Արցախի տեղեկատվական շտաբը մարտի 10-ի ուշ երեկոյան տեղեկություն հայտնեց, որ Ադրբեջանը կրկին խափանել է Լաչինի միջանցքով Արցախի գազամատակարարումը: Բաքվի այդ քայլը հաջորդում է Կովկասի հարցերի ԱՄՆ գլխավոր բանակցող Լուիս Լ. Բոնոյի կովկասյան ռեգիոնալ այցին, որի ընթացքում ամերիկացի համանախագահը հայտարարեց, որ չի քննարկվում Ադրբեջանի հանդեպ պատժամիջոցների հարց, քանի որ դա կունենա հակառակ էֆեկտ: Արդյո՞ք գազամատակարարման հերթական խափանումը ամերիկացի համանախագահների այդ հայտարարության «էֆեկտն» է: Դժվար է իհարկե ասել, այդ առնչությամբ հնարավոր չէ անել որևէ միարժեք պնդում, և խոսքը վերաբերում է ժամանակագրական «պատճառահետևանքային» կապի տպավորության բոլոր դեպքերին: Խնդիրը տվյալ պարագայում այն է, որ նույն օրը հայտնի դարձավ նաև, որ Կովկասի հարցերի ամերիկացի գլխավոր բանակցողը Բաքվից ժամանելով Երևան, հետո դարձյալ մեկնել է Բաքու և հանդիպում ունեցել Ադրբեջանի արտգործնախարարի հետ:
Լուիս Լ. Բոնոն Բաքու էր ժամանել Արցախում ադրբեջանական դիվերսիայի օրը, դրանից ժամեր անց: Ինչու՞ է ԱՄՆ դիվանագետը Բաքվից ժամանելով Երևան, դարձյալ մեկնել Բաքու և հանդիպել Բայրամովի հետ: Այստեղ գործ ունենք տեխնիկակա՞ն ընթացքի հետ, թե՞ դիվանագիտական մաքոքի, որ փորձել է աշխատեցնել Լ. Բոնոն և ինչի հետևանքով էլ մարտի 10-ից «չի աշխատում» գազամուղը: Ի դեպ ուշադրության է արժանի այն, որ նույն օրը տեղեկություն է տարածվել, որ Հայաստանում ԱՄՆ նորանշանակ դեսպան Քրիստինա Քվինը այցելել է Վայոց Ձորի և Սյունիքի մարզեր, ու եղել նաև Լաչինի միջանցքի սկզբնամասում, լուսանկար հրապարակելով տեղից՝ Սյունիքի մարզպետի հետ:
Գազամուղը չի աշխատում, որպեսզի աշխատի մաքո՞քը, թե՞ հակառակը՝ Բաքուն է դժգոհ դրա աշխատանքից և փորձում է իր դժգոհությունը հայտնել գազամուղի արգելափակումով: Ռուսաստանի արտգործնախարարության խոսնակ Զախարովան էլ հերթական անգամ հայտարարել էր, որ արևմտյան նախաձեռնությունները չեն նպաստում կայունությանը: Եթե Արևմուտքը ի զորու չի լինելու ապահովել իր նախաձեռնություններին գոնե կայուն էֆեկտ, գուցե իսկապե՞ս պետք է մտածել աշխատանքի այլ մեթոդաբանության մասին: Եթե Ադրբեջանը փաստացի անպատիժ պատժամիջոց է կիրառելու Արցախի դեմ, Արցախի ժողովրդի դեմ, սպանելու է, փակելու է գազը՝ երբ կամենա, այդ դեպքում պետք է մտածել Ադրբեջանի դեմ պատժամիջոցի մասի՞ն: Իհարկե, դժվար է չհամաձայնել, որ ամեն ինչ այդքան էլ պարզ չէ, սակայն պարզ է մի բան, որ Բաքուն շարունակում է մարդասիրական ցինիկ ահաբեկությունը Արցախի հանդեպ՝ արտաքին գործնականում շարունակվող լռության պայմաններում:
Հայաստանի իշխանությունը հայտարարում է, որ Բաքվի հետ չի քննարկել որևէ ինտեգրացիայի կամ ռեինտեգրացիայի հարց, այլ միայն Արցախի ժողովրդի անվտանգության ու իրավունքի հարցեր, հետևաբար Ադրբեջանը չունի որևէ այդօրինակ պահանջի կամ վերջնագրի հիմք: Իսկ նրանք, ում ներկայությամբ ծավալվել են այդ քննարկումներն ու խոսակցությունները, ունե՞ն այդ առնչությամբ հոդաբաշխ ասելիք: Ասելիք թերևս կունենան, բայց պետք է նաև արձանագրել, որ անելիքը բոլորովին այլ է և հայ-ադրբեջանական տիրույթը պարզապես միջոց է Արևմուտք-Ռուսաստան մեծ դիմակայության համար, որտեղ Արցախի ժողովուրդը դառնում է փոքր խնդիր: Ըստ այդմ, մեզ համար մեծ հարցը վերաբերում է, թե մենք ինչ կարողություն ունենք մեր խնդիրները լուծելու հարցում:
Լուսանկարը՝ «Civilnet»-ից
