Վերջին 16-17 տարիների ընթացքում Հայաստանի քաղաքական ու հասարակական համակարգը ամրապնդվել է՝ հենված երեք սյուների վրա՝ «ոչ մի թիզ հող», Ռուսաստան և կոռուպցիա: Այս եռամիասնությունը ստեղծել է զարմանալի մի կայուն համակարգ, որը զուրկ է ներքին հակասություններից և Հայաստանի կայունության այս երեք աղբյուրները փոխլրացնող են, իրար սնող:
«Ոչ մի թիզ հող» գաղափարախոսությունը, ըստ էության, իրենից ներկայացնում է հրաժարում Ղարաբաղյան կարգավորման որևէ տարբերակից, քանի որ որպես առաջնահերթություն և ինքնապատակ է հռչակում ոչ մի պարագայում հող չզիջելը: Ղարաբաղյան կարգավորման փաստաթղթերի հիմքում դրված է հետևյալ սկզբունքը. Ղարաբաղի անվտանգությունն ապահովվում է ԼՂԻՄ-ի շրջակա տարածքների շնորհիվ, առաջարկվում է անվտանգության ավելի բարձր մակարդակ՝ անկախություն և միջազգային ճանաչում՝ տարածքների վերադարձի փոխարեն:
«Ոչ մի թիզ հող»-ի համար տարածքները այլևս չեն դիտվում որպես անվտանգության երաշխիք, այլ որպես ինքնին բարձրագույն արժեք, այսինքն՝ այն չի ընդունում փոխզիջումային որևէ լուծում և բացարձակացնում է մշտատև պատերազմի քաղաքականությունը: Սա այն տրամաբանությունն է, որը շահավետ է Ռուսաստանին, քանի որ այս դեպքում է, որ Ռուսաստանի գոյությունը հակամարտության գոտում մշտապես անհրաժեշտ է արտաքուստ որպես «կայունության մատակարար», իրականում՝ որպես հակամարտությունը մշտապես բորբոքող:
«Ոչ մի թիզ հող»-ի դեպքում կարիք չկա նաև ժողովրդավարության և օրենքի իշխանության, քանի որ արժեքը մարդիկ չեն, այլ հողերը, կարևորը հողերը պահողներն են և ընտրությունների «փոքր խախտումները», պետական բյուջեից «փոքր գողությունները» դիտվում են որպես անհրաժեշտ չարաճճիություններ, որը ծառայում է հողը պահելու սրբազան գործին: Ավելին՝ երբ ստեղծում են բանակին օժանդակող ոչ բյուջետային մեխանիզմներ, որոնց հանդեպ օլիգարխներն ունենում են ինչ-ինչ պարտավորություններ և կատարում են մուծումներ, այլևս օլիգարխիան և կոռուպցիան դառնում են սուրբ գործի համար անհրաժեշտ կառույցներ, քանի որ ոչ ոք արդեն չի մտածում, թե ինչքան արդյունավետ կլիներ ամեն ինչ, եթե օրինական լիներ:
Բացի նրանից, որ Ռուսաստանը փող լվանալու հարմար գործիք է, Կրեմլը միշտ օժանդակում է կոռուպցիային, քանի որ դա է նաև ռուսական կառավարման համակարգի հիմքը, կոռումպացված իշխանությունը միշտ նշանակում է իշխանիկների անմնացորդ նվիրում իշխանին՝ լինի Մոսկվայում թե գավառներում, այդ թվում՝ նաև Հայաստանում: Օրինական իշխանությունը մեծ վտանգ է Ռուսաստանի համար, քանի որ այն պատասխանատու է ժողովրդին, ոչ թե Կրեմլին:
Այս 3 սկզբունքները, փոխլրացնելով միմյանց, ստեղծում են այն հզոր կուռ եռոտանին, որի վրա նստած է Հայաստանի Հանրապետությունը։
Միաժամանակ, կարևոր է նկատել, որ որ 3 ոտքերից մեկի կտրվելու դեպքում ներկա համակարգը կփլվի։ Դրա համար է, որ անհնար է առանձին պայքարել Ռուսաստանի և կոռուպցիայի դեմ կամ Ղարաբաղյան կարգավորման համար։ Նշված խնդիրներից որևէ մեկը չի կարող առանձին լուծվել, քանի որ կսպառնա մյուս երկուսին։
Եթե քաղաքականությունը հանկարծ դառնա մարդակենտրոն, և ոչ հողակենտրոն, ապա ինքնըստինքյան վերանում է Ռուսաստանի հարցը՝ որպես ոչ միայն ավելորդ, այլև խանգարող։ Մարդակենտրոն քաղաքականության մեջ տեղ չունի նաև կոռուպցիան՝ որպես իր էությամբ հակամարդկային։
Եթե Հայաստանի քաղաքականությունը հանկարծ սկսի հետապնդել Հայաստանի շահերը և ոչ Ռուսաստանի, ապա ավտոմատ նա սկսելու է կարգավորման պրոցեսը։ Ռուսաստանին հայկական քաղաքականությունից դուրս դնելու դեպքում անմիջապես կտրվում է քաղաքական կոռուպցիան, քանի որ իշխանությունների լեգիտիմության աղբյուրը դառնում են Հայստանի քաղաքացիները և ոչ Կրեմլը։
Այսինքն՝ այս երեք սկզբունքը, դառնալով կայուն հակաժողովրդական համակարգի հիմք, միաժամանակ ունեն նաև մեծ թերություն՝ նրանցից ոչ մեկը առանց մյուսի չի կարող գոյատևել։
