Վերջին շրջանում Սերժ Սարգսյանը բավական լուրջ կադրային փոփոխություններ է կատարել իշխանական համակարգում` քաղաքապետ է փոխել, արդարադատության նախարար, տնտեսական բլոկի նախարարների վերադասավորում է արել, ճանապարհային ոստիկանության պետ է ձերբակալել, ոստիկանության քննչական գլխավոր վարչության պետ է ձերբակալել, նախագահի աշխատակազմի ղեկավար է պաշտոնանկ արել: Այդ ամենից առաջ էլ նա ԱԺ նախագահ փոխեց: Բայց, չնայած փոփոխությունների այդ շղթային, որ կատարում է Սերժ Սարգսյանը նախագահ դառնալուց հետո, նրա կադրային քաղաքականությունը չունի հստակ և հանրության համար հասկանալի տրամաբանություն: Դրա մասին են վկայում նրա, այսպես ասած, նշանակած նոր կադրերը, որոնք որևէ կերպ եղանակ չեն փոխել իշխանական համակարգում: Իսկ եթե եղանակի փոփոխություն չկա, ապա Սերժ Սարգսյանի կադրային քաղաքականությունն արժեք չունի, առավել ևս, որ, համենայն դեպս առայժմ, չունի հանրայնորեն ընկալելի տրամաբանություն: Այդ քաղաքականության մեջ առկա է ընդամենը քաղաքական տրամաբանությունը, այն էլ՝ զուտ ներիշխանական համատեքստում:
Սերժ Սարգսյանի իշխանական բուրգն ակնհայտորեն նմանվում է եռացող կաթսայի, որի բերանը Սերժ Սարգսյանը ժամանակ առ ժամանակ ստիպված է բացել` գոլորշին թողնելու համար: Բայց կաթսայի բովանդակության փոփոխություն նա առայժմ չի կարողանում կատարել այնպես, որ դրա պարունակության համը փոխվի: Սակայն «գոլորշին բաց թողնելը» Սերժ Սարգսյանի համար ելք չէ: Փորձելով հավասարապես բավարարել իր իշխանական համակարգի տարբեր թևերին՝ Սերժ Սարգսյանը կարծես թե բացարձակապես ազդեցություն չունի գազօջախի վրա և չի կարող թուլացնել կամ ուժեղացնել կաթսայի կրակը: Իսկ գոլորշի հնարավոր է բաց թողնել ընդամենը որոշակի ժամանակահատվածում, քանի որ եթե կրակի ուժգնությամբ եռքը շարունակվում է, ապա հետևանքը լինում է անցանկալի: Սերժ Սարգսյանի կադրային փոփոխությունները ընդամենը ժամանակավոր խնդիրներ են լուծում և չեն լուծում ամենակարևոր խնդիրը` վերահսկողությունը գազօջախի հանդեպ:
Սերժ Սարգսյանի դիրքը շահեկան է, կամ նույնիսկ կարելի է ասել՝ բախտը բանում է զուտ այն պատճառով, որ գազօջախի հանդեպ միանձնյա վերահսկողություն ոչ ոք չունի, և ամեն մի կոճակը հայտնվել է արտաքին կամ ներքին մի սուբյեկտի ենթակայության կամ վերահսկողության տակ: Հենց դրա շնորհիվ է, որ գոնե կաթսայի կափարիչը շարունակում է մնալ Սերժ Սարգսյանի տնօրինության տակ: Բայց քանի որ դա ժամանակավոր գործիք է, դրա տնօրինությունն էլ աստիճանաբար դառնում է բավականաչափ բարդ և ծանր բեռ Սարգսյանի ուսերին, որը տանելու համար անպայմանորեն անհրաժեշտ է «խոհանոցում» առավել լուրջ քայլերի գնալ և փորձել վերահսկողություն սահմանել հենց գազօջախի հանդեպ՝ կարգավորելով կրակի թեժությունը: Սերժ Սարգսյանն անկասկած գիտակցում է այդ խնդիրը, բայց մյուս կողմից էլ ակնհայտ է, որ կաթսան նրանից այնքան մեծ ուշադրություն է պահանջում` պահանջում է ձեռքն անընդհատ պահել կափարիչի վրա, որ Սարգսյանին ժամանակ չի մնում որևէ այլ քայլ կատարել գազօջախի ուղղությամբ:
