների դեմ պայքարի արդյունավետության մասին: Բանակում արձանագրված զոհերը հիմնականում ոչ արդյունավետ, կոռուպցիոն կառավարման հետևանքներ են: Այս առումով` Ադրբեջանի հիմնական դաշնակիցը Հայաստանում հաստատված կառավարման արատավոր համակարգն է:
Մյուս կողմից` աքսիոմատիկ ճշմարտություն է, որ Հայաստանում կառավարման համակարգի ինստիտուցիոնալ բարեփոխումներ հնարավոր է իրականացնել միայն խաղաղության հաստատումից հետո, երբ կփոխվեն հասարակության պահանջներն ու առաջնահերթությունները` թույլ չտալով, որ իշխանությունները կեղծված ընտրությունները, կոռուպցիան, անարդյունավետ կառավարումը, բեսպրեդելը, նաև զինվորների չարդարացված մահերը «դուրս գրեն» պատերազմի վրա:
