Սերժ Սարգսյանը երեկ հանդիպում է ունեցել սիրիահայ համայնքի մի շարք ներկայացուցիչների և հայկական կառույցների պաշտոնյաների հետ, որոնք զբաղվում են համայնքային խնդիրներով, հայտնում է նախագահական նստավայրի տարածած հաղորդագրությունը: Այդ հանդիպման ընթացքում քննարկվել են սիրիահայ համայնքին, մասնավորապես Հալեպի հայությանը ցուցաբերվելիք օգնության խնդիրները, և Սերժ Սարգսյանը հայտարարել է, որ ամեն սիրիահայ իրավունք ունի ապրել հայրենիքում՝ Հայաստանում, և ցանկալի է նաև, որ Սիրիայից հեռացող հայերը հանգրվանեն Հայաստանում: Սարգսյանը խոսել է նաև այն մասին, որ պետք է ամեն ինչ անել, որպեսզի Հայաստանում հանգրվանած սիրիահայերը ինտեգրվեն հայաստանյան կյանքին և մի քանի տարի հետո կարողանան իրենք լուծել իրենց խնդիրները:
Այս ամենը հրաշալի է հնչում, սակայն երբ մենք չենք լսում այն ռումբերի աղմուկը, որ պայթում են Հալեպում գուցե հենց նաև այս պահին և գուցե հենց նաև հայկական թաղամասերի վրա: Այն, որ Հալեպի վիճակը չափազան ց ծանր է, այդ թվում Հալեպում մնացած մի քանի հազար հայերի վիճակը, ըստ էության՝ այնքան ակնառու է նույնիսկ Հալեպից հազարավոր կիլոմետր հեռու Երևանից, որ ավելորդ է նույնիսկ ևս մեկ անգամ կրկնելը: Սակայն Հայաստանի իշխանությունը ոչ թե կրկնում, այլ ըստ էության՝ վերջին ամիսներին առաջին անգամ է նման ձևով անդրադառնում խնդրին, այն դեպքում, երբ Հայաստանի Հանրապետության նախագահի մոտ երևի թե պետք է նույնիսկ օպերատիվ շտաբ ձևավորված լիներ սիրիահայության խնդիրներով զբաղվելու համար, և այդ շտաբը պետք է պարբերաբար տեղեկատվություն հաղորդեր հասարակությանն իր գործողությունների և արդյունքների մասին:
Մինչդեռ նախագահական հաղորդագրության տոնայնությունն այնպիսին է, կարծես Հալեպում պարզապես ցունամի կամ տորնադո է պատրաստվում, սպասվում, և խնդիր կա ընդամենը սիրիահայությանը, հալեպահայությանը ազատել այդ մրրիկի ճանկերից: Հայաստանի նախագահի մոտ անցկացվում է հանդիպում ու քննարկում, որը պետք է տեղի ունենար դեռևս երկու-երեք տարի առաջ: Եվ Հայաստանի խնդիրը պետք է լիներ ոչ թե խոսել Հայաստանում ապրելու սիրիահայի իրավունքի մասին, այլ պարզապես պետք է խնդիր դրվել հալեպահայերին համոզելու, որ պետք է վեր կենալ ու գնալ Հայաստան՝ փրկվելու:
Բայց այս պարագայում իհարկե առաջանում է մյուս հարցը՝ իսկ Հայաստանն այդ պետությունը կամ ավելի շուտ այդ կառավարումն ունի՞, որ սիրիահայը մտածի այստեղ փրկվելու մասին, եթե Հայաստանից են հեռանում տասնյակ հազարներ, որպեսզի կարողանան փրկվել արտագնա աշխատանքով: Այսինքն՝ մենք այստեղ հանգում ենք խնդիրների խնդրին կամ հիմնահարցին, ինչպես ընդունված է ասել՝ Հայաստանի կառավարման որակին:
Եվ որքան էլ առաջին հայացքից աբստրակտ հնչի, հենց սիրիահայերի վիճակն ու նրանց այդ ծանր վիճակում համարժեք, արդյունավետ, օպերատիվ օգնություն տրամադրելու հրամայականը պետք է հանդիսանար Հայաստանի կառավարման որակի կտրուկ փոփոխությունների գեներատոր դեռևս երեք-չորս տարի առաջ:
Մենք այսօր խոսում ենք այն մասին, որ ապրիլյան պատերազմն ու հուլիսյան դեպքերը ցույց տվեցին, թե դանակը ինչպես է ոսկորին հասել, մինչդեռ մենք ազգովի չտեսանք, որ դանակը ոսկորին ըստ էության հասել էր Սիրիայում, ապրիլյան պատերազմից էլ առաջ, հուլիսյան դեպքերից էլ առաջ: Սակայն, այս ամենը մենք ազգովի համարեցինք մեզանից հեռու, ցավեցինք մեր հայրենակիցների համար, մտածեցինք, սակայն նրանց խնդիրը մերը չհամարեցինք այնքան, որ նույնքան պահանջատեր լինեինք, որքան ապրիլյան և հուլիսյան զարգացումների պարագայում:
Մինչդեռ ապրիլի և հուլիսի քննություններից առաջ Հայաստանին բաժին էր ընկել սիրիահայության քննությունը: Եվ եթե մենք այդ քննությունը հանձնեինք ինչպես հարկն է, որպես և աշխարհասփյուռք ազգ, և պետություն՝ պետականություն, ապա մենք ամենայն հավանականությամբ չէինք կանգնի ե´ւ ապրիլյան, ե´ւ հուլիսյան քննությունների տխուր իրողության առաջ:
