ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի համանախագահները հայտարարություն են տարածել Նալբանդյան-Մամեդյարով՝ Կրակովում տեղի ունեցած հանդիպման վերաբերյալ: Հայտարարությունն ընդհանուր առմամբ բնորոշ է այդպիսի հանգրվաններում համանախագահ եռյակի արած այլ հայտարարություններին՝ իհարկե յուրաքանչյուր դեպքում որոշակի տողատակային նրբերանգներով:
Այդ իմաստով Նալբանդյան-Մամեդյարով հայտարարությունն ուշագրավ է մասնավորապես այն ձևակերպմամբ, թե «նախարարները և համանախագահներն ընդունել են շփման գծում հարաբերական անդորրը»՝ պայմանավորվելով շարունակել ամրապնդել այն: Այդ ձևակերպումը գործնականում պարունակում է իմաստը, որ առկա է Նալբանդյան-Մամեդյարով հանդիպումների ձևաչափում և ընդհանրապես կարգավորման գործընթացի ներկայիս փուլում: Դա իրավիճակի, այսպես ասած, պարբերական ռևիզիան է, և տպավորություն է, որ հանդիպումների այդ ձևաչափով կողմերը հաշվետվություն են ներկայացնում համանախագահ եռյակին՝ սահմանին, շփման գծում տիրող իրավիճակի և հրադադարի պահպանման համար, իսկ համանախագահ եռյակն էլ, այսպես ասած, ընդունում է այդ հաշվետվությունը:
Ապրիլյան պատերազմից հետո ժամանակի ընթացքում համանախագահ եռյակի մոտ ձևավորվեց համոզման ու նաև փոխադարձ շահերի մի նվազագույն կոնսենսուս, որի առանցքում իրավիճակի կայունության պահպանումն ու լարվածության, ռազմական բախումների աճման միտում պարունակող դրսևորումների բացառումն է: Դա ամենևին չի նշանակում միջադեպերի իսպառ բացառում, խնդիրը, սակայն, այն է, որ մանրակրկիտ վերահսկողության մի շարք պատճառներով անիրագործելի նպատակի փոխարեն՝ համանախագահ եռյակը, առաջին հերթին իհարկե իրեն հետաքրքրող մասշտաբներից ելնելով, նաև պրագմատիկ եզրահանգումով դնում է իրավիճակի առավել լայն ռիսկերի կառավարման և չեզոքացման խնդիր: Դրանք այն ռիսկերն են կամ լարվածության այն դրսևորումները, որոնք կարող են բերել փոխադարձ պատասխանների և ըստ այդմ իրավիճակի վերահսկողությունից դուրս գալու՝ հանգեցնելով արդեն առավել լայնամասշտաբ ապակայունության վտանգի: Իսկ դա համանախագահ երկրներին ոչ միայն ներկայումս պետք չէ, այլև պետք չի եղել նախորդ երկու տասնամյակներում էլ:
Պարզապես ապրիլյան պատերազմը նրանց հուշեց, որ բլից-պատերազմը որևէ ելք չէ և առավելագույնը կարող է հանգեցնել ավելի մասշտաբային, ռեգիոնալ բախման: Իսկ դա համանախագահ եռյակի համար ոչ միայն անցանկալի, այլև վտանգավոր տարբերակ է: Ըստ այդմ՝ խնդիրը, ապրիլյան պատերազմի այսպես ասած՝ դասն ունենալով, իրավիճակի կառավարման ավելի էֆեկտիվ մոդելի կիրառումն է:
Եվ այդ տեսանկյունից Նալբանդյան-Մամեդյարով հանդիպման արդյունքում համանախագահների արած հայտարարության տողատակում նշմարվող ուշագրավ միտքը հուշում է, որ համանախագահները անցնում են պարբերական կամ մշտական ռևիզիայի մոդելի, երբ կողմերը պարբերաբար հաշվետու են լինելու սահմանին իրավիճակի համար, և համանախագահները պետք է ընդունեն այդ հաշվետվությունը, ինչը նշանակում է, որ հրադադարի և կայունության պահպանման հարցում որևէ կողմի գործողությունների հաշվետվությունը մերժելու դեպքում տվյալ կողմը կարող է ունենալ շոշափելի խնդիրներ:
Ի վերջո՝ կողմերը գործ ունեն ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհրդի մշտական հինգ անդամներից երեքի հետ:
