Եվրոպայի ժողովրդական կուսակցության նախագահ Վիլֆրիդ Մարթենսը երեկ ԵԺԿ անդամի կրծքանշան է հանձնել Եվրոպական ժողովրդական կուսակցության պետությունների ղեկավարների հավաքի պատվավոր հյուր հանդիսացող Սերժ Սարգսյանին:
Եթե անկեղծ լինենք, ապա այդ ամենը ծիծաղելի է, քանի որ այն կուսակցությունը և այն իշխանությունը, որ ներկայացնում է Սերժ Սարգսյանը, բացարձակապես կապ չունեն ոչ եվրոպականության և ոչ էլ ժողովրդականության հետ: Սերժ Սարգսյանին պետք էր տալ ասիական մի որևէ կրծքանշան, կամ հակաժողովրդական մի որևէ շքանշան, և դա իրապես կարտացոլեր այն միջավայրը, որն այսօր գլխավորում է Սարգսյանը:
Երբ տրվում է Եվրոպական Ժողովրդական կուսակցության կրծքանշան, ապա կարծես թե պարզ է դառնում, որ Եվրոպան որոշել է կրծքով պաշտպանել Սերժ Սարգսյանին առաջիկա խորհրդարանական ընտրությանը, ինչն էլ նշանակում է, որ նա այդ ընտրությանը կարող է դիմել վերարտադրության համար ամենաանհավանական քայլերին, ինչից որևէ մեկը, անգամ ինքը Սերժ Սարգսյանը օգուտ չի կարող ստանալ, էլ չասած պետության, ժողովրդի և Եվրոպայի մասին:
Բանն այն է, որ եվրոպական այս ավանսները, որ տրվում են Սերժ Սարգսյանին և Հայաստանի իշխանությանը, երևի թե վաղուց են դրսևորել իրենց անարդյունավետությունը, թերևս այն ժամանակից, երբ Հայաստանը Ռոբերտ Քոչարյանի գլխավորությամբ դարձավ Եվրախորհրդի անդամ: Հայաստանի իշխանությանը սիրաշահելու քաղաքականությունն իրականում սպառել է իրեն, և ակնհայտ է, որ Հայաստանի հանդեպ անհրաժեշտ է եվրոպական նոր որակի քաղաքականություն: Դրա նշույլները նշմարվում են «Արևելյան գործընկերության» ծրագրում, սակայն անգամ այդ ծրագրով Եվրոպան այսօր ավելի շատ դեռևս սիրաշահում է Հայաստանի իշխանությանը, քան կոնկրետ որակական փոփոխություններ կատարում Հայաստանի հանդեպ իր քաղաքականության մեջ:
Այդ իսկ պատճառով մենք բոլորս ունենք գրեթե զրոյական արդյունք, ինչը եթե Հայաստանի հասարակության և եվրոպական հանրության տեսանկյունից խիստ բացասական է, ապա իշխանական համակարգի տեսանկյունից միանգամայն դրական է, որովհետև իշխանությունն այդ զրոյական արդյունքի դեպքում պահում է իր դիրքերը:
«Արևելյան գործընկերության» փոխարեն, Եվրոպան առայժմ զբաղված է ընդամենը «արևելյան սիրաշահումներով», որն այստեղ ավելի շատ «արևելք» հասկացության ասիական իմաստ է դրսևորում: Սա իսկապես լուրջ խնդիր է, որովհետև Հայաստան-Եվրոպա հարաբերության հարցը իսկապես կարևորագույն հարց է հայկական պետականության և Հայաստանի հասարակության համար: Հետևաբար այդ հարցում պետք է չափազանց զգույշ լինել չափը որևէ ուղղությամբ չանցնելու համար, քանի որ երկու դեպքում էլ դա հանգեցնելու է միևնույն հետևանքին: