ՀՅԴ խորհրդարանական խմբակցության քարտուղար Աղվան Վարդանյանը հունվարի 22-ի ճեպազրույցների ընթացքում հայտարարել է, որ հունվարի 19-ին «Ելք» դաշինքի նախաձեռնած երթի մասնակիցների թիվը վկայում է, որ գնաճը այդքան էլ սարսափելի չէ, որքան ներկայացվում է:
«Ելք» դաշինքը երթ էր անցկացրել թանկացումների դեմ, որը այնքան էլ բազմամարդ չէր, եթե հաշվի առնենք, որ դաշինքը բարձրացրել էր հարց, որը թերևս պետք է հուզեր քաղաքացիներին՝ անկախ քաղաքական հայացքներից: Սարսափելի է գնաճը, թե ոչ՝ դա թերևս յուրաքանչյուրի համար պատկերացնելի է ըստ իր գրպանի պարունակության, որովհետև բողոքի երթն այդ առումով չի կարող լինել գնաճի սարսափելիության ցուցիչ:
Ի վերջո, այդ տեսանկյունից իրավիճակի սարսափելիության ցուցիչ է մեկ այլ երթ՝ դարձյալ բողոքի, պարզապես ոչ թե որևէ քաղաքական ուժի առաջնորդությամբ Երևանի փողոցներով, այլ ինքնաբուխ երթ՝ դեպի Հայաստանից դուրս տանող օդանավեր ու ավտոբուսներ, որ կոչվում է արտագաղթ:
Եթե կոալիցիայի անդամ ՀՅԴ-ն դիտարկում է ցուցիչները այդ տարբերակով, ապա բազմամարդ երթը այլ տեղ է, այլ ուղղությամբ, ու դա իսկապես սարսափելի է: «Ելք»-ի երթը ցույց տվեց սարսափելիության մեկ այլ աստիճան՝ քաղաքական ուժերի, քաղաքական գործընթացների, դրանց միջոցով որևէ խնդիր լուծելու հնարավորության հանդեպ Հայաստանի քաղաքացիների սարսափելի ցածր վստահության աստիճանը:
Միաժամանակ երթը ցույց տվեց քաղաքական տարբեր ուժերի սարսափելիության աստիճանի, այսպես ասած, ինքնասիրահարվածությունը, կարևորն անկարևորից տարբերակելու, հանրային շահը կուսակցականից վեր դասելու կարողության սարսափելի ցածր աստիճանը: «Ելք»-ի երթում դա դրսևորվեց հերթական անգամ, մյուս կողմից՝ իհարկե, հերթական անգամ դրսևորելով հանրության հետ աշխատանքի հարցում Հայաստանի քաղաքական սուբյեկտների կամ այդպիսին լինելու հավակնություն ներկայացնող ուժերի խիստ ցածր ՕԳԳ-ն:
Ընդ որում, սարսափելի բառն այստեղ կարող է տեղ գտնել բառի միանգամայն ուղիղ իմաստով: Որովհետև երբ երկրում չկա քաղաքական ամուր, կայուն, հանրային մեծ վստահություն վայելող ընդդիմություն, որը կարող է քաղաքական գործընթացով արտահայտել հանրության դժգոհությունն այս կամ այն խնդրի վերաբերյալ ու լինել այդ դժգոհության քաղաքակիրթ հաղորդիչ, ապա նվազագույն դեպքում այդ երկրում անկում է ապրում քաղաքական և կառավարման համակարգի արդյունավետությունը, իսկ առավելագույն վտանգը այն է, որ այդ երկրում խորացող հուսահատությունը հանգեցնում է կա՛մ ժողովրդագրական աղետի, կա՛մ պարզապես տարատեսակ արկածախնդրությունների ռիսկ պարունակող ծայրահեղ տրամադրությունների գեներացման, որոնք երկուսն էլ հավասարապես վտանգավոր են բարդ տարածաշրջանում չավարտված պատերազմի մեջ գտնվող պետության և պետականության համար:
Այստեղ, իհարկե, անելիքը միայն իշխանության դաշտում չէ, այլ հենց ընդդիմության դիրքում հանդես եկող քաղաքական ուժերի, որոնք պետք է մտածեն հանրային անվստահությունը հաղթահարելու արդյունավետ տարբերակների և մեթոդաբանության մասին: Մյուս կողմից, սակայն, խնդիրը պետք է ոչ միայն ոչ պակաս, այլև ավելի մեծ ուշադրության արժանանա նաև իշխող «վերնախավում», եթե կա պետականության անվտանգության համար համակարգային պատասխանատվության գիտակցում, քանի որ քաղաքական գործընթացի և դրա հանդեպ հանրային վստահության ոչնչացումը իշխանութան համար ինքնախաբեություն է, թե՝ իրավիճակը այնքան էլ սարսափելի չէ, որքան ներկայացվում է:
Իրականում դա պետականության տակ դրվող դանդաղ գործողության ական է, որը կարող է պայթել ամեն պահի, իսկ դա սարսափելի է:
