Վրաստանի արտգործնախարար Դավիթ Զալկալիանին անդրադառնալով «3+3» ձևաչափին և Վրաստանի մոտեցմանը նշել է, թե Վրաստանի համար իհարկե դժվար է Ռուսաստանի հետ լինել մեկ ձևաչափում, բայց մյուս կողմից Թբիլիսին չպետք է լինի աշխարհաքաղաքական գործընթացներից դուրս: Փաստորեն, Վրաստանը չի դրսևորում ձևաչափի միարժեք մերժման դիրքորոշում, ինչի վերաբերյալ առիթ ունեցա խոսել Մոսկվա-Իրան արտգործնախարարների մակարդակով մոսկովյան բանակցությունից հետո: Մասնավորապես, եթե «3+3» ձևաչափը դիտարկվում է Մինսկի խմբի համանախագահության ձևաչափի աշխուժացմանը զուգահեռ, ապա այդ դեպքում կա որոշակի հավանականություն, որ այդ ձևաչափի հանդեպ Վրաստանի մերժման դիրքորոշումը կվերափոխվի, հաշվի առնելով այն, որ Մինսկի խմբի համանախագահության գործոնը կապահովի այսպես ասած կարևոր բալանս՝ ԱՄՆ ու Ֆրանսիայի ներգրավվածությամբ: Ավելին, այստեղ ուշադրության է արժանի այն, որ այդ կերպ Վրաստանն էլ ներկայացնում է հայ-ադրբեջանական միջնորդության հայտ, ոչ առանց ԱՄՆ օժանդակության: Այդ մասին էլ Դավիթ Զալկալիանին խոսել է գրեթե բաց տեքստով: Ըստ այդմ, «3+3»-ը որպես քննարկվող թեմա կարող է դառնալ Մինսկի խմբի համանախագահության ձևաչափի աշխուժացումը գործնականացնելու համար կիրառվող փոխզիջումային խաղաքարտ: Վրաստանի արտգործնախարարի դիրքորոշման արտահայտումը խոսում է այդ գործընթացի զգալի հավանականության մասին:
https://cdnn1.img.armeniasputnik.am/img/07e4/07/0d/23717147_0:0:2983:1679_1920x0_80_0_0_05c6b9d6deac11c01b22d4fcc8baf1fb.jpg.webp
Վրաստանի մերժումը դիտարկվում էր իբրև Հայաստանի համար ոչ նպաստավոր ձևաչափից Երևանի խուսափելու միջոց, այն նկատառումով, որ Ռուսաստանի գործոնը Հայաստանին թույլ չի տալիս հրաժարվել միարժեք: Ստացվում է, որ, Վրաստանի դիրքորոշան փոփոխությունը կարող է Հայաստանին առերեսել անցանկալի փաստի՝ սեփական դիրքորոշման արտահայտման անհրաժեշտությանը: Հայաստանի վարչապետն այդ առումով հայտարարել է, որ Հայաստանը պետք է դիտարկի, թե առարկայորեն ինչ ձևաչափի մասին է խոսքը, որպեսզի գնահատի, թե որքանով է դա համարվում մեզ համար հնարավորություն և որքանով է դա ռիսկ, որից պետք է խուսափել: Հայաստանում հնչում են կարծիքներ, որ «3+3»-ից պետք է խուսափել աներկբա, որովհետև դա ձևաչափ է, որը ռեգիոնից դուրս է թողնում Արևմուտքը: Իրականում, եթե խոսքը զուգահեռ զարգացման մասին է, 3+3-ը կարող է լինել ռեգիոն Արևմուտքի վերադարձը ապահովելու այսպես ասած փոխզիջումային միջոց: Այսինքն, քննարկվում է «3+3»-ը, եթե ռեգիոնալ խաղացողները, մասնավորապես Ռուսաստանն ու Թոււրքիան չեն տորպեդահարում Մինսկի խմբի համանախագահության, այսինքն ԱՄՆ ու Ֆրանսիայի դերակատարման աշխուժացման նախաձեռնությունը: Անկասկած է, որ երկու զուգահեռները ծավալվում են, ու քանի դեռ դրանք ծավալվում են զուգահեռ, Հայաստանը անշուշտ միանգամայն աչալուրջ, զգոն, սակայն ճկուն կերպով պետք է փորձի խաղալ այդ գործընթացում, չդառնալով զուգահեռները արգելակելու պատճառ, որը կարող է սադրել Մինսկի խմբի համանախագահության ակտիվացման արգելակում: Իսկ Հայաստանի համար առանցքային է այն, որ արցախյան, հայ-ադրբեջանական հակամարտության հարցը լինի Մինսկի խմբի համանախագահության, այլ ոչ թե որևէ ուրիշ ձևաչափի ներքո, անկախ դրա թվաբանական դասավորությունից: Հայաստանն այսպես ասած «3+3»-ի միտքը կամ գաղափարը պետք է դիտարկի Մինսկի խմբի համանախագահության աշխուժացման և հայ-ադրբեջանական հարցը այդ համանախագահության ներքո խաղաղ գործընթաց վերադարձնելու ռազմավարական նշանակության խնդրի լուծման միջոց: Ըստ այդմ, Հայաստանին հարկավոր է աշխատել ոչ թե մերժելու, այլ կառավարելու ուղղությամբ՝ այնքանով, որքանով այն կարող է օգտակար լինել Մինսկի համանախագահության ձևաչափին թափ հաղորդելու, շարժիչը գործի գցելու համար: Թեև, կան նշաններ, որ շարժիչը գցված է գործի և խնդիրն այժմ մեքենան տեղից շարժելն է:
